|
Soluduğumuz atmosfer ağır, geçirdiğimiz günler zor ve tehlikeli. Adeta bir savaş yaşanıyor ve cepheden art arda ölüm haberleri geliyor.
Acı ve öfke büyük…
Tansiyonu arttıran sadece şehitler, rehin alınan askerler değil, aynı zamanda şiddet ve terör karşısında yaşanan itiraf edilmeyen bir çaresizlik, dahası Kuzey Irak’tan Barzani’den gelen meydan okuma…
Öfke “nesne” arıyor…
Kürtlere yöneliyor…
Taksim meydanında kovalanan ve dövülen Kürt genci, Bursa’dan Mudanya’ya basılan DTP binaları gibi bir dizi tehlikeli örnek var ortada.
Düşünceye ve demokrasiye yöneliyor.
Spor programlarında bile linç daveti yapılıyor. Kan kokusu alanlar, hesap görmeye çalışanlar da var. Eski Genelkurmay Başkanı Hilmi Özkök’ü, basındaki liberalleri hedef gösteren, siyaseti aşağılayan “üç beş adam sallandırın iş çözülür” mantığı bir dil ortada cirit atıyor…
Koku, bir linç kokusudur…
Ve bu koku, Güneydoğu’dan gelen terör ve ölüm kokusu kadar tehlikelidir…
Bir iç çatışma ya da etnik gerginlik riski göz ardı edilemez durumdadır…
“Terör infilâkı açısından” karşımıza çıkan tablo da son derece ağır…
Belli ki taktik düzeyinde askeri açıdan ciddi bir zaaf yaşıyoruz.
Önce takipten dönerken 13 erin, ardından bir karakol baskınında 12’sinin kaybedilmesi, 8 askerin PKK’nın eline düşmesi askeri açıdan açıklama ister…
Stratejik düzeyde de önümüzde devasa bir boşluk var.
Nitekim siyasi mekanizma, toplum ve basın adeta gafil avlanmış, şiddet ve terör tarafından yönetilen bir konuma düşmüş durumda. Yeni bir terör hadisesinin içinde bulunduğumuz bu durumu daha da derinleştireceği açık…
“Siyasi açıdan” ise vahamet sürüyor…
(...)
Sivil çözüm girişimlerini tıkayan gelişmeler yaşanıyor.
Sokak riskleri ciddi boyutlarda dolaşıyor…
Bu koşullarda akıl ve itidal öne alınmak zorundadır. Ve bu konuda önce siyasi iktidara, ardından basına büyük iş düşmektedir.
Siyasi iktidar öfke siyasetini, basın ise duygu ve acı üzerine kurulu popülizmi bir kenara itmelidir…
Yeni Şafak, 23.10.2007
| 
