Dünya imrenirdi bize. 

Ama olmadı işte! 

Menderes’i millet seçti; sonu hazin. 

Bu yol oldu ve daha sonra daha kimler kimler haksızlığa uğradı; uğramaya devam ediyor. 

28 Şubat’ta hakkı yenenlerin elinden tuttuk. 

Elinden tuttuklarımız; yasakları, yolsuzluğu, yoksulluğu yok edeceklerdi; iş nerelere dayandı!

Seçimle gelenler; kelepçeyle gidiyor. Tarih tekerrür ediyor. 

Âkif, kendisine zincir vurmayı düşünen çılgın olur; o da mümkün değil, diyor. 

Ve bizlere o zor şartlarda “korkma” diyerek; o “mağara” olayını hatırlatıyor. 

O hürriyet meltemi, hukuk, adalet, demokrasi insanın insan olması için olmazsa olmaz ilk temel taşı. 

Yoksa? 

Yoksa bunları kazar, yazar dururuz ve çoğumuz fukara oluruz. Hayat, mânâsını yitirir. 

Âkif Mısır’a sığındı; vatanından cüdâ vaziyette kanser oldu. 

Namık Kemal Magosa zindanlarında zatürreye yakalandı; kırk sekiz yaşında mahzun olarak öldü. 

Said Nursî, istiklal madalyasıyla hapis, sürgün hayat yaşadı. 

Sonuç? 

Yüzümüz -bir türlü- bundan gülmüyor, işte! 

Çözüm? 

İnsanca yaşamak için aklını başkasının cebine, torbasına koymayacaksın; iradene sahip çıkacaksın. 

Hürriyet o kadar önemli ki: “Ekmeksiz yaşarım; hürriyetsiz yaşayamam!” der, Nursî. 

Şahsın değil; şahs-ı manevi olan Meclis’in yanında yer alır. İşlerin bu şekilde sulh ve sükûnet içinde yürüyeceğini bilir. 

Kemal ve Akif’in de aynı kelime -hürriyet- etrafında dönmeleri; işin ciddiyetini haber vermiyor mu?!

Hürriyetin önündeki barikatlar kalkmadan hiçbir yere gidemeyiz. Dünya koca bi’ hapisane olur. Hayat ve hürriyet doğuştan hediyedir insana ve kesinlikle dokunulmazlıkları vardır.