Hepiniz biliyorsunuzdur. Dinlerken bir hüzün çöktü. Sözleri bana ne kadar da uyuyordu. Nasıl anlatıyordu beni. “Şimdi onlar uzakta ben uzaktayım, Allah’ım sen her kuluna hep en yakınsın”. Evet, babam vefat edeli yedi sene olacak. O uzakta, ben uzakta, ama Rabbim ikimize de çok yakın aslında… İlk başta bir hüzün verirken cümlenin devamın da teselli veriyor, çok ilginç! Sevdiğimizden uzak olsak da, beni Yaratana, seni Yaratana, herkesi Yaratana, kâinatı Yaratana ne kadar da yakındık? 
O gece bu ilâhiyi çok fazla dinledim. Neden bilmiyorum. Belki o acımı hatırlayıp ağlamak istemiştim. O boşluğu bazen hatırlamak iyi oluyor. İlk başta sorgulamamı sağlıyor. Neden acaba? Hikmeti ne diye düşünüyorum, soruyorum kendi kendime. Muhakkak bir sürü hikmet vardır, ama en bariz şekilde babamın ölümünde bunu gördüm. Zira babam öldükten sonra cemaate girdik derslere gitmeye başladık. Bilmiyorum, belki de  Cenâb-ı Hak babamı cemaatin içinden yanına aldı, bizi oraya soktu. Babamı aldı annemi ablamı beni bu cemaate dâhil etti, tanıştırdı, sevdirdi, kalbimizi ısındırdı elhamdülillah. Kötülüklerden korudu. 
Aslında Rabbimiz bizi seviyordu, çok sevdiği için bizi insan olarak yarattı. Müslüman olarak yarattı, iman nimetini nasip etti. Bizi öyle bir aileye evlât olarak verdi. O kadar sevdi ki, öyle bir babanın evlâdı yaptı. Rabbimiz bizi o kadar çok sevdi ki, bizi bu cemaate dâhil etti. Rabbimiz bizi hâlâ çok seviyor ki bizi bu cemaatten ayırmıyor elhamdülillah. Bunun için ne kadar şükür etsek azdır...
Babamı geçici olarak bizlerden ayırdı, ama bir sevgiliye karşı bir sürü sevgili verdi. Bir babaya karşı bir sürü baba, bir sürü anne, bir sürü abla ve kardeş verdi. Onların sevgisini verdi. Belki onun kadar sevemezler, belki onun kadar sevemem belki de onu sevdiğim kadar sevemem, ama Cenâb-ı Hak yaratmış sevgisini vermiş. Rabbim bana onları göndermiş, nasıl sevmem?  Severim elbet! Herkesin sevilmesi lâzım sırf bu yüzden. Rabbimiz gönderdiği için, O’ndan bir hediye olduğu için. Cenâb-ı Hak bazen bir insana bir sürü hediye veriyor. Özellikle anne, babamız, ablamız, ailemiz. Ben bazen arkadaşlarım da görüyorum, babasıyla anlaşamayan, çok sıkıyor diyen, annesine kötü sözlerle karşılık veren. 
Ablam bana demişti ki: “Cenâb-ı Hak eğer verdiği şeyin kıymetini bilmezsek elimizden alır.” Düşündüm acaba biz babamıza kötü mü davrandık kıymetini bilemedik mi de elimizden alındı? Hayır! bu bir imtihandı, muhakkak hikmetleri vardır. Ben babamı çok seviyordum ve bunu hep göstermişimdir. Hâlâ seviyorum. Sadece arkadaşlarım bana “ben babam ölse dayanamam, sen nasıl dayanıyorsun?” diyorlar. Dayanıyorum kardeşim dayanıyorum, ama nasıl dayanıyorum sorma, çünkü bende bilmiyorum. Derdi veren dermanı da veriyor işte. Dayanırsın kardeşim hem de öyle bir dayanırsın ki... Rabbim taşıyamayacağın yük yüklemiyor. Ama belki de sana taşıyamayacağın için vermiyor.  Rabbim kimseye böyle acılar yaşatmasın inşaallah! Sadece lütfen ailenize biraz daha iyi davranın yoksa kıymetinizi bilmediğimiz hediyelerimiz gibi elimizden kaçarsa çok üzülürüz. Hayattayken kıymetini bilelim. Ayrıca kötülüklerden de koruyor bir şekilde. Kötü bir şey yapmak istediğimde, “ben onlara lâyık değilim” deyip ağlarım yapmamam gerektiğini anlarım.  
Evet, “Rabbim hep sev onları ayırma rahmetin mahrum etme merhametinden. Rabbim hep sev onları ayırma cennetinden cennette de birbirimizden”…  İNŞALLAH!

Gülizar Nur AYDOĞDU / [email protected]