İktidarın iddiasına göre Gezi protestoları, hükümeti devirmek için tezgâhlanan tertip ve kumpaslar zincirinin ilk halkalarından.

Bu yaklaşım, iktidar cenahındaki iç ayrışmayı da tetikledi. Olayları “demokratik tepki” olarak değerlendirip “Hoşgörüyle bakılmalı” diyenler reisin hışmına uğradı.

Sonra, Gezi olaylarını planlayıp organize etmekle suçlananların üzerine gidildi.

Ama açılan dava her duruşmada daha da zayıfladı ve tavsadı. Kavala dışındaki sanıklar tahliye edildi. Konu AİHM’e intikal etti. Ve Strasbourg mahkemesi davayı esastan görüşerek “Hak ihlali var” dedi; Kavala için “Tahliye edilmeli” kararı verdi.

Bir evvelki duruşma öncesinde Adalet Bakanlığı AİHM kararının tercümesini mahkemeye hemen ulaştırılmak üzere Başsavcılığa iletmesine rağmen bunun gereği yapılmadı.

Mahkeme “Tutukluluğa devam” dedi ve AİHM kararı ondan sonra adresine ulaştı.

Böylece, son dönemdeki hukuk skandallarına bir yenisi eklendi. Sebebi yargı bürokrasisinin ayak sürümesi miydi, yoksa mahkemenin isteksizliği mi, anlaşılamadı.

Ama sonuçta mahkeme AİHM’e uydu.

Bir ay gecikmeyle de olsa Kavala hakkında beraat ve tahliye kararı verildi. Tutuksuz yargılanan diğer sanıklar da beraat etti.

Mehmet Altan, Şahin Alpay, Deniz Yücel, Rahip Brunson, Ayşe Öğretmen, Barış Akademisyenleri davalarında farklı şekillerde varılan sonuçları andıran bu netice, bir cihetiyle yargının içine düşürüldüğü hazin durumu bir defa daha gözler önüne sermiş, diğer cihetiyle de bu durumdan çıkışın yeni bir işaretini vermiş oldu.

Hukuka direniş bu davada da çöktü.

Yargıyı kendi paranoyasına alet eden zihniyet yeni ve ağır bir yenilgi aldı; normalleşme yönünde önemli bir adım daha atıldı.

Direniş inadının yine Kavala özelinde bu defa 15 Temmuz üzerinden sürdürülmek istenmesi, bu karanlık ve meş’um olayı kendi hesapları için kullanmaya devam etme niyetlerini de açığa ve boşa çıkarıp tüketir...