Ruhun halk olduğu gün,

Başladı senin ömrün,

Ahirette sonsuz gün,

İşte manevî ömrün.

Ruhlar âlemindeyken,

Tüm ruhlar “evet” derken,

Dünyada tasdikteysen,

Necat budur bilirsen.

Yaratıldı bütün ervah,

Soru sormuştu Allah,

Cevap “evet”ti billah,

Bunu unutsan eyvah!

Oradaki “evet”i,

Unutsan gör afeti,           

Bırak hemen gafleti,

Yırtıp atın ülfeti.

“Elestü bi Rabbi küm?”

Sorusu büyük düğüm,

“Bela” dediğin hüküm

Dünyada etme kem küm.

Bu dünya seyahati,

Unutsan ahireti,

“Evet”e ihaneti,

Cehennem nihayeti.

“Evet” bir imtihandır,

Dünya fânî bir handır,

“Evet”te kalmak şandır,

Selb olmayan imandır.

“Evet”e göre yaşa,

Cenneti et temaşa,

Şeytana olma maşa,

Nefis beladır başa.

Sonsuz manevî ömür,

Hem elmastır hem kömür,

Abdullah’sın olsan hür,

Sonsuz bir ömrü görür.