Öncelikle belirtmek isterim ki yakın bir geçmişte alınan müsaadeyle bir kısım camilerden öğle ve ikindi ezanlarını duyabilmek çok sevindirici bu gayr-i müslim beldede. İnşallah yanık yürekli Bilâllerin ezanları birçok gayr-i müslimin hidayetine vesile olacaktır. Materyalizmin karanlık kıskacından kurtularak İslâmın nurlu kucağına sığınabilmeleri her daim duâmızdır—Ki, bu ülkede ve gittiğim diğer gayrimüslim memleketlerde çocukları gördüğümde, İslâm fıtratı üzere doğan bu masumların ilerideki hayatlarında da İslâmı seçmeleri için hep duâ etmişimdir.
Yakınımızdaki Süleymaniye Camii dış görünüşünü uzun bir minareyle, iç görünüşünü de ferahlık ve nezahetle süslemiş vaziyette mü’minleri her daim dâvet ediyor kendisine. Bununla beraber tarihî, yüksek ve kendine has mimarisiyle asırlık kiliseler de kolayca gözümüze çarpıyor.
Yurtdışına ilk çıkıştaki intibaını anlatırken bir arkadaşım şu sözleri söylemişti: “Yurt dışına gelmeden evvel Türkiye’deki cami sayısının gereğinden fazla olduğunu düşünürdüm, ama yurt dışında gördüğüm bunca kiliseden sonra artık fikrimi değiştirdim. Camiler bizim kültürümüzün bir parçası ve sayıları ne kadar fazla olursa olsun yine de gereğinden fazla değil”.
Öteden beri yurt dışında helâl gıda yiyebilmenin en kestirme yolu “vegeterian” (vejeteryan) takılmaktır. Böylece gayr-i İslâmî kesilen hayvan etine bulaşmamış olunuyor. Ambalajlarında “V” veya “Vejeteryanlar için uygundur” amblemi bulunan yiyecekler alınabiliyor. Yahut sayıları çok olmasa da Müslüman kasapların helâl olarak sattıkları etler yenebiliyor. Ancak bu konu suistimale açık olduğu için şimdilerde kasapların bir sertifika alması ve vitrinine yapıştırması gerekiyor. Kısaca HMC (Halal Monitoring Committee- Helâl İzleme Komitesi) olarak isimlendirilen bir komitenin verdiği sertifikayla içimiz rahat olarak helâl gıda almak mümkün. İslâmî usûllerde kesim yapan mezbahalar sık sık ve habersizce teftiş ediliyor ve denetleme çok sıkı tutuluyormuş. Bu konuda bizi aydınlatan ve İslamî hizmetlerde çok cevval kardeşimiz İmtiaz Nebi’den de yeri gelmişken bahsedelim.
İmtiaz aslında bir uçak mühendisi, ama iş bulamayınca bir devlet ortaokulunda öğretmenlik yapmaya başlamış ve çalışkanlığıyla, dürüstlüğüyle, örnek şahsiyetiyle baş öğretmenliğe yükselmiş. Mesai saatleri dahilinde normal müfredat derslerini öğretiyor, mesai saati bitince eve gidip istirahate çekilmiyor, adeta ikinci mesaisine başlıyor. Çalıştığı okulun açık ve kapalı spor tesislerini gençlerin istifadesine sunarak yaptığı sportif ve kültürel organizasyonlarla gençlerin zamanını faydalı geçirmesini ve dostlukların gelişmesini sağlıyor. Bu faaliyetlerde müslim, gayr-i müslim gençler güzel bir entegrasyon örneği sergiliyor. İmtiaz bu ikinci mesaiden beş kuruş para almıyor, sadece Allah rızası için yapıyor.
Konferansın yapıldığı üniversitede içinde “ibadet odası” bulunan küçük bir kilisecik mevcut. Namaz kılmak için adres sorduğumda burasını tarif etti resepsiyondaki görevli. Bir binanın alt katında tertemiz tuvaletleri, mutfağı, ofisi ve ibadet odası olan nezih bir yer. İçeride yardım alabileceğim kimse yoktu. İlk bakışta ibadet odasında mumları ve Hıristiyanlığa ait birtakım eşyaları görünce “Sanırım yanlış anlaşıldım, tarifi veren kişi beni Hıristiyan zannederek burayı tarif etti” diyerek endişelendim. Ancak endişem uzun sürmedi, aynı odada birkaç seccade görünce rahatladım ve kıble tesbiti yaparak namazımı eda ettim. Az sonra içeriye güzel ve temiz giyimli kibar bir insan girdi, oranın rahibiymiş. Kıble yönünü gösterdi, ben de zaten o yönde namazımı kıldığımı söyleyince gülüştük. Böyle bir imkânı tanıdıkları için teşekkür ettim kendisine. Ertesi günü yine namaz için gittiğimde rahib ve rahibe de ordaydı. Kendilerine Meryem Weld’in “İslâm, Batı ve Risâle-i Nur” kitabını hediye ettim. İnşallah bu kitap onların hakikî İseviliğe ulaşmalarında bir katkı sağlar.
20 yıl öncesine nazaran burada iman hizmeti daha da artmış. Kuzeyden batıya kadar geniş bir mahallede açılan altı adet erkekler ve bir adet bayanlar dersanelerinde kardeşlerimiz güzel hizmetlerde bulunuyorlar. Hemen her akşam sohbetler oluyor. Dersaneler arası ziyaretler eksik olmuyor. Yurt içi ve dışından seminer için araştırmacılar çağırılıyor, sosyal faaliyetler düzenleniyor.
Cuma namazımızı o güne has olarak ayrılan bir salonda kıldık. Hutbeyi veren Arap kardeşimiz, Şaban ayının mübarekiyetini anlatırken fasih İngilizcesini ve âyetleri okurken fasih Arapçasını pek güzel kullandı.
Global ekonomik şartlara paralel olarak burada da enflasyon bir hayli artmış. 20 sene öncenin fiyatlarını bulmak mümkün değil. Bunun belki de tek istisnası telefon konuşma ücretleri. Eskiden Türkiye’yi dakikası 1 paund’tan (100 pens) ararken şimdi bu rakam 1 peniye düşmüş. Artık gurbette evinizi doya doya arayabiliyorsunuz. İngiltere içinde cepten cebi aramak da çok pahalı değil, dakikası 10 pens. Yani Türk parasıyla 26 kuruş. Türkiye'deki operatörlerin dakikası 41 kuruştan ‘hizmet’ vermeleri anlaşılır gibi değil! Keza benzin fiyatları da Türkiye'dekinden daha ucuz. Dünyadaki en yüksek benzin fiyatına sahip olan Türkiye'de umarım fiyatlar daha makul bir düzeye çekilebilir.
Temmuz ortasında 19 derecelik yağmurlu bir Londra gezisinin ardından hafızamızda bizlere yardım ve güleryüzlerini eksik etmeyen kardeşlerimiz kalıyor. Hepsine ayrı ayrı teşekkür ediyor, hizmet-i imaniyelerinde muvaffakiyetler diliyorum.