|
Mâlûm süreç onuncu yılını da doldurdu. Geriye dönüp baktığımızda ise, son derece sıkıntılı bir bilanço karşımıza çıkıyor.
MGK’nın 28 Şubat 1997 toplantısıyla ve orada alınan kararlarla başlatılan sürecin, Türkiye’yi her alanda geriye götürdüğü bir vâkıa.
Gelinen noktada özetle şöyle bir değerlendirme yapılabilir:
Ülkeyi on senedir bunca sıkıntıya sokan 28 Şubat süreci, kendi hedefleri açısından da tam bir fiyasko ve benzerine az rastlanacak bir başarısızlık örneği.
“İrtica ile mücadele” bahanesiyle uygulamaya koyduğu projenin sadece bazı maddelerini hayata geçirebildi; ama onlarda da istediği neticeye ulaşabildiği söylenemez.
Meselâ, dönemin iktidar partisini hedef alıp önce “silâhsız kuvvetler”in de desteğiyle düşürdü, sonra mahkeme kararıyla kapattırdı.
Ama sonra ne oldu? O partinin içinden çıkan kadrolar, senelerdir görülmemiş bir Meclis çoğunluğu ile tek başına iktidara geldiler.
28 Şubat’a bir şekilde taşeronluk yapmış siyasetçilerin ise bugün yerinde yeller esiyor.
28 Şubat’ın din eğitimine, ekonomiye ve sosyal bünyeye vurduğu darbeler, sokakların kapkaç, hırsızlık, gasp, cinayetten geçilmediği bir kaos tablosunu netice verdi.
“Başarı”ya ulaşılmış gibi görünen yegâne madde, başörtüsü yasağı. Ama o da diken üstünde. Çünkü bu konudaki hassasiyeti kırmaya yönelik teslimiyetçi-tavizkâr fetvalara ve dalgakıranlık girişimlerine rağmen, toplumdaki tesettür duyarlılığı güçlenerek sürüyor.
Araya konulan yeni setler olmasa, bu coşkulu dalga yasakları devirip geçmeye hazır.
28 Şubat’ın kamuoyuna deklare ettiği diğer hedefleri ise, geçtiğimiz yıllarda dönem dönem ısıtılıp aba altından sopa göstermelerle tekrar tekrar gündeme getirildiyse de, sürecin en “güçlü” gibi gözüktüğü zamanlarda bile millî irade duvarına toplayıp akim kaldı.
Bu itibarla, 28 Şubat’ı “iflâs etmiş bir proje daha” şeklinde yorumlamak yanlış olmaz.
Bu süreçte bir şekilde rol üstlenenlerin çoğu silinip gitti, artık esameleri bile okunmuyor.
İşin medya ayağında sürece çanak tutup tetikçilik yapan yayın organlarının da önemli bir kısmı, sonradan yolsuzluk girdaplarına sürüklendi. Patronları banka batırmaktan yargılanıp hapis yattı, tetikçi yazarların ise çoğu sahneden çekildi.
Aykırı sesleri susturmak için işlenen andıç rezaletleri, sorumluları adına birer utanç belgesi olarak hafızalara kazındı.
Sürece direnen ve haksızlıklara karşı çıkan medya organlarının maruz kaldığı baskılar da.
Son dönemlerde “yeni bir 28 Şubat daha” tezgâhlamak için uğraşan mihrakların önündeki en büyük handikap, evvelki sürecin yaşadığı tıkanma ve iflâs tablosu.
On yıl öncesine göre hak ve özgürlük bilincinin daha fazla geliştiği, iç dinamiklerin ağırlıklarını daha fazla hissettirir hale geldiği, dünyaya daha fazla açılan bir Türkiye’de yeni bir 28 Şubat denemesine girişilmesi ve girişilse dahi bu yöndeki bir çabanın başarıya ulaşması pek kolay olmasa gerek.
Bugünün Türkiye’sinden beklenen, yeni 28 Şubat’lara yelken açmak değil, on yıl önce başlatılan mâlûm sürecin yol açtığı çok yönlü tahribatı bir an önce tamir ve telâfi etmek olmalı.
Bu istikamette hâlâ kayda değer bir adım atılamamış ve 28 Şubat kaynaklı mağduriyetlerin halen devam ediyor olması, özellikle siyasî iktidar sorumluluğunu taşıyanların üzerinde giderek büyüyen bir vebal oluşturuyor.
Dileğimiz, herşeye rağmen “yeni 28 Şubat” heveslerine de cür’et ve cesaret veren bu tutukluğun artık aşılması.
Ve Türkiye’nin on yıl önce sürüklendiği karanlık ve kasvetli tünelden çıkıp, devletle milletin ve toplumun tüm kesimlerinin kucaklaştığı bir barış ve huzur iklimine kavuşması...
mazlumderankara.org, 18.3.2007
| 
