|
Son bir haftayı geçirdiğim Anadolu’da gittiğim her yerde Lübnan’a asker gönderme meselesi soruldu. Soranların önemli kısmı Ak Parti’ye oy vermiş insanlardı. Bundan anlaşılan şuydu ki, halkın kafası netleşmemişti. Yani aslında asker gönderilmesini istemiyordu ama işte iktidar da, oy verdiği insanlar da askerin gönderilmesinden yanaydı. N’oluyordu, neden hükümet bu kadar ısrar ediyor, gerekçeler bulmaya çalışıyordu?
Ben bu konudaki bazı düşüncelerimi bir kere daha okuyucularımla paylaşma ihtiyacı duyuyorum.
-Hükümet çevreleri büyük resmi zaman zaman unutmaya mütemayil gözüküyor. Byük resim ne? Büyük Ortadoğu Projesi diye bir projenin varlığı ve bunun kademe kademe uygulanmaya çalışılması. Ya da şöyle söylemeli: Bu proje henüz var ve devreden çıkmış değil.
-Eğer bu proje varsa, Lübnan meselesinin bu projenin neresine oturduğuna dair hükümetin bir görüşü olmalı, ya da en azından Lübnan olayının bu projenin bölge halklarına olumsuz yansımaları ile ilgisinin bulunmadığına dair hükümetin net görüşleri olmalı. Böyle garantikleri var mı, bence yok.
-Bence, Büyük Ortadoğu Projesinin eş başkanı olan Türkiye’nin, bu projenin bütün ilerleme süreçlerinde belirleyici rolü yok, muhtemelen zararlarından korunmaya çalışıyor, ama genel akışı kontrol edemediği ve sürece parça parça dahil olmak zorunda kaldığı için, o parça parça yapı içinde negatifini - pozitifini tartma imkanına da sahip olamıyor. Soralım: Türkiye Afganistan olayında sürece monte oldu, asker gönderdi. Duruşu Türkiye ve İslam coğrafyası açısından sağlıklı mıydı? Afganistan’daki duruş bölgeye olumlu anlamda ne getirdi? Peki sonrasında, acaba Türkiye Irak operasyonunda nerede yer almalıydı? 1 Mart tezkeresi Meclis’te reddedildi, Irak’a asker gönderilmedi. Türkiye Arap dünyasında alkışlandı, halk memnun oldu, Amerika’nın dayatmalarına karşı konulduğu için onurlu bir iş yapıldığı düşüncesine varıldı. Ak Parti grubu bile onursuzluğa sebep olmadığı için mutlu oldu, Irak’taki süreç hala kontrol edilemiyor ama Başbakan Erdoğan CNN Türk’teki mülakatında diyor ki, “1 Mart’ta asker gönderme kararı alsaydık, işler daha iyi giderdi, Kuzey Irak böyle olmazdı?” Yani Başbakan, herkesin hilafına hala 1 Mart tezkeresini savunuyor. Acaba öyle olsaydı, yani orada Amerikan taleplerine uyum gösterilseydi Türkiye’yi memnun edecek bir gelişme olur muydu? Bu Başbakan’ın gerçek inancı mıdır, yoksa Ekim başında Amerika’ya yapacağı ziyaret öncesinde “Ben aslında 1 Mart’ta da Lübnan olayında olduğu gibi düşünüyordum, onun için geçmişteki aksama ile ilgili bir olumsuz notunuz varsa onu düzeltin” diye mesaj mı veriyor?
-Gelelim Lübnan olayına... Lübnan olayında Türkiye ne yapmak istiyor, bu gerçekten net değil. Lübnan halkına yardıma mı gidiyor, İsrail’i Hizbullah’tan korumaya mı gidiyor, Hizbullah’ın silahtan arındırılması işinde bir dahli olacak mı, Amerika’nın talebini yerine getirmiş olarak görünmeyi mi arzu ediyor, adım adım ilerlediğini düşündüğü ve bölgenin yeniden yapılanmasını öngördüğüne inandığı Büyük ortadoğu Projesinde süreçten kopmamayı mı planlıyor, Amerika’nın önüne “ben burada senin istediğini yapıyorum, sen de Kuzey Irak’ta bana PKK’nın kellesini ver” mesajı ile mi çıkmak istiyor, bunlar karmakarışık. Halka bakarsanız, İsrail bebeklere karşı cinayetler işledi onların önlenmesi lazım, Amerika’ya İsrail’e bakarsanız, Lübnan’da hükümet dışı silahlı bir güç var, bu gücün İran’ın meydan okumasına katkısı bulunuyor, İran’a vurmadan önce birçevre temizliğine ihtiyaç duyulduğunda bu silahlı gücün tasfiye edilmesi gerekiyor. Hizbullah’a bakarsanız, Hizbullah kendisini Lübnan’ın savunması için olmazsa olmaz görüyor, bu görüşü bir ölçüde Lübnan hükümeti de paylaşıyor, çünkü Hizbullah şu anda Lübnan’da hükümet ortağı. Hükümetin bu konulardaki duruşu çok net değildi, herhalde herkesi memnun