|
Narsizmin ulaştığı en son noktalardan biri de “içimizdeki devi uyandırma” aktivitesidir. İçimizdeki devden kasıt “süper ego” veya “enaniyet” gibi insanı çoğu zaman vartalara sürükleyen olgulardır. Bu olguları âmil olarak gören insanlar, elde ettikleri bütün başarıları kendi yetenekleriyle elde ettiklerini iddiâ ederler. Tamamen “materyalist felsefe”nin bir ürünü olarak her başarıyı kendi güçlü istekleriyle ve kudretleriyle elde ettiklerine inanırlar. Mânevî canipten gelen güçlü destekleri göz ardı ederler. “Yeter ki iste, ne istersen yapabilirsin” anlayışıyla kişisel gelişim macerasını sürdürmeyi hedeflerler. Rhonda Byrne’ın “The Secret (Sır)” isimli eserinde de bu felsefe baskın olarak hissedilmektedir. Evet gerçekten böyle bir düşüncenin aktörleri kendilerini dev aynasında görmekte ve elde ettikleri her başarıda kendilerinin başrol oynadıklarını hissetmektedirler.
Oysa insan, iktisatta en önemli bir konu olan “nedret kanunu”, yani “insan ihtiyaçları sonsuz ama onu karşılayan ihtiyaç maddeleri kıttır” kuralına göre oldukça aciz bir insandır. İnsanı güçlü yapan tek faktör ise “irtibatlı irade gücü”dür. Yani insan elbette elinden geleni yapacak, çalışacak, çabalayacak bütün sebeplere başvuracaktır, ancak nihâî olarak her şeyin hayırlısını Cenâb-ı Hak’tan isteyecektir. Zira her şeyin fiilini yaratan O’dur. Bizim irademiz O’nunla irtibatlı olduğu sürece, yani güç kaynağımızı o yüce güç kaynağı ile irtibatladığımız sürece gerçek başarıyı elde edebilmekteyiz. Yoksa geçici ve sönük başarılarla kendimizi avutmaktan öteye gidemeyiz.
Bilindiği gibi, harikalar asrında yaşamaktayız. Baş döndürücü gelişmelere şahit olmaktayız. Gün geçmiyor ki, yeni bir teknolojik aygıt icat edilmesin. Emin olunuz ki, ben bu harika teknolojik aygıtları gördükçe, türümle iftihar ediyorum. Allah’a şükür ki, bu cihazları insan yapıyor ve ben de insanım, diyorum. Yani insan olduğuma o kadar çok seviniyorum ki, bu duyguyu izah etmede kelimeler kifayetsiz kalıyor. Ama şunu da aklımdan çıkarmıyorum; bütün bu teknolojik harikaları yapan insan beyni olduğuna göre, Yüce Yaratan ne kadar mükemmel bir beyin yaratmış ki, bütün bu harikaları işte bu beyin yapıyor. İnsanın ulaştığı nokta ne olursa olsun, yaptığı her şey bu beyin gücüyle değil mi? Beyni vücuttan çıkarın geriye ne kalır? İnsan beyinsiz hangi icadı gerçekleştirebilir? İşte materyalistlerle biz inançlı insanlar arasındaki fark budur. Biz her şeyin perde arkasında Kudret ve Rahmet-i İlâhiye’nin izini, mührünü, imzasını okuyoruz. Onlar ise, her şeyi kendi kudretleriyle yaptıklarına inanıyorlar. Ama küçücük bir mikroba yenilmekten nasıl kurtulacaklarına çoğu zaman bir çare bulamıyorlar.
Geçenlerde bir arkadaşla amcasının ameliyâtını konuşuyorduk. Amcası bir hastalığından ötürü ameliyat olmuş. Doktoru çok iyiymiş. Hasta iyileşmeye başlayınca, doktoruna teşekkür etmek istemiş: “Doktor bey, Allah senden razı olsun; Allah’ın yardımıyla ve senin de vesile olmanla sağlığıma kavuştum” demiş. Doktor bey hiddetle: “Ne Allah’ı; seni ben iyileştirdim!” diye gürlemiş. Vah ki, ne vah! Zavallı doktor. İyileştirme fiili maddî bir şey değil ki, sen iyileştiresin. Sen sadece alınması gereken şeyi aldın; dikilmesi gereken şeyi diktin. Bütün bunları yaparken de, Allah’ın verdiği beyin, el gibi paha biçilmez cihazları kullandın. Senin hastalığın öyle bir hastalık ki, maddî hastalıktan milyon kere daha beterdir. Ne yazık ki, sen içindeki devi öyle bir uyandırmışsın ki, kendini dev aynasında görüyorsun ve kendini dev sanıyorsun. Oysa ölüm ânın geldiğinde kendi hastalığına nasıl bir çare bulacağını bilemiyorsun; üstelik bilmediğini de bilmiyorsun.
Evet dostlarım, bu türden içsel devler kendi sahibini yutan ve ebedî hayatını karartan devlerdir. Aman siz siz olun; bu devleri uyandırmayın. Yoksa onlara yem olursunuz.
|
