1) İfratın sonucudur tefrit. Küçük yaşta çocuklarımızı dershanelere götürüyor, onlara nur derslerini dinlettiriyoruz. Çocuğun aklî melekesinden önce ruhî melekeleri ve diğer feyizli latifeleri doyuyor. Daha büyüdüğünde biliyorum, diye ihtiyaç hissetmiyor. Bunun çarelerinden bir tanesi, çocukların ruhî melekesinden önce aklî melekelerini harekete geçirmek.

2) Algı operasyonunu çok iyi yapamıyor oluşumuz. Doğrudan mesaj yerine, alt yapıyı tesis etmek. (Kime sorsanız dünyanın en iyi kahvesi hangidir? Herkes ekspresso diyecek. Peki, bunu dedirten doğrudan söylem mi? Yoksa altan alta topluma yaydıkları algı reklamları mı?)

Bunun çarelerinden bir tanesi, Risale-i Nurları çocuğun ruhuna, aklına, kalbine yerleştirmek. Onlara doğrudan risale okumaktan ziyade anlatmak, sevdirmek, tanıtmak, ihtiyaç hissettirmek 10 defa daha tesirli olacaktır.

3) İlme açlık hissi yerine, ilme tok olarak yetiştirmemiz. Çarelerden bir tanesi, ilme hürmeti ve ilme sadakati çocuğa hissettirmek. İlmin sonsuz oluşunu, ilmî noktada babasını geçebileceğini, bunu ancak okuyarak yapabileceğini... Kendisinin ilim yolunda nihai hedef değil, bir rehber olduğunu fiili olarak ona göstermek.

4) Nur mesleğinin esası şefkattir. Fakat bu şefkat kanatlarını fazla açarak onları su-i istimal etmeye fetva vermemek. Çarelerden bir tanesi, otorite olarak hürmet makamında babanın rolünü kaybetmesi... Bunun ile tarifi mümkün olmayan bir zararla çocuk tembelleşiyor. Aşırı otoritenin de zararlarını bilmeliyiz. Bu nedenle çocuk, babaya saygı ve sevgi makamında duracağı yeri bilmeli ve ona bunu hissettirmeliyiz.

5) İlim en büyük ihtiyaç ve taam aç olana verilir. Haliyle tok olanı da ağırlamak zordur. (İlmi bir ihtiyaç olarak çocuklarımıza öğretmiyor oluşumuz.) İlim bir farz olarak çocuğa telkin edilmeli, bu ihtiyacın ekmek gibi, su gibi zaruri olduğu daima hatırlatılmalı.

6)Çocuk yetiştirmede anne ve babanın ortak sorumluluk almaları ve ilgilenmeleri gerekir. Yani babanın da annenin de Kur’an hakikatleri sofrasından nasiplenmeleri gerekir.

7) Ülfet perdesine kendi elimizle çocuğumuzu sarıyoruz. Sonra “neden çocuğum büyüdüğünde az istifade ile lakayt kalıyor” demeye hakkımız yok. Bunun çarelerinden bir tanesi, çocuk ihtiyaç hissettikçe merak duygusunu körükleyerek ona okumak ve okutmak... İhtiyaç kadar, müşteri oldukça vermek en iyi çaredir.

8)Çocuk yetiştirmede çok fıtrî ve fıtrat kanunlarına riayet etmeliyiz... Çocuk hasta olacak, düşecek, hayatı kendisi öğrenecek aslında. Çocuğu dış dünyaya kapamadan, arkadaş çevresine, oyunlara, kütüphaneye, seyahate vb. açık tutmalıyız. Hayatı ve kişisel tecrübeler edinmesini engelleyerek; büyüdüğünde dış dünyanın cazibesine merakla kapılmaması gerektiğini bilmesi gerekir.