Buna karşılık, aylardır istikrarlı bir yükseliş grafiği çizmekte olan Millet İttifakı hız kesti.

Gerçi Millet İttifakı veya 6’lı masa hâlâ öndeki konumunu koruyor, ama yavaşladı.

6’lı masayı bir “ümit adresi” olarak öne geçiren sebeplerin en önemlisi, liderlerin 12 Şubat’ta başlayıp 21 Ağustos’ta sonuncusunu gerçekleştirdikleri düzenli buluşmalardı.

Bu toplantılar ve sonrasında verilen ortak mesajlar topluma güven ve ümit aşıladı.

Süreç boyunca bunun altını hep çizdik.

Ancak eksik kalan “aksiyon” boyutunda yapılması gerekenleri de sürekli vurguladık.

Bunların başında ortak mitingler düzenlenmesi geliyordu. Ne var ki, toplumda farklı bir heyecan dalgası estireceğini ve güçlü bir sinerji oluşturacağını düşündüğümüz bu organizasyon bir türlü gerçekleştirilemedi.

Partilerin yaptığı münferit mitingler ve liderlerin yurt gezileri bir ölçüde etkili ve faydalı olsa da, ortak mitinglerin eksikliğini bu etkinliklerle gidermek mümkün olamadı.

Yetersiz kalınan diğer bir konu, erken seçim talebi oldu. 3 Temmuz buluşmasından sonraki açıklamada seslendirilen “Bir an önce sandık” talebinin arkasında fazla durulmadı, kararlı bir tavırla konunun takipçisi olunmadı.

İstanbul Sözleşmesini aynen geri getirme vaadleri, LGBT savunmaları, “Andımız” ve “Nutuk-Medenî Bilgiler” için verilen mesajlar, da dindar-muhafazakâr kesimi rahatsız etti.

Kasıtlı olarak provoke edilen HDP konusunda zaman zaman tuzağa düşülmesi de 6’lı masayı sıkıntıya sokan sebeplerden biri.

KHK’lar için ortak bir ses verilemeyişi de.

Bu hususlar, 2 Ekim’de yapılacağı açıklanan bir sonraki buluşma beklenmeden bir an önce masaya yatırılıp, “saha”dan gelen tepkiler dikkate alınarak enine boyuna değerlendirilmeli ve gerekli ayarlar yapılmalı.

Türkiye’nin “Tek adam rejimi mi, parlamenter sistem mi? Diktatörlük mü, demokrasi mi? Zulüm ve keyfîlik mi, adalet ve hukuk mu?” tercihini yapacağı “yüzyılın seçimi”nde 6’lı masanın hata yapma lüksü de yok, yapması gerekenleri yapmama konforu da.