|
Prof. Atilla Yayla ile Van Savcısı Ferhat Sarıkaya’nın başına gelenler arasındaki en önemli ortak özellik, ikisinin de mesleğini dünyanın birinci liginde yer alan ülkelerdeki standartlarda icra etmiş olmaları ve neticesinde görevlerinden uzaklaştırılmaları.
İki hadisenin de Türkiye’yi çok ileri götürdüğü için haklı olarak birçok övgüye muhatap olan AK Parti döneminde yaşanmış olması. Bülent Arınç dışında “mahallenin” namusunu kurtaracak babayiğit bir AK Parti’linin aranır hale gelmesi, hükümetin reform iradesinin bir erime ile karşı karşıya olup olmadığı sorusunu da gündeme getiriyor. Atilla Hoca’ya linç girişimiyle birlikte ortaya çıkan tablonun muhtemel raporu herhalde şu noktalara dikkat çekerdi:
Kemalizm: Kemalistlerin, bir ideoloji üreterek Mustafa Kemal’in bizzat uzak durmak için ihtimam gösterdiği bir vasat yol üretmiş olması, Türkiye Cumhuriyeti’nin kurucusunun hatırasına yapılmış en büyük kötülüklerden biri. Tek parti döneminden “asr-ı saadet”, Mustafa Kemal’den “tanrı”, İnönü’den “peygamber”, Nutuk’tan “kutsal kitap”, Çankaya’dan “Kâbe” çıkartma çabaları bu hatırayı rencide etmekle kalmıyor, Cumhurbaşkanı’mızın kudretli ellerinde halkı bölüp parçalayan bir unsura dönüşüyor. Kemalizm’i dinleştirme çabaları halkı Mustafa Kemal’in hatırasından uzaklaştırıcı bir etki üretiyor.
Hükümet: Prof. Yayla hadisesi de aynen Ferhat Sarıkaya vakası gibi utanç verici bir gelişme. AK Parti’nin Sarıkaya hadisesine benzer şekilde sessizliğe gömülmesi, hükümetin reformcu nefesine büyük ümitler bağlayan çoğunluğu hem hayal kırıklığına uğratıyor hem de şu an memleketi yöneten ricali liderden ziyade günü kurtarmakla iftihar eder hale gelen günlük siyasetçi derekesine düşürüyor. Reform ruhundan uzaklaştıkça AK Parti, Yılmaz’ın idare ettiği ANAP’a dönüşüyor. Erdoğan’dan beklenen Demirel ile kesintiye uğrayan Özal çizgisine sıkı sıkıya bağlanmasıdır.
Basın: Yine sınıfta kaldı. Trabzon’da yaşanan hadiselerin ardından linç kültürünü eleştiren basın, bu kültürü besleyen en üretken vasatlardan biri olduğunu fark edemiyor, Yayla’yı linç etmek için birbiri ile yarışıyor. Ne 28 Şubat’tan ders alıyor ne de o sık sık heveslendiği Batı standartlarından. Hadi bu siyasetçiler Türkiye’ye yakışmıyor, bu altyapı bizi rezil ediyor, trafik perişan ediyor, peki basın hepsinden daha beter bir durumda değil mi?
Üniversite: Gazi Üniversitesi rektörünün söyledikleri, YÖK’ün tavrı, Türkiye’yi ortaçağ karanlığına sürüklüyor. Hür iradeye sahip olmanın, yeni ufuklar açmanın bedeli engizisyon değilse bile afaroz. Başörtülü kovalamaktan bilimsel yayın yapmaya vakit bulamayan üniversiteler, varlıklarını cadı avları ile hissettiriyor. Şu an milletlerarası medyaya üniversitelerimiz hangi yönleri ile sıklıkla konu oluyor? Yayınladıkları makaleleri ile değil tabii, başörtüsü yasağı ile.
İfade hürriyeti: Hâlâ uzak bir hayal. İfade hürriyetini tesis etmek için yola çıkan kanunla memleketi dünyaya rezil eden hükümetin “vatanperver” kanadı roman kahramanlarını mahkum etmeye çalışıyor, devlet de üniversite hocalarına konuşabilecekleri ve fikir beyan edebilecekleri alanları tebliğ ediyor. Uymayanlar, basının güçlü desteği ile bertaraf ediliyor.
Avrupa Birliği: İfade hürriyetine seçici yaklaşarak itibarını ciddi şekilde zedeliyor. Ya Yayla’yı da savunacaksın ya da Pamuk’un davalarında arz-ı endam etmeyeceksin. “Seçicilik” ifade hürriyetinin zâtını tahrip ediyor.
Prof. Yayla’ya Kemalizm adına saldıranlar, Hoca’nın söylediklerinin doğruluğunu zamanın hakemliğine muhtaç kalmadan teyit etti. Kendisine acil şifalar diliyorum.
Zaman, 27.11.2006
| 
