|
Türkiye’nin hızlı ekonomik büyümeyle aş ve iş sorunlarını çözmesi için, ekonomisine kalıcı olarak dikiş tutturması için, insanlarını insan gibi yaşatması için, elbette ekonomik reformların yanı sıra öncelikle dört konuya ihtiyacı vardır:
Siyasal istikrarı gerçekleştirmek.
Demokratikleşmek.
Terörü, şiddeti etkisizleştirmek.
Ve hukuk reformu.
Bu son nokta yaşamsaldır.
Hukuk çıtasını Avrupa Birliği standartlarına çıkaramayan, radikal bir yargı reformuyla evrensel hukukun ilkelerini tam olarak pratiğe aktaramayan ve bu yolda ‘yargıçlar dünyası‘nın zihniyetini değiştiremeyen, sonuç olarak adaletine, mahkemelerine güven duyulmayan bir Türkiye, doğrudan dış sermaye yatırımları için çekici bir ülke olamaz.
Her yıl gerektiği kadar yabancı sermaye yatırımı çekemeyen bir Türkiye ise aş ve iş sorunlarını çözemez. İşsizliğiyle başa çıkamayan, ekonomisine dikiş tutturamayan bir Türkiye her şeyin başı olan istikrarı yakalayamaz.
Uzun lafın kısası:
Radikal hukuk reformu şart!
Bahçeşehir Üniversitesi öğretim üyesi Prof. Dr. Eser Karakaş bu konuya şöyle parmak basıyor:
“Türkiye’nin ekonomisini büyütebilmek ve işsizlere iş bulmak için dış kaynağa ihtiyacı var. Dış kaynak da evrensel hukukun olduğu yere geliyor. Ancak evrensel hukuk Türkiye’ye yılda 50 milyar dolar yabancı sermaye getirebilir. Ve Türkiye böylece cari açık problemini aşarak yılda yüzde 8 büyüyebilir.”
Prof. Karakaş şunları ekliyor:
“AKP bu büyük reformu gerçekleştiremezse gider, yerine radikal hukuk reformunu yapacak başka biri gelir. On yıl önce AK Parti mi vardı? Türkiye 1 trilyon dolarlık milli gelire, 10 bin dolarlık fert başı gelire gidiyor. Dış ticaret hacmi 300 milyar doları aşıyor. Ve yılda 20 küsur milyar dolar doğrudan yabancı sermaye çekiyor. Böyle bir ülkenin bugünkü gibi bir hukukla yürütülmesi mümkün değil. Hukukla ekonominin düzeyleri birbirine uymak zorunda. Eğer hukuk ekonominin düzeyine çıkmazsa, ekonomi hukukun düzeyine inmek zorunda kalır ki, işte bu fakirleşme demektir.”
Şöyle devam ediyor:
“Atatürk, Cumhuriyet’i kurarken medeni hukuktan ticaret hukukuna bütün kanunları Batı’dan olduğu gibi aldıysa, Türkiye bugün de aynı yöntemi kullanacak. Temel hak ve özgürlükleri düzenleyen metinler uzlaşı sürecinde üretilmeyecek. Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’nin ve AB’nin metinlerini, içtihatlarını Türkiye olduğu gibi alacak. Bu yüzden Türkiye’nin şu anda en çok ihtiyaç duyduğu şey uzlaşma değil, radikalizmdir, evrensel hukuk radikalizmi...”
Prof. Dr. Karakaş’ın Türk yargı sistemine dönük bir eleştirisi de şu noktada düğümleniyor:
“Anayasa Mahkemesi, Yargıtay ve Danıştay’ın kararlarından ortak bir payda var. Üç yüksek yargı organı da uluslararası hukuktan çok az etkileniyorlar. Kendilerini çok fazla yerel hukuk metinleriyle sınırlıyorlar. Halbuki yargıçların böyle bir zorunluğu yok. Çünkü Anayasa’nın 90. maddesine göre, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi artık Türkiye’nin iç hukukunun bir parçası oldu. Hakimler bu maddeye dayanarak kanaatlerini özgürlükler ve birey yönünde kullanabilirler.”
Şöyle devam ediyor:
“Ama hakimler kanaatlerini sürekli olarak yasaklar ve devlet yönünde kullanıyorlar. Ekonomide ve siyasette devletçiliği savunuyorlar. Ayrıca bir büyük hata daha yapıyorlar. Anayasanın demokrasi, laiklik, hukuk devleti ve sosyal devlet olarak özetlenen dört temel ilkesi arasında hiyerarşi kuruyorlar. Laiklik ilkesini, hukuk devleti ve demokrasi ilkelerinin önüne taşıyarak sistemi yaralıyorlar.”(Neşe Düzel röportajı, Taraf gazetesi, 4 Ağustos 08, s.11)
Sözü uzatmak yersiz.
Başbakan Erdoğan, radikal bir hukuk reformu için kolları sıvayacak mı? Bunun için gerekli siyasal kararlılığı gösterebilecek mi?
Yoksa teslim mi olacak sisteme?
Bir başka deyişle:
2002 öncesinin ‘eskileri’ gibi mi olacak?
Yarın bu konuya devam...
Milliyet, 9 Ağustos 2008
| 
