Bütün elemler dalâlette, bütün lezzetler imandadır - Yrd. Doç. Dr. Atİlla YARGICI

BİR ÂYET, BİR YORUM

Gazab, nefsin iğrenç bir şey karşısında intikam isteği ile heyecanıdır ki rızanın tam tersidir. Türkçe’de, öfke, hışım, hiddet de denmektedir. Allah’ın gazabı, nefsî etkilenmelerden soyutlanmış bir şekilde onun ceza verme iradesini ifade eder. Allah inanmayanlara, kendisine ibadet etmeyenlere gazaplanmaktadır. Bu yüzden insan bu gazaptan sakınacak davranışların içine girmelidir. Bu da, Allah’ın sonsuz şefkatini ifade eden Rahim olmasının gereğidir. Yani öfke mutlak sûrette rahmetin, şefkatin zıddı değildir. Meselâ zalime öfkelenmek, mazlûma şefkatin, rahmetin gereğidir. Ancak mü’minlerin uğramış oldukları açlık, sıkıntı, korku, mal ve canlar ve ürünlerde noksanlık ceza ve öfke değildir. Bunlar büyük mükâfatların başlangıçlarıdır. Eğer insan bunların bir sınav olduğunu bilir de sabır kuvvetini doğru yerde kullanırsa, mükâfatı büyük olacaktır. Kur’ân'da bütün kâfirlerin Allah’ın gazabına uğradığı bildirildiği gibi; Peygamberimiz (asm) de, Yahudilerin gazaba uğrayan kimselerden olduğunu beyan buyurmuştur. Dalâlet ise sapıtma demektir. Peygamberimiz (asm) dalâlete düşünlerin de Hıristiyanlar olduğunu beyan etmiştir.

Yahudiler çok zaman önce dünya sevgisi ve bencillik ile Tevrat’ın hükümlerini ihmal ederek ve bozarak Hak yolundan bile bile ayrılmışlardır. Bunun sonucunda da nice yüce peygamberlere ve özellikle Zekeriyya, Yahya ve Îsâ peygamberlere olan haksızlıklarıyla hem Allah’ın gazabını celbetmişler, hem de halkın nefretini kazanmışlardı. Bu gazabın neticesinde siyasî hürriyetlerini çok kaybetmişler ve darmadağınık olmuşlardı. Yahudiler gazaba uğradıklarını anlamayacak kadar gaflet içerisinde olmaya devam etmişler, Hz. Süleyman (as) zamanından beri gizli cemiyetler kurmuşlar, içinde yaşadıkları toplumları hep kuşkulandırmışlardır.

Hıristiyanlara gelince, o zamanlar, bunlar Roma’nın mirasçısı, İstanbul’un sahibi olarak yeryüzündeki iki büyük devletin biri ve hatta birincisi sayılıyorlardı. Karşılarında bir tek İran devleti vardı. Yani o günkü Hıristiyanlığın dünyadaki yeri çok yüksekti. Dış görünüşlerine bakıldığı zaman bunlar kendilerine nimet verilenlerden sanılırdı. Halbuki gerçekte, bunlar kendilerine verilen nimetlere karşı nankörlük ediyorlardı. Kötü bir sona doğru gidiyorlardı. Bunlar gerçi Yahudiler gibi ırkçılık çemberine sıkışmış değillerdi. Fakat hak ölçüsünü kaybetmişlerdi. İşin başlangıcında Allah’ın birliği yerine üçlü ilâh inancına saplanmışlardı. Bu dalâlet onların hukuk ve ahlâkta da kendilerine göre hükümler uydurmalarına sebep olmuştu. Bu anlayış Kur’ân tarafından reddediliyor, bu inanca sahip olanlar dalâlete düşmüş kimseler olarak ilân ediliyor.

Bu yüzden “gayri’l-mağdubi aleyhim veladdâllîn” derken, işte hem Yahudiler ve Allah’a şirk koşan ya da koşmayan kâfirler gibi gazaba uğrayanların, hem de Hıristiyanlar gibi dalâlete düşenlerin yoluna bizi iletmemesini Allah’tan istiyoruz. Çünkü bütün elemler dalâlette, bütün lezzetler de imandadır. Allahım Sen bize ve bütün insanlara dalâletin eleminden nefret edip kaçınmayı, imanın lezzetini almayı nasip et. Bizi dünya ve ahirette maddî ve mânevî nimetleri ihsan ettiğin kullarının yoluna ilet. Âmin.

06.09.2009