Son perde Sabâhî kapanır son demi ömrün 

Gitmiş ki vefâ hem bu cihâna yine küstün 

Bunlar olacak… Server-i âlem eder ihbar

Üç-beş kalacak belki de etrafta hem ahyâr 

Ak-pâk oluyor saç-sakalın kim neyi bekler

Artık sonudur… kış, yine küllendi emekler 

Sendin daha dün gonca, gücün zinde, enerjik

Yattın da unuttun… uyanıp himmeti bekler 

Lâkin gider, ancak unutulmuş yine kervan

Baş kaldıramaz, gerçeği görmez de panikler

Dünyâ oturur gönlüne hicrânını duymaz 

Kalpten çıkarıp at… niye sonsuzdur emeller 

Yetmiş küsür ömrün ki sabâhında uyandın

Etrafınız ıssız buna hayretle de kaldın

Göçmüş nice dostlar geri kalmış elem, ahzân 

Dert ortağınız yok, ne de rehber, ne de insan

Gözler dalar… ufkun ki gurup keşmekeş olmuş

Mâtem mi desem her yönümüz yâs ile dolmuş 

Hissetmiyor insan nitekim aklı hevâda

İflâs ki eder… rûh, ölü ecsâd ki, cezâda

Aç gözleri… bir bak çölü sandın ki de vâha 

Maksada varılmaz bu adımlarla sabâha 

Ye’s fışkırıyor her köşeden nâmını duydun

Zâhir şeye aldanmalı mıydın? Neden uydun?

İhlâsla yönel terk ederek kıyl ü  kâlü 

İnsanlara vasfeyle ki hoş anlaya nûru 

Teslim oluver Hakk’a hep umdukların olsun

Dünyâda da ukbâda da gönlün neşe dolsun 

İmanını sağlam yaparak Hakka ulaşmak

Her mümin için en yüce azm olmalı mutlak 

Son yolculuğundur bu SABÂHÎ ki dönülmez 

İmanlı giden… nûru o yollarda da sönmez

SABÂHΠ

(Hasan Şen, Trabzon)

(12 Temmuz 2024- 6 Muharrem 1446)