Yurt Haber

Üstad’ı Isparta’da ziyaret ettim

ÇORUM'DA ayrıca Bediüzzaman Said Nursi’yi yaşarken gören Mehmet Özel ile söyleştik.

Özel gazetemize şunları söyledi: “Emekli din görevlisiyim. 1957 yılında, Isparta merkezde şu anda müze durumunda bulunan evinde Bediüzzaman Said Nursi’yi gördüm. Ben o zaman Burdur’da jandarma olarak vatani görevimi yapıyordum. Oraya bir mahkûm sevki çıktı. Ben karakol komutanına bu sevke çıkmak istediğimi söyledim. O da beni gönderdi. Nitekim gittik. Mahkûmu Isparta jandarmasına teslim ettik. Yanımdaki arkadaşa dedim ki, “Burada büyük bir zat varmış. Gel bir ziyaret edelim”. O da “tamam gidelim” dedi. Ancak sabah saatlerinde gittiğimizde “Üstad hazretleri meşgul, kimseyi kabul edemez” dediler. Biz de geri gidip, bir kaç saat sonra tekrar gittik. Bu sefer gittiğimiz zaman, yine “Üstad hâlâ meşgul, yine sizi kabul edemeyecek” dediler. Bunun üzerinde yanımdaki asker arkadaşım, “Bu ne biçim iş, biz ziyarete geliyoruz, bizi kabul etmiyor, ben bir daha gelmem” dedi. Ben ısrar ettim ama kabul etmedi. O geri döndü, ben öğleden sonra bir daha gittim. Bu sefer başka bir asker daha vardı ziyarete gelen. Zile bastım, kapıyı açan kişi dedi ki: “Aranızda Burdurlu kim?” Ben de büyük bir şaşkınlıkla “Benim” dedim. “Üstad Burdurluyu kabul etti, buyurun”dedi. Halbuki ben Burdur’dan geldiğimi falan söylememiştim. Sanırım burada Üstad bir keramet göstermişti. Sonra içeri aldılar beni. O öndeki kapıdan girip, ahşap merdivenden çıkarak, Üstad’ın şu anki karyolasının olduğu yere girdik. Üstad yatağının üzerinde biraz doğrulmuş bir haldeydi. Çok hastaydı. Arkasına yastık falan koymuşlar. “Selâm Aleyküm” dedim, “Aleyküm Selam” diye mukabele etti. Hemen elini öpmek için atıldım ama bir türlü elini öptürmedi. Çok dikkatimi çekti bu. Üstad çok rahatsız ve yaşlı olduğu için konuşmaları güçlükle anlaşılıyordu. Önce kendisini ziyaret etmekle âlâkalı olan mektubunu hatırlattı. Yani on defa beni ziyaret etmektense Risâle-i Nurları okumanın daha doğru olduğu şeklinde ikazda bulundu. Sonra ise askerliğin muazzam bir vazife olduğunu ve elmas hükmünde olduğunu söyledi. İbadetlerimizi yaparsak böyle olacağını aksi takdirde kömür mesabesine düşeceğimizi ifade etti. Ben sadece dinliyordum. Söz söylemeye cesaret edemiyordum. Üstad o ilk uyarısıyla bizi kendi şahsından ziyade hakikatlere yönlendirdi. Zira şahıslar geçici, hakikatler kalıcıydı. Orada bana benim görev yaptığım karakolun komutanı olan İsmail Başçavuş’u sordu. Meğer onu tanıyormuş. Dedi ki: “Onu Türk ordusunda en büyük bir kumandan sayıyorum.” Nitekim İsmail Başçavuş fevkalade bir insandı. Bazen işlerinin arasında masanın altındaki çekmeceyi açar ve orada tuttuğu teksir ile yazılmış Küçük Sözler adlı eseri o şekilde okurdu. Tam adı İsmail Erten’di aslen Balıkesirliydi. Biz zaman zaman evine de giderdik. Evinin odasından birini mescit haline çevirmişti. Orada cübbesi, kitapları, vs. bulunurdu. Orada sohbetler ederdik. Ben Üstad’ı ziyarete gideceğimi İsmail Başçavuş’a söylememiştim. Dönüşte Üstad’ın selâmını iletince, İsmail Başçavuş, “Vay keçeli vay. Habersiz gittin öyle mi?” dedi. İsmail Başçavuş da şu anda rahmetli oldu. Allah rahmet eylesin. Üstad Hazretleri onu ziyaret ettiğim zaman oldukça zayıftı. Fakat kendisinin yüzüne kolay kolay bakamıyordunuz. Ellerine dikkat etmiştim. O zayıflığa rağmen elleri çok parlak ve nuraniydi. Biz yanından ayrılırken Üstad “Sizi talebeliğe kabul ediyorum” dedi ve oradan ayrıldık. İşte Üstad’ı ziyaretimden aklımda kalanlar bunlardır. Bir de şunu eklemek istiyorum. Buraya bu hizmet tırıyla gelişiniz gerçekten güzel bir hizmet. Bir din görevlisi olarak da şunu söyleyeyim. Biz çok dinî eserleri okuduk, inceledik görevimiz gereği. Üstad Hazretleri iyi bir teşhisten sonra çok güzel bir reçete yazmış. Başka eserlerle Risâleleri kıyasladığımızda bu fark ortaya çıkıyor.”

28.09.2010