Yeni anayasaya başlarken

NİHAYET, bu anayasayla yaşayamayacağımızı, bütün partiler anladı. Halkımızı yakalamış, bırakmayan ‘Anayasa kapanı’ herkese korkunç yüzünü; yaratabileceği bütün felaketleri yaşamadan görebildik!

2011 seçimleri öncesi tartışmalarının başlıca konusunun yeni anayasa olacağı iki yıl öncesinde söylenmişti.

Halkoylamasının hiç yararı olmadıysa, bir kesimimize anayasayı tanıttı. Önümüzdeki dokuz ay her yazımız, her konuşmamız dolaylı ya da dolaysız anayasayla ilgili olacak. Bizim gibi bir ülkede yeni anayasanın ön görüşmesi için 9 ay uzun bir süre değildir, hatta kısa bile sayılır!

Kürt sorununu iki yıla yakındır konuşuyoruz, henüz belirgin mutabakatlara varamadık.

Ben, 1987’den bu yana anayasanın temelden değişmesini isteyenlerdenim.

Değiştirme kararına ulaştığımız bugün, kaybettiğimiz zamanı mesele yapmadan önümüze bakmayı doğru sayıyorum; hep birlikte vardığımız bu sonuçla övünüyorum.

Geçmişte zaman kaybettirenler ve bugün geldiğimiz yere ulaşmamızı sağlayanların kimler olduğunu düşünmeden, yeni zaman kayıplarından sakınmaya çalışalım istiyorum.

Önümüzdeki kısa sürede, hepimiz, her köy ve mahallede, her ortamda anayasayı konuşmalı, görüşlerimizi, önerilerimizi, isteklerimizi dile getirmeliyiz.

Genç- yaşlı, okumuş- okumamış, anayasadan anlayan-anlamayan insanlarımızın hepsi; siyasal partiler ve ilgili ilgisiz dernekler, yeni anayasa hakkındaki görüşlerini mümkün olduğu kadar yüksek sesle, nereye kadar duyurabiliyorsa duyurmalı; başkalarının görüşlerini de işitmeye, okumaya ve anlamaya çalışmalı; dinleyip okudukları arasında, gördüğü doğruları ve yanlışları açıkça belirtmelidir.

Bu biçimde yaygın, geniş ve derin tartışma süreci sonunda hazırlanacak yeni

anayasa toplumsal sözleşme özelliğini taşıyabilir. Kapağına ‘Anayasa’ diye yazılan her kitap toplumsal akit olmaz, tam tersine bizim 1982 Anayasamız gibi toplumsal çekişme kaynağı, birlik sağlayan değil, ayrışma dayatan bir belge olabilir!

Konuşmaya yeni anayasanın tanımı ve temel yaklaşımıyla başlamalıyız.

Anayasa devlet kurumlarını ve bunların ilişkilerini ne ayrıntıda tanımlayacak, düzenleyecektir?

1982 Anayasası gibi her kurumu, kesin ve aşılmaz kurallarıyla mı tanımlayacak, yoksa ilkeleri belirtmekle mi yetinecektir?

Demokratik devlet yönetimimiz, bütün yerleşim yerlerinde ve merkezde, temsili meclislere mi dayanacaktır; yoksa merkezde başkanlık sistemi mi kabul edilecektir?

Demokrasimizi ve devletimizin temel ilkelerini koruyacak kurum ya da kurumlar tanımlanacak mıdır, yoksa kurumlar ve meclislerin çalışma ve görev ilişkileri dengesi bu korumaya yetecek midir?

Bugünkü anayasamız, bu saydığım ve benzer temel ilkelerden biri seçilmeden ayrıntıya girildiği için otuz yıldır sıkıntı çekiyoruz.

Yeni ve heyecan verici bir imtihanın kapısındayız. Bu yeni döneme adım atarken, bütün yurttaşlara başarılar diliyorum.

Tarhan Erdem Radikal, 27.9.2010

28.09.2010

Özel Harp ve medya

HADİSELER o kadar hızlı yaşanıyor ki bazen olayları takip etmek, tahlil etmek imkânsız hâle geliyor. Birkaç haftaya sıkışan itiraflara bakar mısınız lütfen?

Milli Güvenlik Kurulu (MGK) eski Genel Sekreteri emekli Orgeneral Sabri Yirmibeşoğlu, Habertürk’e ilginç beyanlarda bulundu. Özel Harp Dairesi başkanlığı da yapan Yirmibeşoğlu diyor ki: “Halkın mukavemetini artırmak için düşman yapmış gibi bazı değerlere sabotaj yapılır. Bir cami yakılır. Kıbrıs’ta cami yaktık biz. Cami yakılır mesela...”

Türkiye’de gerçekten bağımsız medya varsa gazeteler korkmadan, çekinmeden arşivlere bakmalıdır. Acaba o yayınlar çıkartılırken Türk basını Özel Harp’in maksadına uygun yayın yaptı mı, yapmadı mı? Benzer olaylarda basın ne kadar titiz davrandı, hadiselere tecessüsle mi yaklaştı, yoksa Özel Harp’in kendisine dikte ettiği rolü mü üstlendi?

Özel Harp ile medya ilişkisi sadece tarihin karanlık sayfasına ışık tutmayacak; aynı zamanda geleceğimizi aydınlatacak. Çünkü bu ülkenin her kritik döneminde Özel Harp taktikleri uygulandı. 1960 Darbesi’nin hazırlık safhasında kirli propagandalar yapıldı. Basına sızdırılan bazı yanlış bilgiler ‘zinde güçler’in demokrasiye müdahalesini hedefliyordu.

