Allah’ın Rahmetinden Ümidimizi Kesmeyelim

Öncelikle üzüntünüzü paylaşıyoruz. Taziyetlerimizi sunuyor ve güzel kardeşinize Allah’tan rahmet diliyoruz. 

İntihar, evet, büyük günahlardandır. Fakat sebebi bize karanlıktır. Gerçekleşmiş bir olay için artık, kendimizi suçlamadan, “mukadder imiş” diyeceğiz ve intihar eden o kardeşimizi Allah’ın rahmetinde bileceğiz. Bileceğiz; çünkü Allah’ın rahmetinden başka ümit kapımız yok! Allah’ın rahmetinden başka sığınacağımız liman da yok!

Biz, Allah’ın rahmetine gittiğini umduğumuz kardeşimizle ilgili bize düşen görevlerimizi yapmaya devam etmeliyiz. Onun için elbette –onu yargılamadan, neden böyle oldu demeden- rahmet duâsı okuyacağız, mağfiret talep edeceğiz, bağışlanmasını dileyeceğiz, günahlarının affını isteyeceğiz. Bizden istemek, Rabbimizden cevap vermektir. 

Şunu unutmayacağız: İstemezsek cevap almaya hakkımız olur mu? Allah’ın rahmetinden ümidimizi kesmeyeceğiz. Nitekim bunu Kur’ân emrediyor: “Allah’ın rahmetinden ümidinizi kesmeyin.” 1 buyuruyor. Bediüzzaman’ın ifadesiyle, “Eğer kabul etmezsen, Senin kapından başka hangi kapıya gideyim? Hangi kapı var? Senden başka Rab yoktur ki dergâhına gidilsin! Senden başka hak mabud yoktur ki iltica edilsin!” 2     

İntihar Edene Duâ Edilir

İbn-i Semûre (ra) anlatıyor: Adamın biri ok temreniyle kendini öldürdü. Peygamber Efendimiz (asm) onun namazını kılmadı, fakat sahabelerin kılmalarını da yasaklamadı. “Arkadaşınızın cenaze namazını kılınız.” buyurdu.3 

Peygamber Efendimiz (asm) ümmetini intihar cinayetinden alıkoymak için namaz kılmamıştır. Sahabelerin kılmalarına izin vermesi ise, intihar edenin cenaze namazının kılınacağını göstermek içindir. Nitekim ehl-i sünnet âlimlerine göre kendini öldüren bir kimse, bu çirkin hareketiyle dinden çıkmış olmaz. Katl günahı kendisine aittir. Namazı kılınır, kendisi için duâ edilir.    

Resulullah (asm) İntihar Edene Duâ Etmiştir

Hz. Câbir (ra) anlatmıştır: Cahiliyet devrinde Tufeyl bin Amr ed-Devsî’nin muhkem bir kalesi vardı. Tufeyl Peygamber Efendimiz’e (asm) geldi ve kendisini korumayı taahhüt ederek, “Yâ Resûlallah! Sana kötülük yapacaklardan, seni koruyacak olanların yanına, güvenilir bir kaleye gelir misiniz?” dedi. 

Fakat Allah Medîne’ye hicreti emrettiğinden, Peygamber Efendimiz (asm) Devsî’nin bu teklifini kabul etmedi. Peygamber Efendimiz (asm) Medîne’ye hicret ettiği zaman, Tufeyl de bir arkadaşıyla birlikte Medîne’ye hicret etti. Medîne’de bu ikisi hastalandılar ve sıkıntı çektiler. Bilhassa Tufeyl’in arkadaşı, hastalıktan çok elem ve acı duymaya başladı. 

Nihayet bir gün keskin bir bıçakla kendi parmak eklemlerini kesti. Parmaklarından kan kaybı sebebiyle de öldü. Sonra Tufeyl (ra) onu rüyasında güzel bir surette, fakat eli sarılı olduğu halde görmüş. Ona: “Rabbin sana ne yaptı?” diye sormuş. O da: “Peygamberinin yanına hicret ettiğim için Rabbim beni bağışladı, bana mağfiret etti.” diye cevap vermiş. Bu sefer Tufeyl (ra): “Neden seni iki elin sarılmış görüyorum?” diye sormuş. Adam da: 

“Bana, ‘Kendi vücudundan bozduğun şeyi düzeltmeyiz!’ denildi.” diye cevap vermiş. Hazret-i Tufeyl (ra) bu rüyayı Resûlullah’a (asm) anlattı. 

Allah Resûlü (asm) ise intihar eden o kişinin elleri için duâ etti: 

“Allah’ım! İki eli için de mağfiret eyle.” 4 buyurdu.

Ne Duâyı,  Ne de Ümidimizi Kesmeye İzin Yok

Diğer ölenlerin durumunu bilmediğimiz gibi, intihar edenin de durumunu bilemeyiz. Bu bize kapalıdır. Aslında kapalı olması iyidir: 

Bu, duâya devam demektir. Bilseydik ki, O Cennette; duâyı keserdik.! Bilseydik ki, O Cehennemde; ümidimizi keserdik! Ne duâyı,  ne de ümidimizi kesmeye izin yok! Duâya da, ümitli olmaya da devam edeceğiz inşallah. Unutmayalım ki, duâ bütün rahmet kapılarını açar.  

Dipnotlar:

1- Zümer Sûresi: 53. 2- Lem’alar, s. 227.

3- Nesâî, Cenâze, 68. 4- Müslim, Cenâze, 37.