|
Bugün yaşadığımız kriz tek cümleyle şöyle özetlenebilir: Ülke “yeni bir otoriterleşme dalgası”nın yarattığı “yapısal bir kriz”le karşı karşıya bulunuyor.
Görünen şu:
Otoriter cumhuriyet modeli arzu ettiği sonuçlara tam olarak ulaşamadı, Kürtleri Türkleştirmeyi, İslami kesimi laikçi kılmayı başaramadı. Asıl önemlisi başarısızlığını kabul etti. Ama buna karşın yeni bir yol benimsedi. Bu yol, yok edemediği sorunları ve talepleri, dönüştüremediği kesimleri “yaygın ve yeni otoriter yöntemler”le kontrol altında tutmak fikri üzerine kuruludur…
Bugün bu fikrin açık tatbikat safhasındayız…
Soluduğumuz kriz ortamını yaratan işte bu yeni yol ve bu safhadır.
Açıktır ki, bu yeni yol askeri vesayet düzeninin renginin koyulaşması üzerine kuruludur. Bu çerçevede “temel toplumsal sorun alanları”nı “savaş alanı” ilan eden, “kriz ya da savaş yönetim modeli”ni daimi kılmaya çalışan “militarist bir demokrasi anlayışı”na doğru yol alınmaktadır.
“Krizin ilk ayağı”nı 27 Nisan gecesi verilen muhtırayla yaşadık.
Siyasi alan daraltıldı, siyasi iktidar baskı altına alındı ve sonu nerede biteceği belli olmayan bir meydan okuma, AK Parti’ye yönelik marjinalleştirme süreci başladı. Kentli modern kesimler, sokak, üniversite yönetimleri, YÖK, yüksek yargı bu açıdan seferber edildi.
“Krizin ikinci ayağı”nı bir süredir Kürt meselesi üzerinden izliyoruz.
Bu konuda gerilim asker tarafından her geçen gün yükseltiliyor. Önce sınıra asker yığınağı yapıldı. Genelkurmay Başkanı Barzani’yi hedefler arasında gösterdi. Tatbikat adı altında Kuzey Irak topraklarına topçu ateşi başlatıldı.
Ardından Kuzey Irak sınırı asker tarafından kapatıldı, Şırnak, Siirt ve Hakkari güvenlik bölgesi ilan edilerek bu bölgelere giriş çıkış askeri denetim altına sokuldu. Dahası bir tür yeni bir olağanüstü hal tipi oluşturuldu.
En nihayet önceki gece yarısı yaptığı yeni bir açıklamayla asker, kamuoyuyla doğrudan konuşmaya, “kamuoyuna yönelik doğrudan ve açık siyaset” yapmaya başladı.
Bu açıklamayla Türkiye’de Kürt meselesi ve siyaset açısından yeni bir süreç başlamıştır.
Genelkurmay dünkü açıklamasıyla tüm yasal imkânlarını aşmış, kendisini yasama ve yürütme gücü yerine koymuş, “ulusa siyasi çağrı” yapmıştır.
Ulus kitlesel ve refleksif bir şekilde direnmeye davet edilmekte, ulustan seçimlere katılacak kimi partili, kimi insan hakları örgütleri, kimi sivil toplum kuruluşlarının asıl amaçlarını fark etmesi istenmektedir.
Açıktır:
1. Asker Kürt sorunu üzerinden alanını genişletmektedir.
2. Güvenlik bölgesi ilanı, sınır kapatma, sınıra yığınak gibi adımlarla fiili durumlar yaratarak siyasi kararları almaktadır.
3. Kamuoyuyla kurulan doğrudan ilişki üzerinden siyasi iktidarı devre dışı bırakmakta, kendisini asli yönetici ilan etmektedir.
4. Her bir adımın diğerini takip etmesi suretiyle, kamuoyuna, hükümete, siyasete ve bölgeye yönelik bir psikolojik harekat yürütülmektedir.
5. Siyasi iktidar sonradan öğrendiği durumları biliyormuş gibi davranıp, askeri takip etmekten başka bir adım atmamaktadır. Olana itiraz ettiği takdirde terörü önemsemiyor konuma düşecek, tersi durumda askerin kazdığı, Türkiye’yi bir asayiş cehennemine çevirecek, siyaseti ve seçimleri hasara uğratacak bir çukura düşecektir.
6. İslami meselede olduğu gibi, Kürt sorununda da çözümsüzlük otoriterleşme dozunu arttırmakta, bu doz arttıkça devlet yapısının otoriter niteliği daha da koyulaşmaktadır. Dahası iki otoriterleşme gerekçesi ve bahanesi birleşmekte, bu askerin gücünü tahkim etmektedir…
Kriz ve acz hali derindir…
Bilin ki “çatışmaya davet niteliği taşıyan bu çağrı ve bu oyun son derece tehlikeli”dir…
Sadece militer demokrasiye kapı açmaz, aynı zamanda, ülkeyi şiddet dolu ve kontrol edilmez bir durumun, iç çatışmanın, linçlerin içine sürükler.
Yeni Şafak, 9.6.2007
| 
