“Mustafa Sungur’un Temyiz Lâyihası”ndan:

Kur’ân ve İslâmiyet aleyhinde her taraftan yıkıcı ve kahhar taarruzların başladığı ve Hazret-i Kur’ân’a ve Hazret-i Muhammed Aleyhissalâtü Vesselâma iftiralarla o zatın çok âlî ve çok kudsî kıymet ve varlıkları çürütülmek istenildiği; buna mukabil, dinsizliği ve ilhadı ve ahlâksızlığı telkin eden kitapların ve Allah’a asi ve İslâmiyet’e hücum eden fânî ve kıymetsiz bedbahtların saygılar ile anıldığı ve bid’akâr ve gayr-i meşru hallerinin alkışlandığı bir zamanda, Hazret-i Kur’ân ve Hazret-i Muhammed Aleyhissalâtü Vesselâmın yüceliklerini, hakkaniyet ve kudsiyetlerini, hem Allah’ın varlığını ve bu kâinat bütün mevcudatıyla ve bütün aza ve cihazatıyla Hâlık’ının vücub-u vücuduna ve vahdaniyetine şehadet ettiğini ve insan, akıl ve fikir cihetiyle ve esma-i İlâhiyeye en ziyade âyinedar bulunmasıyla, sair mahlûkata bir nevi sultan hükmünde olduğu; insan, eğer iman ve ubudiyetle Allah’a intisab etse, dalâlet ve sefahetten ve büyük günahlardan korunsa, mevcudatın üstünde a’lâ-yı illiyyîne lâyık ve ebedî Cennet ve saadete mazhar bir muhterem misafir ve eğer şirk ve isyanla veya gaflet ve dalâletle Hâlık’ına küfretse, o zaman hayvandan daha aşağı ve esfel-i safilîne düşerek ebedî Cehenneme müstahak ve sonsuz azap ve işkencelere lâyık bir bedbaht olduğunu ve Kur’ân’ın daima değişmez ve Onun hüküm ve emirleri tebeddül etmez ve edilemez bir hak kelâmı ve İslâmiyet’in daima en yüksek bir medeniyette bulunduğunu ve beşeriyetin hakikî ve daimî saadeti ancak ve ancak evamir-i Kur’âniyeye ittiba ve intisabla mümkün olacağını açık ve kat’î olarak izah ve ispat eden Risale-i Nur’un kudsiyetini ve yüceliğini ve o mu’cize-i Kur’ân’ın bir nur-u İlâhî ve bir ihsan-ı Rabbanî olduğunu iman ve ilân etmek bir cürüm müdür?

Fânî beş-on dakikalık gayr-i meşru zevkler için yazılmış roman ve efsaneler ve İslâmiyet’in aleyhinde ve okunması memleket ve milletin selâmeti bakımından gayet tehlikeli, muzır kitapların neşredilmesi ve onların medih ve tavsiye edilmesi bir suç sayılmıyor da, yüz milyonlarla insan onda gitmiş ve hakikî olan saadete ulaşmış İslâmiyet güneşinin tarifçisi ve tavsiyecisi ve hakaik-ı imaniyenin müjdecisi olan Risale-i Nur’u okumak ve yazmak, medh ü senasına kadir olamadığımız yüksek mezâyâsını tavsiye etmemiz bir suç sayılıyor! Acaba kalbinde zerre kadar imanı olan ve memleket ve milletin selâmetini arzu eden bir insan bunu suç sayabilir mi?

Şualar, 14. Şua, s. 585

LÛ­GAT­ÇE:

a’lâ-yı illiyyin: en yüksek mertebe.

bid’akâr: dinde olmayanı dine sokmaya çalışan.

esfel-i safilîn: aşağıların en aşağısı, Cehennemin en aşağı tabakası.

evâmir-i Kur’âniye: Kur’ân’ın emirleri.

hakaik-ı imaniye: iman hakikatleri.

Hâlık: her şeyi yoktan var eden, yaratıcı; Allah.

ilhad: dinsizlik.

intisab: mensup olma, bağlanma.

ittiba: tabi olma, uyma.

mezâyâ: meziyetler, üstünlük vasıfları.

sefahet: dinen yasak olan zevk ve eğlencelere düşkünlük, sefihlik.

ubudiyet: kulluk.

vahdaniyet: Allah’ın birliği; Allah’ın bir ve benzersiz olması.

vücûb-u vücud: varlığı gerekli olmak, olmaması imkânsız olmak, varlığı zarurî ve vâcib olmak.