PEYGAMBER KISSALARI

Hz. Nûh’un (as), kavmini Tevhid’e dâvet etmesi - AHMET ÖZDEMİR

Hz. Nûh’un (as) hayatı, zorlu ve sıkıntılıdır. Çünkü Hz. Nûh (as), kavmi arasında uzun nesiller ve zamanlar kaldığı halde onlarda; sağır bir kulak, kapalı bir kalp ve taşlaşmış bir akıldan başka bir şey göremedi.

Hz. Nûh’un (as) uzun süre devam ettiği nasihat ve öğüdü onlara bir fayda sağlamadı. Ayrıca Allah’ın azabıyla korkutması ile de onları yaptıkları şeylerden alıkoyamadı. Ne zaman ki Hz. Nûh (as) onlara Allah’ı hatırlatınca, bu hatırlatması onların sapıklıklarını daha da arttırıyordu. Üstelik Hz. Nûh’un (as) dâvetine aldırış etmiyorlardı.

Hz. Nûh (as) kavmi arasında yaklaşık 950 sene kaldı. Bu zamanda Hz. Nûh (as) onları sapıklıktan kurtarmak ve onları taşlar ile bakırlardan yapılmış putlara tapmaktan uzaklaştırmak için “hikmetli yolların” hepsini kullandı. Buna rağmen Nûh kavminin ileri gelenleri ile birlikte bulunan diğer kimseler ise hiçbir şekilde kurtuluş yolunu bulamadılar. Fakat Hz. Nûh (as), onların bu yaptıklarına rağmen gece-gündüz ve gizli-açık olarak dâvetine devam etti. Ama bunların hepsine rağmen Nûh kavminin kalpleri yumuşamadığı gibi hakkı da bulamadılar. Ayrıca ihsanı kötülüğe ve lütfu zorluğa tercih ettiler. Bununla yetinmeyip Hz. Nûh’a (as) eziyet etmeye ve zulmetmeye yeltendiler. Fakat Hz. Nûh (as) onların bu yaptıkları karşısında şöyle demeye devam ediyordu:

“Ey Allah’ım! Kavmimi bağışla. Çünkü onlar, hakikati bilmiyorlar.”

Hz. Nûh (as), kavmine gidiyor ve onları putlara tapmaktan vazgeçip bir olan Allah’a ibadet etmeye dâvet ediyordu. Bunun üzerine kavmi, Hz. Nûh’a (as) karşı bir araya toplanıp memleketten terk ettirecek şekilde onu dövüyorlar, bayıltıncaya kadar boğazını sıkıyorlar, sonra da eti kemiğinden soyulmuş bir vaziyette hasırın içerisinde yolun kenarına atıyorlar ve ona:

“Bugünden itibaren (almış olduğun bu yaralar ile) yakın bir zamanda ölürsün ve azığın ile Cenâb-ı Allah’a dönersin” diyorlardı.

Onlar bu sözleri söyledikleri halde Hz. Nûh (as) onlara-yaralı olduğu halde-geri dönüyor ve onları Allah’a dâvet ediyor. Fakat onlar, Hz. Nûh’un (as) bu hareketine karşılık yine daha önce yaptıkları hareketlerin benzerlerini yapıyorlardı. Buna rağmen Hz. Nûh (as), kavminin kendisine bu yaptıklarına karşılık sabrediyor; onlar ve oğulları için kurtuluşu umuyor ve: “Belki Allah, onların soylarından dâvetimi kabul edecek ve kendisine iman edecek kimseleri çıkarır” diyordu.

Hz. Nûh’un (as) peygamberliği müddetinde ilk nesil yok olup gidince, onların yerine onlardan sonra daha kötüsü geldi. Yeni gelen nesil, oğullarına, Hz. Nuh’a (as) iman etmemelerine dair tavsiyede bulunuyorlardı. Çocuk ergenlik çağına eriştiğinde babası, oğluna: “Ey oğlum! Bu adamın dâvetinden sakın ve ona yüz verme. Yoksa seni atalarının dininden ve ilâhlarından geri gönderir” diyordu.

Hz. Nûh (as), onların iman etmelerinden ümit kesince Allah’a şöyle niyazda bulundu:

“Ey Rabbim! Gece-gündüz ve gizli-açık olarak kavmime tebliğde bulundum. Fakat bunun karşılığında onlar uzun bir süre geçtiği halde iman etmediklerinden dolayı kâfirlerden yeryüzünde dolaşan hiçbir kimseyi bırakma! Çünkü sen onları yeryüzünde dolaşır bir vaziyette bırakırsan sana iman etmiş olan kullarını, senin hak yolundan çıkarırlar. Sonra onlar kâfir ve günahkâr nesiller dünyaya getirirler.” (Nuh Sûresi, 26-27)

AHMET ÖZDEMİR

27.08.2009