|
Siyasetçi ve bürokratlarımızın artık iyice kanıksanan, giderek basmakalıp hale geldiği ölçüde içi boşalan resmi söylemleri geçen hafta ‘mecburen’ yeniden gündeme geldi.
30 Ağustos münasebetiyle söylenebilecek gerçek mesajlar yerine ‘söylenmesi gerekenlerin’ revaçta olduğu birkaç gün daha geçirdik. Ne yazık ki siyasetçi ve bürokratlarımızın anlayamadığı bir husus var: Söylenmesi gerekenleri bu denli tekrarlar ve başka da bir şey söyleyemezseniz, insanlar sizin gerçek bir düşünceye sahip olup olmadığınız konusunda kuşkuya kapılabilirler... Ama öte yandan da bir devlet geleneği var ve kendisini ‘sorumlu’ addeden kişiler belki de isteseler bile bu söylemin dışına çıkamıyorlar. O nedenle kutlamalar türünden her ‘ulusal’ fırsatta etrafı ‘bağımsızlık’, ‘çağdaşlık’, ‘aydınlık yarınlar’ türünden tam olarak ne oldukları hiçbir zaman toplumsal düzlemde tartışılmamış, dolayısıyla içi doldurulmamış sözcükler istila ediyor. Verilmek istenen mesaj Türkiye’nin bu ‘sağlam’ temel üzerinde barış ve huzur yaratan bir rejim ürettiği, saygın bir ülke haline geldiği... Ancak işin böyle olmadığını görmek için fazla bir zekaya sahip olmak gerekmiyor: Toplum içinde hiçbir dönemde barış ve huzur sağlanamadığı süregiden Kürt ve Alevi ‘meselelerinden’, dindar/laik geriliminden, gayrimüslimlere yönelik sistematik hak gasplarından belli. İkide bir darbe yapan ve ülkenin gerçek sahibi olarak kendisini ‘atayan’ bir askeri bürokrasinin varlığı da herhalde yeterli bir kanıt. Buna karşılık kâğıt üzerinde ‘kırmızı’ olarak çizilen, topluma anlatıldığında iyice ‘kızıllaşan’, ama dünya önüne çıktığında ‘pembeleşip buharlaşan’ çizgilerimizin de pek saygınlık yarattığı söylenemez. Nihayet bilim ve sanat alanında YÖK’üyle eğitim kurumunun, hukuk alanında etrafımızdaki kurumsal yapısı ve insan malzemesiyle yargının da evrensel bir nitelikte olduğunu herhalde kimse iddia edemez...
Kısacası biz istediğimiz kadar böbürlenelim, bugüne kadarki performansımız açık bir başarısızlıktır. Ülkeler ve toplumların kendi geçmişlerine göre ‘ilerlemeleri’ marifet değil... Asıl soru ülke ve toplumların mukayeseli olarak dünyaya zihniyetsel olarak ne denli adapte oldukları ve bu adaptasyonu kendi refah ve huzurları doğrultusunda nasıl materyalize ettikleridir. Bugün kendilerini sorumlu mevkiine koyanların bilmesi gerekir ki bu başarısızlıkta en büyük pay kendilerine aittir ve bunun ağırlığını şablon bir söyleme sığınarak hafifletmek veya ‘suçu’ başkasına atmak mümkün değildir. Bu bağlamda TSK’nın da kendini eleştirel bir perspektiften ‘okuması’ gerekiyor. Çünkü bu toplumun otantik değişim dinamiğini hâlâ irtica ve bölücülük tehdidi ile dizginleyebileceklerini sananlar yanılıyorlar.
Demokrasi, toplumların geleceğini bir sonraki neslin belirsizliğine teslim etme cesaretini gösterebilmektir. Zamanın ruhu ise demokratik ilkelerin derinleşmesini ima ediyor. Yani bu ülkede gerçekten de huzur ve barış isteniyorsa, dış dünya karşısında saygınlık özleniyorsa, bunun yolu demokrasiye razı gelmekten geçiyor. Demokrasiye razı gelmenin en belirgin unsurlarından biri ise askerler ve genelde ‘güvenlik’ üzerinde sivil denetimin oluşması, askeri bürokrasinin imtiyazlı konumu daha fazla hasar görmeden terk etmesidir. Kabullenmekte zorlandığı değişimi “bu rüya gerçek olmayacak” cümlesiyle karşılayan yeni Genelkurmay Başkanı’nın, bugün TSK sözcülerinin ağzından vazedilen ‘dünyanın’ da olmayacak bir rüyayı ifade ettiğini görmesinde yarar var.
Türkiye başarılı olmaya, gerçek bir huzur ve barışa aç ve muhtaç... Bu yolda demokratik adımları engellemeye yönelik her adım, her kişi veya kurum, kendi rüyasının peşinde koştukça Türkiye’ye zarar verecek ve tarih önünde bu sorumluluğu taşıyacak.
Zaman, 1 Eylül 2006
|
