Çocukluklarından başlayarak yapılan yüzlerce telkinle büyüyor çocuklarımız. Çoğu din dışı olan ve âdeta paket program gibi edindiğimiz telkinler, ailede başlayıp hayat boyu devam ediyor. Ancak din ahlâkını gerçek anlamda yaşayan anne babalar, dinin özünün güzel ahlâk olduğunun bilincinde ve çocuklarının hayırlı insanlar olmaları için çaba harcıyorlar.
Allah katında beğenilen üstün ahlâk özellikleri, çocukluk döneminde şekillenmeye başlıyor. Allah sevgisini bilmeyen, o sevgiyle büyümeyen çocuklar huzursuz, mutsuz, kırıcı ve saldırgan oluyorlar.
Oysa çocuklar henüz 4-5 yaşlarında iken onlara Allah ve Allah sevgisi anlatılmalı. Böyle yetiştirilen çocuk akıllı olur; mutlu ve huzurlu olur. Allah sevgisini taşıyan, huzurlu ve akıllı olan çocuğun yüzüne güzellik gelir, kalbi ferahlar, üzerine bir nur iner. Hem ruhsal olarak olgun, hem bedensel açıdan sağlıklı, hem de üslûbu güzel olur.
Çocuklar; derin sevgiyi yaşatan Allah’ın güzel tecellileri. Çocuk muhabbetle, aşkla sevilir. Değer veriyorsanız, yaşına rağmen saygı duyuyorsanız, ona Allah’ı tanıttıysanız, sevdirdiyseniz, Allah’ın koruması altında olduğunu söylediyseniz çocuk dünya tatlısı olur.
“Çocuklarımıza bırakacağımız en güzel miras güzel ahlâktır” buyuruyor Peygamberimiz (asm). Çocuğumuza güzel ahlâkı tanıtmaya Allah sevgisini ve Allah’ın onun için yarattığı güzel nimetleri hatırlatarak başlayabiliriz.
Çocuğa güzel ahlâkı anlatırken, sevginin yanı sıra saygılı olmalı ve ona değer verdiğimizi hissettirmemiz de önemli. Büyük bir insan gibi davranırsak o da saygılı olacaktır. Çocuk yerine konmak kimi zaman hoşuna gitse de sorumluluk duygusunu ortadan kaldırır; her şeyi artık size yüklemeye başlar.
Çocuğa iyiliği, kötülüğü ve akılcılığın ne olduğunu anlatmalı, iyi ve kötü insanları tanıtmalıyız. Kendisi akıllı, olgun ve güzel davranışlar sergilediğinde onu ödüllendirebiliriz. Temiz ve düzenli olduğunda ödüllendirmek, onun ruhî yapısını güçlendirir.
Din ahlâkı sevgidir, şefkattir; özveri, merhamet ve dostluktur. Allah, insanları, bitkileri, hayvanları, bütün yarattıklarını aşkla sevmemizi ister. Kur’ân ahlâkı, sevmenin san’atıdır. Çocuğa bu bakış açısıyla yaklaşırsak–-Allah’ın dilemesiyle—çok güzel sonuç alırız.
SEVGİ PEYGAMBERİ’NDEKİ (ASM) GÜZEL ÖRNEKLER
Çocuklara zaman zaman “Beni seviyor musun?” diye sorarız, ama bizler sevdiğimizi söylemeyiz.
Peygamberimiz (asm) ise sokakta oynayan kız çocuklarına “Beni seviyor musunuz?” diye soruyor. Kızlar hep bir ağızdan, “Evet seviyoruz” diyorlar. Peygamberimiz de (asm) tam 3 kez, “Ben de sizi seviyorum” diyor.
Bizler namaz kıl/a/mama konusunda genellikle çocuklarımızı bahane ederiz. Kimi zaman namaz kılarken çocuğa bir köşede oturup sessizce beklemesini, yanımıza gelmemesini söyleriz. Namaz sırasında yaklaşırsa, uzaklaştırırız. Peygamberimize (asm) dair bize ulaşan onlarca rivayetten omuzunda çocukla namaz kıldığını bildiğimiz halde, çocuğun namazı bizimle arasında bir engel gibi görmesine sebep oluruz.
Peygamberimiz (asm) ise Hz. Zeyneb’in (ra) kızı olan Ümame ile birlikte mescide geliyor. Omuzundaki Ümame’yi ne mihrapta, ne de namazda omuzundan indirmiyor. Namazını son rekâta kadar torunu ile birlikte kılıyor.
Çocukları çiçek olarak görüyor Sevgi Peygamberi (asm). Onlara çiçek gibi davranıyor. İncitmiyor, kokluyor; onlara aşkla dokunuyor.
Fazıl Hüsnü Dağlarca’nın şiirinde söz ettiği gibi öğretmeni her çocuğun temeline bir taş koyar; onu sağlamlaştırır. Resûlullah (asm) sevgiyle eğitiyor çocukları; bize eğitimin temelindeki en önemli taşın sevgi olduğunu öğretiyor. Bizler çocuklarımızı sevmeyi de, eğitmeyi de en değerli örnek olan Sevgi ve Rahmet Peygamberi’nden (asm) öğreniyoruz.
Ki o değil midir kız çocukları diri diri toprağa gömülürken, kızı Fatıma’nın doğduğu haberini alınca, “O bir çiçektir ki, ben onu koklarım” diyen yüreği şefkat dolu insan?