MECLİS MİLLETİN KALBİ

23 Nisan 1920’de Ankara'da Cuma namazı sonrası aşr-i şerifler, hatimler, dualar, tekbirler ve kurban kesilerek açılan TBMM'nin 105. yılı kutlanıyor.

Bediüzzaman'ın "kalb-i millet" olarak vasıflandırdığı ve "Mebus hürdür, hiçbir tesir altında olmamak gerektir" diyerek milletvekillerine yol gösterdiği ölçüler günümüzde devre dışı kalmış durumda. Tartışmalı bir referandumla geçilen "Türk tipi" başkanlık sistemi, demokratik ve çoğulcu yapıyı tahrip ediyor.

MİLLET HÂKİM OLMALI

BEDİÜZZAMAN: Meclis elinde bulunmayan ve meclis tarîkıyla [yoluyla] olmayan öyle bir kuvvet, inşikak-ı asâya [ikiliğe, parçalanmaya] sebebiyet verecektir... Zaman cemaat zamanıdır.

Cemaatin ruhu olan şahs-ı manevî daha metindir. ...Meşrutiyet hâkimiyet-i millettir [millet hâkimiyetidir.] Yani efkâr-ı âmme­nizin [kamuoyunun] misal-i mücessemi [cisimleşmiş hali] olan mebusan hâkimdir; hükûmet, hâdim ve hizmetkârdır.

***

Risale-i Nur'dan: Kuvvet, Meclis elinde olmalı

[19 Ocak 1923'te TBMM'de Dağıtılan Beyanname'den Bir Kısım]

.......

10. Bir yolda dokuz ihtimal-i helâket, tek bir ihtimal-i necat varsa, hayatından vazgeçmiş mecnun bir cesur lâzım ki o yola sülûk etsin. Şimdi yirmi dört saatten bir saati işgal eden namaz gibi zaruriyat-ı diniyenin imtisalinde yüzde doksan dokuz ihtimal-i necat var; yalnız gaflet, tembellik haysiyetiyle, bir ihtimal zarar-ı dünyevî olabilir. Halbuki feraizin terkinde, doksan dokuz ihtimal-i zarar var. Yalnız gaflete, dalâlete istinad eden tek bir ihtimal-i necat olabilir. Acaba dine ve dünyaya zarar olan ihmal ve feraizin terkine ne bahane bulunabilir? Hamiyet nasıl müsaade eder?

Bahusus, bu mücahidîn kumandanlar ve büyük meclis taklit edilir. Kusurlarını millet ya taklit veya tenkit edecek; ikisi de zarardır. Demek, onlarda hukukullah, hukuk-u ibadı da tazammun ediyor. Sırr-ı tevatür ve icmaı tazammun eden hadsiz ihbaratı ve delâili dinlemeyen ve safsata-i nefis ve vesvese-i şeytandan gelen bir vehmi kabul eden adamlarla hakikî ve ciddî iş görülmez.

Şu inkılâb-ı azîmin temel taşları sağlam gerek. Şu meclisin şahsiyet-i maneviyesi, sahip olduğu kuvvet cihetiyle mana-yı saltanatı deruhde etmiştir. Eğer şeair-i İslâmiyeyi bizzat imtisal etmek ve ettirmekle mana-yı hilâfeti dahi vekâleten deruhde etmezse, hayat için dört şeye muhtaç, fakat an'ane-i müstemirre ile günde lâakal beş defa dine muhtaç olan şu fıtratı bozulmayan ve lehviyat-ı medeniye ile ihtiyacat-ı ruhiyesini unutmayan milletin hâcât-ı diniyesini meclis tatmin etmezse, bilmecburiye, mana-yı hilâfeti tamamen kabul ettiğiniz isme ve resme ve lâfza verecek ve o manayı idame etmek için kuvveti dahi verecek.

Halbuki meclis elinde bulunmayan ve meclis tarîkıyla olmayan öyle bir kuvvet, inşikak-ı asâya sebebiyet verecektir. İnşikak-ı asâ ise, "Allah’ın dinine ve Kur’ân’a cemaat halinde sımsıkı sarılın. (Âl-i İmran Suresi: 103)" ayetine zıttır. Zaman cemaat zamanıdır. Cemaatin ruhu olan şahs-ı manevî daha metindir ve tenfiz-i ahkâm-ı şer’iyeye daha ziyade muktedirdir. Halife-i şahsî, ancak ona istinad ile vezaifini deruhde edebilir. Cemaatin ruhu olan şahs-ı manevî, eğer müstakim olsa, ziyade parlak ve kâmil olur. Eğer fena olsa, pek çok fena olur. Ferdin iyiliği de, fenalığı da mahduddur; cemaatin gayr-i mahduddur.

Harice karşı kazandığınız iyiliği, dahildeki fenalıkla bozmayınız. Bilirsiniz ki, ebedî düşmanlarınız ve zıtlarınız ve hasımlarınız İslâmın şeairini tahrip ediyorlar. Öyle ise zarurî vazifeniz, şeairi ihya ve muhafaza etmektir. Yoksa şuursuz olarak şuurlu düşmana yardımdır. Şeairde tehavün, zaaf-ı milliyeti gösterir. Zaaf ise, düşmanı tevkif etmez, teşcî' eder.

Tarihçe-i Hayat, s. 154

LUGATÇE:

an’ane-i müstemirre: sürüp giden, devam edegelen, yerleşmiş gelenekler.

delâil: deliller.

feraiz: farzlar.

hukuk-u ibad: kulların hukuku, kul hakkı.

hukukullah: Allah’ın hukuku.

inşikak-ı asâ: ihtilâf, ikilik; birliğin bozulması.

imtisal: uyma.

lâakal: en az.

sülûk etmek: bir yola girmek, bir yol tutmak.

tarîkıyla: yoluyla.

tazammun: içine alma.

tehavün: önemsememe.

teşcî’: cesaretlendirme.

tevkif: durdurma.

zaruriyat-ı diniye: dinin öğrenilmesi ve yerine getirilmesi zarurî, farz olan emir ve yasakları.