|
Olağanüstü bir sürecin 10. sene-i devriyesini 28 Şubat günü geride bıraktık. Bu ülkenin binlerce munis insanı o süreçte rencide edildi, mağdur edildi. (Mağduriyetin bir kısmı halen de sürmekte.)
O dönemin hatıralarda kalan izi yürek burkan cinsten. İnsanın yüzünü kızartan cinsten. İnsanı utandıran cinsten.
Demokrasi kültürümüz açısından sınıfta kaldığımız o dönemde çağdaş olduğunu zanneden kimi çevrelerin sergiledikleri tahammülsüzlük ise kahredici cinsten.
54. Hükümet iş başına geçince, bu hükümete sistemin bir yıl tahammül edebilmesi Türk demokrasisi açısından çok önemli bir aşama olacaktır diye yazmıştım.
Korktuğum oldu, hükümet altı ayını doldurmadan karşı hamle başlatıldı.
Zamanın başbakanının siyasi parti lideriyle teker teker görüşüp demokrasinin korunması istikametinde tavırlar geliştirmesini isterken hemen hepsi sırf muhalefet olsun diye ellerini ovuşturmuşlar ve demokrasiye yapılan müdahaleyi rakiplerini alt etmek adına göz yummuşlardı.
Sadece siyasiler değil aynı zamanda sivil toplum örgütleri de çeteler oluşturarak hükümete yani milli iradeye karşı tavır geliştirmişlerdi.
Medyamız da o dönemde çok kötü bir imtihan vermiş ve binlerce insanın mağduriyetini teşvik etmişti.
Olan bu memleketin munis insanlarına olmuş ve bu munis insanlar ilk fırsatta o dönemin siyasi aktörlerini sandığa gömmüş ve o dönemin mağdurları arasında yer alan, hapis yatan seçilme hakkı elinden alınan bir genel başkanın partisini iktidara taşımıştır.
Aradan geçen 10 yıl özellikle son 4 yıl içinde Türkiye demokratikleşme istikametinde çok önemli mesafeler kat etmiştir. Ama ülkenin olağanüstü süreçleri bir kez daha yaşamaması için gerekli olan demokratik yapı tamamlanmış değildir.
Bu yapının tamamlanması için benimsenen Kopenhag Kriterleri büyük ölçüde gerçekleşmiş ancak tekemmül ettirilmesi istikametindeki çalışmalar kimi ulusalcı yaklaşımlarla engellenmeye çalışılmaktadır.
Olağanüstü sürecin aktörleri şimdi de AB yolunu kesmek suretiyle Türkiye’yi dünyadan tecrit etme stratejisini geliştirmektedirler.
Bu süreçte yapılması gereken en önemli çalışma, medyanın ve sivil toplum örgütlerinin özgürlükler, demokrasi ve insan haklarının yanında durmalarıdır.
Sonraki pişmanlık fayda etmiyor. Beşli çete üyeleri bugün pişman olduklarını söylüyorlar.
Olağanüstü süreçte mağdur edilen binlerce insanın uğradığı mağduriyetini bu pişmanlık giderdi mi?
Bu pişmanlık o süreçte çöken ülke ekonomisini, talan edilen milyarlarca dolar ülke parasını yerine koyabildi mi?
Olağanüstü sürecin aktörleri hala kahraman olarak dolaşmıyor mu ortalıkta?
Mağdur edilen binlerce insanın hakkı talan edilen milyarlarca doların hesabı kime soruldu?
Evet medya ve sivil topum örgütleri ülkenin demokratikleşmesi istikametinde ciddi çalışmalar yapmalı ve demokratikleşmeyi gündemden düşürmemeli.
Bu bağlamda TÜSİAD’ın yayınladığı rapor bence çok önemli ve olumlu bir adımdır.
Boğaziçi Üniversitesi Öğretim Üyesi Prof. Dr. Zafer Üskül’ün kaleme aldığı, “Türk Demokrasisinde 130 Yıl (1876-2006):Prof. Dr. Bülent Tanör’ün anısına Türkiye’de Demokratikleşme Perspektifleri 10. Yıl Güncellemesi” başlıklı rapor (bazı eksikliklerine ve itirazlarıma rağmen) bu süreçte bir sivil toplum örgütünün atması gereken en olumlu adımdır. TÜSİAD gibi bir önemli sivil toplum örgütünün böylesi bir raporu hazırlatması ve kamuoyuna sunması demokratikleşme açısından gerçekten her türlü takdirin üstündedir.
Diğer sivil toplum örgütlerimiz de benzeri etkinliklerle ülkede demokratikleşmenin tekemmül etmesine katkıda bulunmalıdırlar. Bunlara medyanın da destek vermesi gerekir. Mesela TÜSİAD’ın bu raporuna medya hak ettiği ilgiyi göstermedi. Medyamızın bu raporu günlerce hatta haftalarca tartışması gerekiyordu.
Hülasa; 10 sene önce yaşanan olağanüstü süreç göstermiştir ki siyasi iradenin başarılı olması için mutlaka sivil toplum örgütlerinin ve medyanın desteğine ihtiyaç vardır.
Bugün de görünen o ki siyasi irade demokratikleşmeyi samimiyetle arzuluyor ama sivil toplumdan ve medyadan gereken desteği bulamıyor.
Olağanüstü sürecin izleri de bu yüzden bütünüyle silinemiyor!
Yeni Şafak, 3.3.2007
| 
