|
Bu hafta, Mesnevî’den bir hikâye aktarmayı uygun gördüm: Bir okulun öğrencileri, hocalarından bıkmışlar, her gün her gün ders çalışmaktan yorulmuşlar. Ne yapıp yaparak, bir iş becermek, bir şekilde hocalarını tongaya düşürmek için halleştiler.
“Hoca hiç hastalanmıyor ki birkaç gün okula gelmesin de şöyle keyfimizce bir dinlenmiş olalım. Bu nefes almadan çalışmaktan kurtulalım. Ama adam mermer gibi yerinde duruyor ” dediler.
İçlerinden biri çok zekiydi. Hinliğini gösterdi: “Hocam, nasılsın, neden böyle benzin sararmış. Hayır ola, rengin kaçmış senin, bu ya hava çarpmasından ya da sıtmadan, derim. Hoca elbette bu sözden içine bir kurt düşer. Bir başkası da ‘hayır ola hocam, bu hâlin ne’ der. Bu sözden iyice kuşkulanır. Sonra üçüncüsü, sonra dördüncüsü ve bütün sınıf aynısını dese, adam iyice kuruntuya düşmez mi?” dedi.
Çocukların hepsi de, “Aferin zeki çocuk, bahtın her zaman açık olsun. Allah sana yardım etsin!” dediler.
Bir araya gelip bu sözden dönmeyeceklerine ait sözleştiler. Sonra yetmemiş gibi, bu zeki çocuk, içlerinden kimsenin bunu söylememesi için hepsine yemin verdirdi.
Ertesi gün oldu. Bütün çocuklar zeki çocuğu beklediler. Çocuk geldi, hocaya, selâm verip, “Hocam, hayrola, benzin sararmış!” dedi.
Hoca “Hasta falan değilim, saçmalama. Geç otur yerine!”dedi. Dedi ama içine de az bile olsa bir kuşkudur düştü. Derken öbür çocuk da içeri girdi, o da aynı şeyi söyledi. Ve diğer birkaç çocuk da aynısını söylediklerinde, kuşkusu artıkça arttı, o da haline şaştı kaldı.
Sonra hoca korkudan hastalandı. Yerinden sıçrayıp kalktı, başını da sarıp iyice örttü. “Zaten sevgisi az, ben bu vaziyette olduğum hâlde hâlimi sormadı bile. Rengimin solukluğunu, benzimin uçukluğunu haber vermedi. Anlaşılan benden kurtulmaya çalışıyor. Doğru, kendi güzelliğinden, kendi cilvesinden sarhoş olmuş. Benimse haberim yok, rezil rüsva olmuşum” diye, karısı için içinden söylenerek kızgın bir halde, çocuklar da arkasında eve gitti.
Karısı, “Hayır ola bey, erken geldin? Allah esirgesin başına kötü bir şey gelmesin de” dedi.
Hoca dedik ki: “Kör müsün sen! Bir benzime, bir hâlime baksana! Kırk yabancı bile derdimle dertleniyor da, bana düşmanlığından, bana karşı ikiyüzlülüğünden yanıp yakıldığımı görmüyorsun bile.”
Kadın, “A hocam, bu ne demek şimdi; senin bir şeyin yok. Olsa olsa bir kuruntu” dediyse de, “A kahpe, inat mı ediyorsun! Halimdeki kırgınlığı, tir tir titrediğimi görmüyor musun? Sen körsen, benim ne günahım var?” dedi hoca.
Kadın, “Kölen olayım ben hocam; ayna getireyim de bir bak yüzüne, yalan söylüyor muyum, anla!” dedi ama hoca, “Git, aynan da batsın, sen de bat. Zaten daima bana buğzetmede, daima bana kin gütmede ve benimle inat edip durmadasın sen! Yatağı yay da yatıp uzanayım, başım çok ağrıyor!” dedi. Kadın biraz ağırdan alınca, “Hadi behey düşman, senin lâyığın bu, durmasana” diye de azarladı.
Zeki çocuk, “Arkadaşlar, dersinizi bağıra bağıra okuyun!” dedi. Çocuklar böyle sesli okuyunca, zeki çocuk, “Bizim bağırmamız, hocaya fena gelir” dedi.
Dediği gibi hocanın başı daha da şişti. Hoca, çocuklara “Doğru söyler, hadi gidin evinize!”dedi.
Çocuklar güle oynaya eve gittiler. Bu kez anneleri kuşkulandı. Anneleri, “Bugün okul var. Siz oynar eğlenirsiniz, ne bu hâl?” diye sordu. Çocuklar da “Dur hele anne, suç bizim değil. Hoca ağır hastalandı. Anneleri dedi ki: “Hile, düzen sizde. Siz tek ayaküstünde yüz yalan sözlersiniz! Hele sabah olsun, hocanıza gideyim de bu hilenizin aslını göreyim!” dedi.
Çocuklar, “Git de, doğru mu söylüyoruz, yalan mı, anla!” dediler.
Sabah olunca, çocukların anneleri hocanın evinin yolunu tuttular. Gördüklerine bir lâ havle çektiler ve “Hayır ola hocam, bu baş ağrısı ne? Allah sağlık versin, vallahi haberimiz yok!” dediler.
Hoca, “Benim de haberim yoktu. Bu kahpe oğulları haber verdiler. Oysa içimde dehşetli bir hastalık varmış!” dedi.
|
