Hasretin sardı yüreği, bedeni. Sevda memleketinden ne haber var şimdi? Sensin kâinata bir örnek, selâm sana ey beyaz melek! Aniden gelişin vardı gökyüzü semalarından. Tane tane inişin vardı. İncecik ve zarif. Bembeyaz bir gülüşün vardı yeryüzüne indiğinde. Ve bir anda yok oluşun… Bir bakışın vardı uçup giden zaman içerisinde. Toprağın hapsetmesi vardı seni sinesine. Su olup akışın vardı toprak üstünde. Bir damla oluşun vardı hasretinle yanan gözlerde. Bir şiir oluşun vardı senin için yazılan dizelerde. Nağme oluşun vardı adına okunan türkülerde. Hatıra oluşun vardı, meselâ geçip gitmiş günlerde. Bayram sevinci oluşun vardı seni bekleyen gözlerde. Tatlı bir havan vardı çocuk yüreklerde. Unutulmaz zamanlar oldu seninle. Şimdi nerdesin beyaz melek? Nerdesin tertemiz örnek?
Zaman senindir, iklim senin. Gün senindir, gece senin. Ve söyle neden uzun sürdü bu gidişin? Sensizlik ateşi yakıp kavururken yürekleri neden bu ayrılık şimdi? Ey gökyüzü semalarından tane tane inen beyaz melek. Ey her inişiyle Yaratanın mu’cizesini gösteren beyaz çiçek. Sevda memleketinin güz çiçeği. Kış mevsiminin temizlik elçisi. Yaratanın mu’cizesi. Buz gibi gelen, yanan yüreklerin hasret çiçeği…
Sen güzde gelen karsın, beyaz melek. Sen baharda açan çiçeksin. Evlenecek kızın giydiği gelinliksin. Ahir yolculukta giyilen kefensin. Hacda giyilen ihramsın. Sen varlık sahnesinin başrol oyuncularındansın. Her zamanımızda bulunan yoldaşsın… Duydum ki, sevda memleketine gitmişsin. Sevenlerin sevdalılarının, en sevgilinin, gönüller sultanının şehrine, memleketine… O memleketten bize ne haber vardır? Seni bekleyen yürekler vardır. Yolunu gözleyen gözler vardır… Bizden selâm eyle O Sevgililer Sevgilisine. Gözyaşlarımızı, gönül sızımızı, hasretimizi götür O Efendiler Efendisine. Biz gidemedik, biz göremedik beyaz melek. Sultanlar sultanını temâşâ edemedik. Her anı ile yandı gönlümüz, onun (asm) hasretiyle. Kavruldu yüreklerimiz, onun (asm) sevgisiyle..
Ey sevdiğim, beyaz meleğim! Gözümün nuru, sevdiceğim.. Gittin, gördün ya sevda memleketini. Söyleyiver şimdi, ne hâldedir sevda memleketi. Efendilerin Efendisi (asm) ne haldedir. Asr-ı Saadetten kalan bülbül sesi var mıdır? Hâlâ yumuşak ve narin mi esiyor o sabah yeli. Yoksa onlar da mı gurbette şimdi? Medine sokakları haykırmıyor mu Efendiler Efendisini (asm)? Mescid-i Nebevî’de onun (asm) kokusu yok mu?
Geçenlerde bir gül vardı odamda. Kıpkırmızı bir gül… O kokuyordu. Onu (asm) hatırlatıyordu. Sevdamın ağırlığına, yüreğimin yangınına dayanamadım. Bilâl-i Habeşî (ra) gibi akıttım gözyaşlarımı. “Eşhedû enne Muhammeden Resûlullah” dedim. Daha fazla dayanamadı gözlerim. Ey sevda memleketinin en sevgilisi… Senin tenine değmeyen, yağmuru istemem, meltemi istemem. Sana yanmayan yıldızı, istemem. Bülbüller söyleyecekse, seni söylesin.. Senden okumayan bülbül ne söylerse dinlemem. Özlemim sen olacaksan, yansın yüreğim. Sılası sen olmayan vatanım, gurbet istemem vatan istemem. Ben senin ümmetinim, sensin (asm) benim efendim, senden (asm) gayrı senden (asm) başka efendi istemem sevgi istemem. Seni (asm) anımsatmayacaksa kokusu, gül de istemem.

 nurullahcetin54hotmail.com