Onları her daima analım ve anlayalım!

Sebeb-i vücudumuz olan analarımızın hayatta olanlarına şükranlarımı arz eder; dar-ı bakâda olanlarına da, Cenab-ı Haktan rahmet dilerim. 

ANA

Bir anaya en yakışan, ancak “ana” sözüdür

Evlâdının her derdine, merhem, ana özüdür

Her ne dese, her ne yapsa haddi aşıp, evlâdı 

Sağanağa dönecek göz, yine, ana gözüdür

Evlât bilmez yaşananı, yaşamaya bakarak

Sevabını, heder eder, ana kalbi kırarak

Yine ana, tamir eder; sepler, onun özrünü

Dilde, dua; Mevlâ’sının, huzuruna durarak

Revâ mıdır, anasına, arkasından kem bakmak 

Yakışıksız lâflar edip; ona, lâkaplar takmak

Başkasını, koy kenara; ana, Cennet kapısı

Müslüman’a, bir vecîbe; anaları, hoş tutmak

Ne söylense, ana için; hakkıdır, Hakka varan

Ana kalbi, öyle şey ki, cümle canları, saran

Evlâdının her hepsine, canından can ekleyip

Beleyerek, büyüterek; insan içine, salan

Bir ana ki, sevgisine, hiç, 

karşılık beklemez

Her zorluğa göğüs gerer, 

“artık yetişir” demez

Öyle yaratmış, Yaradan; yavrusuna, âmâde

Ona, ardından naşının, 

birkaç damla yaş yetmez

Her insan da, “ana” denen; eli kısa, bir beşer

Gâfil olur, kusur işler; o da, hataya düşer

Hoş görmeyip, 

her herzeyi revâ gören nâdânlar

Hesap günü o Sırattan, 

sanma, selâmet geçer

İster beğen, ister bed gör; 

sen yine de, “ana” gör

Hukukunu fark etmeyen, 

vallâhi de, bakar kör

Eğer mü’min kulu isen, 

şu âlemin, Rabbi’nin

Kalbin, kirman; gönlün, 

mekik; vâlidene, sevgi ör.