Kültür-Sanat

Sevgi duygusu ve biz

SEVGİ, muhabbet eş anlamlı kelimeler. Sözlükte bu kelimeler kadar dolgun, sevimli, anlam yüklü bir başka kelime olduğunu sanmıyorum.

Sevgi, insana verilen duyguların en kapsamlısı. İnsan bu duyguyla bütün kâinatı ve içindekileri kalbine sığıştırıyor. Yerde gökte ne varsa, tamamını seviyor, ilgi kuruyor.

Muhabbet, belki de kâinatın ve insanın yaradılış sebebidir. Sevgisiz bir kâinat ve insan düşünülebilir mi? Sevgi öylesine engin ki kalbimizde, varlıkları sevdikçe azalmak yerine kat kat ziyadeleşiyor. Bu duygumuzu bol bol kullanmak için yeryüzü muhteşem bir güzellikler sergisi olarak serilmiş önümüze. Her mevsim âdetâ bir güzellikler denizi. Çeşit çeşit, renk renk, boy boy, desen desen hayvanlar, bitkiler, karalar, denizler... Çiçekler, meyveler, güzel kokular kendilerine sevgimizi aralıksız dâvet etmekteler. Muhteşem bir armoni, harikulâde bir mûsikî bu. Ve biz sevgimizle bu sayısız dâvetlileri kucaklıyor, bağrımıza basıyor içimize çekiyoruz. Hayattan lezzet almanın anlamı bu olsa gerek.

Hepimizin sevgi, şefkat ve ilgiye ihtiyacı var, değil mi?

Sevgi bir iksir, bir ilâç. Sıkıntılarımızın, dertlerimizin, sorunlarımızın ilâcı. Nice çözümsüz görünen dertleri, problemleri sevgi dolu bir sözcük halledivermiş, asık suratları güldürmüş, kırılan kalpleri onarmış, müzmin yaraları tedavi edivermiştir. Bunun örneklerini meslek hayatımda çok yaşadım. Sorunlu, problemli öğrencilerimle sevgi sayesinde elde etmeyi başardığım olumlu sonuçlar, sevginin gücünün aşılmaz olduğunu gösterdi bana.

Sevgi’nin önemli sebepleri de var tabiî. Güzellik, mükemmellik, en başta gelenleri. Samimiyet, içtenlik, dürüstlük, vefa gibi hasletler de önemli. En sevdiğimiz insanlar da bu özellikleri taşıyanlardır diye düşünüyorum.

Sevgi de güzel, sevmek de. Yalnız elemsiz, kedersiz olmak şartıyla. Sevgi devamlılık kazanmazsa, sevdiğimiz varlıklar bizden ayrılır veya ölürlerse o zaman sevgi tam bir acı ve ıztırap kaynağına dönüşüverir. Yüreklerimizi yakan, gözyaşlarımızı sele döndüren en derin ıztıraplarımız, sevdiklermizin ayrılık ve zevalinden değil midir? Ayrılık hüzünlerini dile getiren nice şiirler yazılmış, nice türküler, ağıtlar yakılmıştır. Edebiyat kaynaklarımız bu gerçeğin örnekleriyle dolu.

Aslında sevgi duygusu, bize Sevgiyi Verene yöneltmek için verilmiştir. Yani, güzelliği eşsiz ve sonsuz, mükemmelliği, yüceliği sınırsız, zâtı ölümsüz, ebedî olana. Elemsiz, kedersiz, ıztırapsız sevgi derken bunu kasdediyorum. Sevgi hissimizi yalnızca dünyadaki geçici, ölümlü varlıklara hasretmek, sevgiyi amacı dışında kullanmak, felâketi bilerek tercih etmektir.

Peki, dünya ve içindekileri sevmiyecek miyiz? Annemizi, babamızı, eşimizi, çocuklarımızı, dostlarımızı, arkadaşlarımızı, insanları, hayvanları, mevsimleri, çiçekleri, tabiatı vesaireyi sevmiyecek miyiz? Seveceğiz elbette. Yalnız önce bizi ve diğer varlıkları yaratanı, hayat vereni, besleyip terbiye edeni seveceğiz. Varlıkları da O’nun hesabına seveceğiz.

Yaratılanı seveceğiz, Yaradandan ötürü. Rabbimizi sevmek, arzu ve isteklerimizin ebediyyen, kesintisiz kabulü demek. Kalbimizdeki Allah sevgisi olunca dünyadaki sevgililerimizin ayrılığı da geçiciliğe dönüşüyor ve ahirette ebedî beraberlik hükmüne geçiyor. Allah’a iman ve muhabbet varsa her şey vardır. Bütün sevdiklerimiz de ebedîdir.

Severek mutlu olmak bizim elimizde. Sadece bir şartı var: Allah ve Rasulünü sevmek, bizi herkesten çok seven Rabbimizin rızası dairesinde yaşamak. Kısacası, “Hayatın zevkini ve lezzetini isterseniz; hayatınızı iman ile hayatlandırınız, ferâizle zinetlendiriniz, günahlardan kaçınmakla muhafaza ediniz.”

NEJDET PEHLİVAN

19.12.2009