Cenâb-ı Hakka hadsiz şükür olsun ki, binler haysiyet ve şerefimi bu vatandaki bîçarelerin istirahatine ve onlardan belâların def’ine fedâ etmek için bana bir hâlet-i rûhiyeyi ihsan eylemiş ki; ben de, onların yaptığı ve niyetinde bulundukları tahkirât ve ihânetlere karşı tahammüle karar vermişim. Bu milletin âsâyişine, husûsan mâsum çocukların ve muhterem ihtiyarların ve bîçare hastaların ve fakirlerin dünyevî istirahatlerine ve uhrevî saadetlerine binler hayatımı ve binler şerefimi fedâ etmeye hazırım. (Tarihçe, Emirdağ Hayatı, “Heyeti Vekileye….”, Sh:458, Yeni:810)
Bediüzzaman Kur’ân, îmân, islâmiyet hizmeti için, dünyevî rahatlıklarını fedâ etmiştir.
2- “Sıddık-ı Ekber (ra) demiştir ki: “Cehennem’de vücudum o kadar büyüsün ki, ehl-i îmâna yer kalmasın.” Bediüzzaman, bu gayet ulvî seciyenin bir lem’acığına mazhar olmak için, “Birkaç adamın îmânını kurtarmak için, Cehennem’e girmeye hazırım” diye fedakârlığın şahikasına yükseldiği, Kur’ân ve İslâmiyet’in fedai ve muhlis bir hâdimi olduğu, seksen senelik hayatının şehadetiyle sabit olmuştur. Kur’ân ve îmân hizmeti için Bediüzzaman’ın haysiyetini, şerefini, ruhunu, nefsini, hayatını feda ettiği; maruz kaldığı o kadar şedid zulüm ve işkencelere ve giriftar edildiği çok musibet ve belalara karşı gösterdiği son derece sabır, tahammül ve itidal, birer şahid-i sadık hükmündedirler. Bediüzzaman Kur’ân, îmân, İslâmiyet hizmeti için, dünyevî rahatlıklarınıfedâ etmiş, dünyevî şahsî servetler edinmemiş, zühd ve takva ve riyazet, iktisad ve kanaatla ömür geçirmiştir ve halen de böyle yaşamaktadır.
Bu cümleden olarak, Müslümanların refah ve saadeti için, bütün ömür dakikalarını sırf îmân hizmetine vakf ve hasretmek ve ihlâsa tam muvaffak olmak için, kendini dünyadan tecrid ederek mücerred kalmıştır. Evet, Bediüzzaman îmân ve İslâmiyet hizmeti için, her şeyden bu derece fedakârlık yapan, fakat bütün bunlarla beraber; ubudiyet, zühd ve takvada da bir istisna teşkil eden tarihî bir İslâm fedaisi ve Kur’ân-ı Hakîm’in muhlis bir hâdimi payesine yükselmiştir.” Konferans: 27
Risale-ı Nur’un bır fedâısı dünya ıle alâkası olmamalı. Alâkalı olsa fevkalâde bir sebat, bir ihlâsın lüzumu ile beraber; tam fedakârlık edemez.
“Senin ağlamana ve ağlayan mektubuna iştirak ettim. Evet sen de benim gibi, dünya ile iki cihetle alâkan kesiliyor. Hem öyle lâzım. Senin gibi Risale-i Nur’un bir fedaisi alâkası olmamalı ve alâka peyda etmemeli. Alâkalı olsa fevkalâde bir sebat, bir ihlâsın lüzumu ile beraber; bazı ârızalar içinde sarsılır, tam fedakârlık edemez. O havalinin kahramanları elhak müstesnadırlar. Alâkalar onları sarsmıyor. Fakat bazıları; Hüsrev gibi, Said gibi ve Âtıf ve emsali gibi bütün bütün alâkasız da bulunmak lâzım.” Kastamonu: 231
“Evet kardeşlerim; bu zamanda öyle dehşetli cereyanlar ve hayatı ve cihanı sarsacak hâdiseler içinde, hadsiz bir metanet ve itidal-i dem ve nihayetsiz bir fedakârlık taşımak gerektir.” Kastamonu: 197
“Hakikî fedâkâr Zübeyr, en lüzumlu ve hizmete şiddet-i ihtiyâcım zamânında buraya imdâdıma geldi. Yoksa Ispartadan o sistemde birisini isteyecektim.” Emirdağ 2: 15
—Devamı Haftaya—