|
Sizi bilmem, ama benim hapşırmam geldiğinde, geldiği gibi salıveririm. Hatta bazen hapşırırken, yanımda bulunanların yüreklerinin hopladığına da şahit oldum. Bunlardan hiç unutamadığım bir anekdotu aktarmadan geçemeyeceğim. Öğrenciyken, bir hocamız tam da benim yanımda hararetli bir şekilde ders anlatıyordu. Hoca derse kendini fazlaca kaptırmıştı. Aslında hocamız mesleğini çok seven ve dersini de çok güzel anlatan biriydi. Hemen her dersi hararetli geçerdi. İşte, yine böyle hararetli bir şekilde, tam yanı başımda ders anlatırken, benim de çok güçlü ve bastıramayacağım hapşırığım geldi. Tabiî geldiği gibi salıverdim. Hoca bu güçlü sese hazırlıksız yakalanmış, korkudan bir karış zıplamıştı. Bana çok bozulmuş ve ters ters bakmıştı. Arkadaşlar “Çok yaşa” derken, hoca “Böyle hapşırmaya da çok yaşa denmez ki…” diye muhalefet etmişti.
Ne yapayım, benim hapşırmam çok sert oluyor. Diyeceksiniz ki, “Hocam sen de öyle geldiği gibi salıverme.” Haklısınız da, hapşırırken insanın kalbi bir anlık da olsa duruyor. Eğer siz o durağanlıkta hapşırığınızı bastırırsanız, kalbiniz külliyen durabilir ve kalp krizi geçirebilirsiniz. Bu yüzden, siz siz olun, hapşırırken sakın hapşırığınızı bastırmayın.
Peki, bu hapşırık örneğinin konumuzla ne ilgisi var, diyecek olursanız, izah etmeye çalışayım. Efendim, insanlar tıpkı hapşırık tutulması gibi, içsel dünyasında yaşadığı birçok duyguyu bastırarak ve bu duyguları zinhar başkalarına aktarmayarak içlerinde biriktirmekte ve bastırılmış bu duygular patlama noktasına geldiğinde ise, psikolojik problemlerle boğuşmaya mahkûm olmaktadırlar. Bilhassa psikotik depresyon; yani öldüm, bittim, mahvoldum gibi noktalara gelindiğinde kalp krizi, yüksek tansiyon, ülser gibi psikosomatik hastalıklara dûçar olunmaktadır.
Bilhassa, işyerlerinde psikolojik taciz (mobbing) gibi muamelelere uğrayan insanlar, işini kaybetme korkusundan dolayı, dertlerini kimselere açmamakta ve hatta kanunî haklarını kullanarak bu sıkıntılarına çare aramamaktadırlar. Bu durumu yaşayan insanların, en azından, psikiyatri uzmanına içini açmaları gerekirken, dertlerini içlerine atmakta ve bunun sonucunda duygusal ve ruhsal dünyalarını kendilerine zehir etmektedirler. Yıllar önce böyle bir halet-i ruhiye yaşayan bir arkadaşla tanışmıştım. Arkadaş terörün hâkim olduğu bir bölgede öğretmenlik yapıyormuş. Orada yaşadığı olaylar, kendisini bir hayli yıpratmıştı. Ses tonundan, davranış biçimlerinden, onun kötü bir psikolojik travma yaşadığını hemen anlamıştım. Kendisine, “Senin hemen bir psikiyatri uzmanına gitmen gerekiyor. Eğer ihmal edersen ileride telâfisi mümkün olmayan problemler yaşayabilirsin” diyerek uyardım. O da bunun farkındaydı. Ama okulunu, öğrencilerini de bir türlü ihmal etmek istemiyordu. “Ama” dedim, “senin bu halde onlara faydadan ziyade zarar sağlayacağın kesin, sen hemen muayene ol, gerekiyorsa rapor al ve okuldan uzaklaş” diyerek ısrarcı oldum. Arkadaş, daha fazla direnmedi ve söylediğimi yaptı. Bilâhare sağlığına kavuştu.
Nasıl ki, bir cismi elimizde kavrayarak, uzun bir süre yere paralel bir şekilde tutamayız, aynen öyle de yaşadığımız psikolojik sıkıntıları da uzun süre içimizde saklayamayız. Onları bir şekilde dışarıya yansıtmamız gerekir. Ancak bunu yaparken, kimseleri kırmadan, dökmeden yapmalıyız. Meselâ birisine kızdığımızda “Sizin bu hareketiniz beni çok incitti, diyebilmeliyiz.” Yok, öyle demeyip, içten içe ona kin beslediğimizde ve ona karşı negatif düşünceler beslediğimizde, zararı yine kendimize dokunmakta ve bu negatif düşünceler merkezden muhite yayılan negatif enerjiye dönüşmektedir. Bu negatif enerji ise, sadece kendimize zarar vermekle kalmayıp, çevremizi de ister istemez olumsuz etkilemektedir.
|
