1973’ün Mayıs ayı… Hem hafızlıktan hem de okuldan arkadaşım olan Selahattin Gül ile bir Perşembe günü karşılaştık.  

Bana: 

- Vaktin müsaitse birisini ziyarete gideceğiz.

- Hayırdır kime gideceğiz?

- Mimar Sinan Camii’nde imamlık yapıyormuş, çok hoş biri, ben de bir arkadaş vesilesiyle tanıştım; evine dâvet etmişti.

- Peki, seni mi kıracağım?

Camiye yakın bir ara sokakta oturuyormuş. Gittik; uzun boylu güler yüzlü görünen biri, bize “Buyurun.” dedi. Arkadaşım beni tanıttı; ziyarete gittiğimiz kişi de isminin Münip ve kendisinin Manisa-Turgutlulu olduğunu söyleyerek kendisini tanıttı.

Çay ve meyve ikramından sonra, Risale-i Nurlar’ı okumasının neticesinde hayatının değiştiğini, daha önce çok perişan bir durumda olduğunu uzun uzadıya anlattı.

“Şimdi size, Bediüzzaman’ın temel kitaplarından biri olan Sözler’den bir parça okuyacağım.” dedi, “Otuz Üçüncü Söz’den Yirmi Birinci Pencere’yi okuyorum.”

“Okuyacağım yer Yasin Sûresi’nden otuz sekizinci âyetin bir tefsiri…” 

Ruhu okşayan bir sesle ve samimî bir tavırla okudu, zaman zaman açıklamalarda bulundu, bir hayli etkilendim…

- Hocam! Aynı yeri biraz daha açarak tekrar okuyabilir misiniz?

- Elbette, yalnız okumaya başlamadan önce bir şey söylemek istiyorum.

- Buyurun.

- Nur Talebeliğinde ağabeylik ve kardeşlik vardır. Siz beni bir hoca olarak değil, bir ağabey ve kardeş olarak kabul edin.

- Tamamdır ağabey.

- Önce paragrafı okuyayım sonra üzerinde duralım.

Okumaya; “Veşşemsü tecri limüstakarrilleha..” âyetiyle başladı, ilk paragrafı okudu ve izaha geçti: Kur’ân-ı Keîim’de güneşin insanların ısınmaları ve aydınlanmaları için bir hizmetkâr olduğu anlatılırken, ayrıca muazzam bir nizamla ve düzenle hareket ettiğine de dikkat çekiliyor. Bununla da Allah’ın varlığını ve birliğini, güneş ışığının güneşi göstermesinden daha açık olarak belirttiği anlatılıyor. 

Güneş sistemi 12 gezegenden oluştuğunu..” derken sözünü kestim:

- Güneş sistemi güneşle beraber sekiz değil mi?

- Demek ilmin daha keşfedemediği dört tane daha var. On iki gezegen; büyüklük-küçüklük itibariyle farklı. Birbirlerine ve güneşe uzaklık-yakınlık yönüyle de aynı değil. Kendi etraflarındaki ve güneşin etrafındaki hızları da çok değişik. Son derece bir nizam içinde ve bir gayeye yönelik bir şekildeki hareketleri ve bu hareketlerinin neticesinde onları birbirine bağlayan çekim kanununun meydana gelmesi…

Hep birlikte Samanyolunun derinliklerindeki Vega Yıldızı’na doğru saniyede 5 saatlik (25 km’lik) bir mesafeyi almaları… Kâinattaki sayısız yıldızların benzer özelliklere sahip olmaları… Bu büyük ve ağır işe zerre miktar bir tesadüf karışsa ve birini durdursa öyle bir patlayış meydana gelir ki kâinat dağılır, yıldızlar ekseninden çıkar ve birbiriyle çarpışır. Dünyamızdan milyonlarca büyük cisimlerin çarpışmaları ne derece dehşetli olduğunu düşün! Bu durum sonsuz bir gücü, İlmi, iradeyi ve hikmeti göstermiyor mu? 

Elbette gösteriyor. Peki bu özelliğe Allah’dan başka kim sahip olabilir?

Şimdi bu ilimle uğraşanlar astronomlar, coğrafyacılar buyursunlar ve söylesinler; hangi tesadüf bu işlere karışabilir ve hangi kör, sağır ve şuursuz tabiatın ve sebeplerin eli buna ulaşabilir ve hangi güç buna yanaşabilir?

Böyle bir Sultan yani Cenab-ı Hak –hâşâ- acz gösterip mülküne başkasını karıştırır mı? Özellikle kâinatın birer meyvesi, halifesi ve sultanı olan insanları başka ellere verir mi? Başıboş ve gayesiz bırakır mı? Onun ömrünü dünya hayatıyla sınırlar mı? Birer ceza ve mükâfat yerleri olan Cenneti ve Cehennemi yaratmaz mı?

Sanki başka bir âleme gittim, gözlerim doldu, ruhumda büyük bir rahatlama hissettim.

Duyduklarımı “Çok harika!” sözüyle ifade edebildim.