|
Sezer cumhurbaşkanlığı yaptığı sürece, kaynağını Kemalizm’den alan bazı ilkeleri ‘dinci’ AKP hükümetine karşı korudu. Benim çıkış noktam da şu çerçevede bu yani bu ‘koruma’ tavrı.
Bugünün Kemalizm’inin bu kolunda ağır basan ruh hali, bu ‘savunmacı’ duruş. Dünya hakkında yeni bir şey söyleme çabası yok; tersine söylememe ve söylenirse bunu susturma eğilimi ağır basıyor. Dolayısıyla bu ‘savunma’ tavrı hemen bir ‘statükoculuk’ kılığına bürünüyor. Böyle olunca, Kemalizm’in dışında duranlar için dahi ‘referans noktası’ oraya kayıyor ve biz bir cumhurbaşkanının karısının başını örtmesi veya örtmemesinin ne anlama geleceğini, şu yaşadığımız dünyanın sosyolojik olguları, dinamikleri çerçevesinde ele alamıyoruz; benzer yapılanmaların nerede ne sonuç verdiğini somut örnekler ışığında tartışmaya hiç yönelmiyoruz. Latife Hanım’ın başına ne bağladığı gibi absürd bir sorunsal merkezinde tartışmayı tercih ediyoruz. Bu da, ta başından belli olduğu gibi, bizi bir yere götürmüyor. Kapalı ideolojik dünyamızda, önceden benimsediğimiz değerler çerçevesinde, zaten aldığımız tavrın takviyesine yarıyor bütün bu ‘tartışma’.
12 Eylül’le başlayan 80’ler dönemini, özellikle darbe yıllarını, Türkiye’de ‘Kemalizm’in restorasyonu’ olarak yorumlayabiliriz. ‘Restorasyon’ adlandırması doğruysa, demek ki zaten ortada bir erozyon, bir aşınma vardı ki, onu ‘restore etme’ ihtiyacı doğmuştu.
Bu kelimeler hep yanıltıcı. ‘Restorasyon’ denince, eskiden olanın yeniden hayata kavuşturulmasını anlarız. Oysa bu hiçbir zaman mümkün değildir. Kenan Evren’in Atatürkçülük restorasyonu, Saadettin Tantan’ın ‘Zeyrek evleri’ restorasyonundan daha ‘otantik’ sonuçlar vermedi. Ortaya 80’lerin muhafazakâr-statükocu zihniyetinin duyduğu ihtiyaçların dikte ettiği bir ‘Kemalizm restorasyonu’ çıktı: zorlama, yapay, arkaik. Her yere asılan ‘Atatürk 100 Yaşında’ yazılarının pleksiglas malzemesinin ‘modern’liği ve böyle bir ‘estetik’ anlayışın çaresiz, acıklı çağdışılığı, bir arada.
Tabii en temel olay, Türkiye’yi dünya ile buluşturma projesi demek olan Kemalizm’in, bu dönemde, Türkiye’yi özellikle ileri dünyadan ayrıştırma ideolojisine dönüşmüş olmasıydı. Bunu, Kemalizm’e, Kemalistler yaptı.
Radikal, 19.8.2007
|
