Aslında, eğitim ile ilgili problemleri sayacak olsak, dersane olayı ilk ona bile giremez. Yapılan hedef şaşırtmadır. Mutad hale gelen; anti-demokratik davranışların / baskıların/ yasaklamaların bir örneğidir. Tek adam yönetiminin göstergesidir. Peki ama
1- İktidar, eğitimin kalitesini yükseltmek için ne düşünmektedir?
-Bakınız, PİSA-2012 raporuna göre; Türkiye matematik/ fen bilimleri ve okuma anlamada, OECD ortalamasının çok altındadır. (65 ülke arasında 44. sıradadır)
a) Matematikte 44./ okuma anlamada 42. / fen bilimlerinde de 43. sıradadır.
b) 15 yaş grubundakilerde üst performans düzeyinde bulunan öğrenci sayısı; matematikte yüzde 6/ fen bilimlerinde yüzde 2/ okumada da yüzde 4’tür.
c) Asgarî performans düzeyine bile ulaşamayanların oranı; matematikte yüzde 42/ fen bilimlerinde yüzde 26,4/ okumada yüzde 21, 6’dır.
Tablo çok vahimdir. Millî Eğitime ayrılan bütçe paylarının artması, tablet dağıtımı, akıllı tahtalar vs. hiç işe yaramamıştır.
2- Üniversite seçme sınavları da bu vahim tabloyu teyid etmektedir. 2013 YGS de; 40 fen sorusunda net doğru cevap ortalaması 3,5 (yani 12 sorudan sadece biri doğru cevaplanabilmiştir), 40 matematik sorusunda 7,5 doğru cevap (5,5 sorudan biri doğru), Türkçe ve sosyal bilimler dahil toplam 160 sorudan 39 doğru cevap (4 sorudan biri) verilmiştir.
3- PİSA raporuna göre, bölgeler arasında çok ciddî eğitim düzeyi farklılıkları mevcuttur. Doğu-Güneydoğu ve Orta Anadolu, Batı bölgelerinin 2 yıl gerisindedir. Bu durum sonuçlara yüzde 62 etki etmektedir.
a) Neticede 160 sorudan 32’sini yapan ve 180 puan barajını geçen öğrencilerin mezun oldukları okullara baktığımızda; Fen ve Anadolu Liselerinde başarı oranı  % 90’nın üzerinde; genel liselerde % 72; endüstri meslek liselerinde % 28 teknik liselerde % 68, kız meslek liselerinde % 50, imam hatip liselerinde % 72’dir. Ve bu fark her yıl daha da açılmaktadır.
b) Peki üniversiteye girenlerin durumu nedir?
Üniversite sayısı, 1980 yılından bu yana 18’den 171’e yükselmiştir.
Yeni açılan üniversitelerin çoğunda yeterli eğitici ve laboratuvar yoktur. Evlâtlarımız, doğru dürüst bir eğitim almadan, meslekî beceri sahibi olmadan, sadece kâğıt değeri olan diplomaları almaktadırlar. Ve iş dünyasında, bu diplomalar kabul görmemektedir. Her üç mezundan biri işsiz dolaşmaktadır. İş bulabilenlerin çoğu da mutlu değildir. Zira, niteliklerinin çok altında çalıştırılmaktadırlar. Neticede,Anadolu’daki üniversitelerin kontenjanlarının büyük bölümü boş kalmaktadır. Bir milyon 800 bin öğrenci; iş dünyasında kabul gören, az sayıda üniversitenin, 40-50 bin kişilik kontenjanına girebilmek için yarışmaktadır. Yarışı kaybedenler, hayat boyu mutsuz olmaktadır.
3- Motivasyon ve disiplin eksikliği:
Her yıl verilen tavizler yüzünden okullarda disiplin kalmamıştır. Öğrenciler şımartılmış, öğretmenler sindirilmiştir.
Orta öğretim tam anlamıyla dejenere edilmiştir. Sınıfta kalmak, geçmekten zor hale getirilmiştir. Böylece; öğretmenlerin otoritesi yok edilmiş, saygı kalmamış, her türlü edepsizlik olağan hale gelmiştir.
Türkiye’deki “Ders kırma oranı” OECD ortalamasının 3,5 katı/ “Okulu asma oranı” da 7 katıdır.
Sigara, içki, uyuşturucu salgını, vahim bir hızla artmıştır. Öğrenciler arası kavgalar, silâhla yaralamalar, öğretmenlere saldırılar, manşetlerden inmez olmuştur.
Sayın Başbakan sık sık “ayinesi iştir kişinin lâfa bakılmaz“ deyişini kullanmaktadır. Ve eğitimin vahim tablosu ortadadır. On bir yıllık iktidarları döneminde hiçbir ilerleme olmamış, gerileme olmuştur. Acaba bunun suçu da dershanelere mi atılacaktır?