edecekbir duruş bulmak istiyordu, özellikle halktaki Hiz bullah sempatisi ve Amerika - İsrail karşıtlığı ile çelişmek istemiyordu. Ama seçilen tavrın gerçek anlamı bu muydu? Yeni Şafak’taki yazısında (8 eylül 2006) Başbakan’a danışmanlık yapan Yasin Doğan (Yalçın Akdoğan), Lübnan’a asker gönderilmesini eleştirenlere cevap verirken, BM’nin ateş kes kararındaki Hizbullah’ın silahsızlandırılması maddesini de savundu ve Hizbullah’ın Lübnan’daki silahlı konumunu sorgulayan görüşler ortaya koydu. karşıtlara mealen sordu: Yani siz Hizbullah diye bir örgütün silahlı konumunu savunuyor musunuz? O, Lübnan hükümetinin otoritesinin tesisini de önemsiyor, Hizbullah’ın konumunun buna aykırı olduğunu savunuyordu. Yasin Doğan - Yalçın Akdoğan bir şeyin daha, Hizbullah - İran bağlantısının altını çiziyor, bölgede İran’ın etkinliğinin artmasından dolayı tedirginlik sergiliyordu. Şimdi buradan ne anlamamız gerekiyor: Bir başbakan danışmanı ne ölçüde bağlı bulunduğu makamın düşüncelerini yansıtır? Bunlar artışılabilir. Ama eğer bu görüşler bir miktar Tayyip Erdoğan’ın da tavrını yansıtıyorsa, o zaman Türkiye Lübnan işinde, İran’a karşı bir kuşatmada da rol alıyor demektir. Bu, büyük resimde, operasyonu yürüten patronun nabız atışlarına uygun bir duruş demektir. Tam da banim anlatmaya çalıştığım hadisedir. Yani adım adım, büyük resme monte oluyorsunuz, o yöne sürükleniyor, onun bilincini kuşanıyor, ona göre politikalar üretmek zorunda kalıyorsunuz. Hani Türkiye, komşularıyla sıfır sorunlu bir ülke olmayı amaçlıyordu. Büyük Ortadoğu Projesi operasyonu yürüdükçe bunlar rafa kalkıyor, Irak’ta sorunun bir parçası oluyorsunuz, İran’la boğuşmaya doğru itiliyorsunuz, Sünni - Şii çatışmasının parçası olmaya sürükleniyorsunuz, Filistin’deki vahşeti - sivil politikacıların rehin alınması olayını unutup, Lübnan’da Hizbullah’ın etkisini sıfırlama misyonuna monte oluyorsunuz... Bütün bunları oturup, enini boyunu düşünüp seçerek mi tesbit ettiniz, yoksa emri vakiler sizi buralara sürükledi mi? Oynuyor musunuz, oynanıyor musunuz? İpin ucu hala elinizde mi, yoksa başkalarının eline mi geçti? İran’la hangi zamanda vuruşacaksınız? Yarın İran’a asker gönderme ya da Türkiye üzerinden saldırılara izin istendiğinde gene “Acaba nerede durmalıyım? Bu işte Amerian koalisyonu mu galipg elecek İran mı, Amerika galip gelecekse ondan yana mı olmalıyım? Bu komşuyu heba etmek anlamına gelirse ne olur? Ya halk buna da karşı çıkarsa?” Sormak isterim, içinizde “Galipten yana oynamalı!” gibi bir yaklaşım var mı ve size göre nihai planda “Galip” Amerikan - İsrail - İngiltere cenahı mı? Eğer öyleyse “Galip”in oluşturacağı Ortadoğu’nun nasıl biçimleneceği konusunda net düşyünceleriniz mevcut mu? Yoksa “Amerika herhalde bize kötülük etmez” gibi bir “hüsnü zan” içinde misiniz? Aklınıza hiç, “Bu Birleşmiş Milletler, Filistin’li politikacılar, bakanlar kaçırılırken neredeydi? Ben ne yaptım? Lübnan’da ateş kesildi, kaçırılan Filistin’li politikacılar nerede, kimsenin umurunda mı? Hizbullah Lübnan’da nasıl doğdu, böyle bir örgütün varlığına ilkesel olarak karşı çıkmak Ortadoğu gerçekleriyle bağdaşıyor mu?, İran’la düşman kamplara sürüklenmek bu coğrafyaya nasıl bir kanlı boğuşmayı getirir, Amerika Lübnan’da silahlı milise karşı çıkarken, Irak’taki silahlı milisler karşasında ne yapıyor, bunları sorgulama hakkı var mı, sorgularsak Amerika’ya ayıp olur mu?” gibi sorular geliyor mu?
-Yaşanan süreçte hiç, “İsrail’le yapılan Savunma İşbirliği Anlaşması ne işe yarıyor?” sorusunu sormak geldi mi? Yoksa böyle bir soru, korku verici bir şey mi?
Son söz:
Ben Ak Parti hükümetinin bir gün süreci kontrol etmekle sürecin içinde akıp gitmek konusunu yeniden değerlendireceğini düşünüyorum. Ve o zamanın işin işten geçmediği bir zaman olmasını temenni ediyorum.
ahmettasgetiren.com.tr, 9.9.2006
|
