Arabamla ilgili bir sıkıntım olduğunda ona götürürdüm, az ve öz konuşarak tamir işini tamamlardı. Ağzı değil eli iş yapanlardandı. Yüzü biraz asıkçaydı, sanki biraz normalden fazla ciddî idi. 

Vakit namazlarında da cemaate azamî iştirak eder, fazla oyalanmadan işinin başına geri dönerdi. Sanki selâm verirsem almayacak gibi hızlıca uzaklaşırdı. Sonradan isminin Celâl olduğunu öğrenince ismiyle müsemma birisi olduğuna kanaat getirdim. Celâl ismi kendisinde görünür derecede tecelli etmiş gibiydi. Aslında onu asık suratlıymış gibi gösteren şey, işine ciddî bağlılığı, az lâf, çok iş üretmesiydi. Dedikodudan, boş konuşmaktan kaçar gibiydi. Ne olurdu sanki biraz hoş beş sohbet edeydik. Dükkânına gittiğimde de gerektiği kadar konuşur, aklını, elini işine çevirirdi.

Seviyordum bu adamı, ama biraz daha sevecen olsa, biraz daha muhabbet ehli olsa ne olurdu sanki. Artık ismiyle hemhal olduğuna kendimi alıştırmışken bu Pazar günü beni şaşırtan bir olayla karşılaştım. Normalde kapalı olması gereken tamirhanesi açıktı, her halde yetiştiremediği bir tamir işi vardı diye düşünerek merakımdan içeri girdim, “hayırdır usta Pazar günleri pek açmazdın ne oldu” diye sordum. Sorma ya hu; 3 yavru kedi dükkânda doğmuş, miyavlamaları içime dokundu, belediyeyi aradım henüz gelmediler, açlıktan ölmesinler diye bugün gelip dükkânı açtım, biberonla onları besliyorum” dedi. Fesübhanallah! Celal isminde bir cemâl tecellisi beni hayrete sürükledi. Allah Celal ustamdan razı olsun. Şimdi onu daha çok seviyorum.