|
Herhangi bir özgürlüğe karşı olup da bunu açıkça ortaya koymaktan çekinenlerin çok sık başvurdukları bir gerekçe vardır: “Şimdi sırası mı? Şu şu meseleler dururken siz nelerle uğraşıyorsunuz” Bu itiraza genellikle talep edilen özgürlük doğrudan karşı çıkılamayacak kadar haklı ve güçlü olduğu zaman başvurulur.
İlk bakışta kullanışlı görünen, ama aslında pek naif olan bu argümanın dünkü Meclis konuşmalarında da haddinden fazla kullanıldığına tanık olduk. Kimisi Kürt meselesi dururken türbana el atılmasını eleştirdi. Kimisi 301 dururken bu meselenin gündeme getirilmesini samimiyetsiz bulduğunu söyledi. Ak Parti’nin özgürlükler meselesini bir bütün olarak ele almadığını, bütün özgürlükleri bir arada ele almadığı sürece de “kendine demokrat’ olmaktan kurtulamayacağını ve inandırıcı olmayacağını iddia etti.
Kimisi ise işi “işsizlik yoksulluk dururken nelerle uğraşıyorsunuz” demeye kadar vardırdı (Bu tekerlemenin vazgeçilmez unsuru enflasyon canavarıydı eskiden, neyse ki artık tarih oldu.) Aslında biz bütün bu bahaneleri yıllardır çok yakından tanıyoruz. Zamanında 141-142’nin kaldırılması ne zaman gündeme gelse, aynı yaveleri dinlerdik. Ne zaman ifade özgürlüğünden bahsedecek olsak, birileri çıkar ve “halkımız yiyecek ekmek bulamazken, ifade özgürlüğünün lafı mı olur” diye girerdi lafa.
Ne zaman modern kadının bir sorununu gündeme getirsek, “Anadolu’da töre cinayetine kurban giden kadınlar dururken bu ne fantezi böyle” diye itiraza kalkarlardı. Hatta sadece özgürlükler söz konusu olduğunda da değil; ne zaman yapılmasını istemedikleri bir icraat olsa; yapılması gereken diğer işleri sıralar ve “Bunlar dururken siz nelerle uğraşıyorsunuz” diye başlarlardı.
Bunlardan en meşhuru, “Boğaz’a köprü yapacağınıza Zap Suyu’na köprü yapın” sloganıydı ki, bu engelleme taktiğinin simgesi olarak tarihe geçti. Şimdi de aynı mahcup muhalefetin türban konusunda bol bol kullanıldığına tanık oluyoruz. Evet, çok sıkıcı ama ne yapalım ki, “mahcup muhalifler” bu tür itirazlardan vazgeçmediği sürece, bizim de cevap vermekten sıkılma gibi bir lüksümüz yok.
Öyleyse sıralayalım: Bu tip itirazlar karşısında ilk olarak söylenmesi gereken temel ilke, özgürlükler arasında hiyerarşik bir ilişki; bir öncelik- sonralık sıralaması yapılamayacağıdır. Hele hele temel bir hakkın ihlali söz konusu ise, hiç kimse hiç kimseye “sen şimdi bekle, sıran daha gelmedi” deme hakkına sahip olamaz. Herkes için kendi can acısı en önemlisidir ve diğerlerini beklemek zorunda değildir. Çünkü bu hakları sağlamak lütuf değildir, zaten ondan gasp edilen bir şeyin iadesidir. (...)
Bugün, 8 Şubat 2008
| 