Balyoz Eylem Planı’nda Beyazıt ve Fatih camilerinin bombalanması, teferruatıyla anlatılıyordu. O kadar ki bombayı kimin atacağı, olay yerine hangi astsubayların geleceği, hangi askerî yetkililerin Fatih halkını kışkırtıp askerî tesislere saldırtacağı ve bu kurgulanmış saldırıda kimin “İstanbul üzerine çökeceği” belirlenmişti. Suçüstü yakalanan birileri buna “Savaş Oyunu” dedi; ancak yeryüzünde böyle bir oyun yoktu. Gerçek isimler, gerçek mekânlar belirterek oyun mu oynanırmış? Elinde silah bulunan, tank bulunan, uçak bulunan birileri “Kendi uçağımızı düşürüp Yunanistan’la savaşalım...” senaryosu yazabilir mi?

Balyoz Planı’nda cami bombalaması ortaya çıktığında dönemin Genelkurmay Başkanı, kükreyen bir ses tonuyla, “Allah Allah diyerek savaşa giden ordu, cami bombalar mı?” demişti. Özel Harp eski Başkanı şimdi diyor ki: “Kıbrıs’ta cami yaktık.” Buyurun, manzara budur. Demek ki, ‘halkın mukavemetini artırmak için’ psikolojik harp yapılabiliyor. Peki, medya ne yapıyor? Bu harbin bir parçası mı oluyor; yoksa bağımsızlığı gereği karanlık senaryoya karşı direniyor mu?

Yirmibeşoğlu, bir başka gazeteciye de itiraflarda bulunmuş ve 6-7 Eylül olaylarının devletin istihbarat örgütü tarafından tezgâhlandığını hatta bunun mahkemece tespit edildiğini söylemişti. 6-7 Eylül 1955’te Rum vatandaşlarımızın evleri ve işyerleri yağmalanmıştı. O kaotik ve karanlık olayların da baş aktörü maalesef gazetelerdi. O günlerde atılan manşetlerle halk galeyana getirilmiş, Rum vatandaşlarımız mağdur edilmişti. Psikolojik harp taktikleriyle basın arasındaki ilişkinin en çarpıcı örneklerinden biriydi 6-7 Eylül olayları. Ama o olaylar maalesef ne ilkti ne de son...

‘Halkın mukavemetini artırmak için’ bazı bombaların bir kısım askerî yetkililer tarafından nasıl patlatıldığı; sonra bunun ‘örgütler’ üzerine nasıl atıldığı da emekli Korgeneral Altay Tokat tarafından anlatılmıştı: “Benim zamanımda ben de bir-iki kritik noktaya bomba attırdım. Benim meselem mesaj vermekti. Batıdan gelen memurlar, hâkimler işin ciddiyetini anlamıyor. İşi basite almaya çalıştılar, rastgele dolaşıyorlar. Oraya buraya gidiyorlar. Hizaya gelsinler diye evlerine yakın iki yere attırdım.” Yine hafta içinde internete düşen ve emekli Albay Arif Doğan’a ait olduğu iddia edilen bir ses kaydında şu dehşet ifadeleri vardı: “Alevilere saldıran saçlı sakallı profesyonel bir ekibim vardı. Ben her tarafa gizli adam bırakmıştım. Alevi olan kesimlere saldırmaları için. Hepsi de saçlı, sakallı, bıyıklıydı. Bütün Türkiye’deki yapı bana bağlıydı.” Bu sözleri söyleyen Arif Doğan, özel harp taktiklerini en sık kullanan JİTEM’in kurucusu olarak biliniyor.

Ergenekon örgütünün uzmanlık alanı psikolojik harekâttır. En çarpıcı eylemlerden biri Danıştay Saldırısı’dır. Danıştay’ın başörtüsü hakkında verdiği vahim ve hatalı karar sonrasında gerçekleştirilen eylem, tam bir psikolojik harp hamlesiydi. O gün ekran ekran dolaşıp, ‘irtica tehlikesi’ni anlatanlar, gerçekler ortaya çıktıkça utandılar mı, halktan özür dilediler mi? Hayır.

Çünkü her alanda (özellikle de medyada) bazı kişiler psikolojik harp gönüllüsü gibi çalışıyor. Bundan bir zevk mi alıyorlar, yoksa kendilerini mükellef mi görüyorlar, bilemiyorum. Ancak şu gerçeğin altını çizmek bir vebal borcudur. Geçmişte Türkiye, psikolojik harbin taktiklerine boyun eğerek nesillerini, ümitlerini kaybetmiştir; ama artık bu uğursuz yolun sonu gelmiştir. Çünkü artık medya tek sesli, tek yönlü değildir. Yaşanan her hadiseye tecessüsle yaklaşan, olayların perde arkasını araştıran ve Özel Harp buyruklarına boyun eğmeyen, gücünü halktan ve haktan alıp bağımsızlığını hiçbir güce devretmeyen bir medya da bulunmaktadır. Keşke bu dinamik ve çoğulcu yapı 12 Eylül’de de, 28 Şubat’ta da olsaydı. O zaman halkın psikolojisini bozacak bazı kirli tezgâh sahipleri bu kadar kolay sahne alamayacaktı.

Ekrem Dumanlı Zaman, 27.9.2010

28.09.2010