Kaplan, Yeni Şafak’ta (22 Nisan 2018) yer alan yazısında şöyle dedi: “Oysa insanlığın, İslâm’ın insanın sığabildiği yeri kâinât, kâinâtın sığamayacağı kadar uçsuz bucaksız “dünya”yı da insan olarak gördüğü insan-ı kâmil modeline ekmek kadar su kadar ihtiyaç hissettiği bir zaman diliminde, bu toprakların insanının samimiyetini yitirmesi, meselesizleşmesi, mesuliyetsizleşmesi, sual sorma melekelerini yok edecek kadar çürümesi, çözülmesi, ruhsuz, duyarsız bir varlığa dönüşmesi nasıl ürpertici büyük bir trajedidir öyle, anlatamam. Biz de araçları amaç hâline getirdik; amaçlarımızı yitirdik… Siyaseti, gücü, parayı, makamı mevkiyi kutsadık… Ve samimiyetimizi kaybettik…”