|
Üzerinden birkaç saat geçmeden kâtilin kimliğinin tesbit edildiği, cinayeti işleyene 24 saat içerisinde ulaşılan, azmettiricisi ve çete arkadaşlarının teker teker yakalandığı bir suikasttı Hrant Dink'in uğradığı... Bugün 19 Ocak; demek ki, suikastın üzerinden tam bir yıl geçmiş. Bir yıl bayağı uzun bir süre. Bu bir yıl boyunca o ilk 24 saat içerisinde erişilen bilgilerin üzerine hiçbir yeni unsur eklenmiş değil...
Yeni bilgi edinilemediğinden değil bu; tam tersine cinayetten hemen sonra ortalığa dökülen bilgi ve belgeler klasörler dolduracak çapta. Daha bu hafta sirkülasyona giren yeni bir belge, Jandarma'nın, yakalanması öncesinde kâtilin kimliğini, suikastta kullandığı silâhı ve azmettiricisini bildiğini gösteriyor. Kâtil ve azmettiricilerinin hayatlarını sürdürdüğü muhit daha önce de siyasi eylemlerle gündeme gelmişti zaten.
Belli ki, bir el, kâtilden ve eylemin bir sonraki sorumlusundan daha öteye gidilmesini istemiyor. "Kâtil yakalandı, onu şartlandıran da; daha ne istiyorsunuz?" diye açıkça sormuyorlar, ama verdikleri havayla sormuş kadar oluyorlar.
Oysa insanlar 'gerçeği, bütün gerçeği' öğrenmek istiyor ve buna da vatandaş olarak hakları var.
Türkiye son 20 yılını ülkeyi derinden etkileyen siyasi suikastlarla heder etti. Prof. Muammer Aksoy'dan Hrant Dink'e uzanan çizgide pek çok aydın, gazeteci, öğretim üyesi kurban gitti siyasi suikastlere... Bunların çoğunun fâilleri olarak yakalanan, hatta yargılanıp mahkum edilen insanlar oldu; ancak bunlardan pek azının kamuoyunun vicdanında dosyası kapandı. Kurbanların çoğunun ailesi adalet sürecinin işleyişinden tam tatmin olmuş değil...
Şimdi de Hrant Dink'in ailesi aynı hayal kırıklığını yaşıyor.
Siyasi cinayetler ve suikastlarda yalnız hayatını kaybedenler zarar görmekle kalmaz, öldürülen kişinin ailesi, yakınları yanında kendini onunla aynı safta bilen çok geniş bir kitle de etkilenir. Uğur Mumcu öldürüldüğünde sokaklara dökülen yüzbinleri hatırlayalım, ya da Hrant Dink'in cenazesi arkasından yürüyen yüzbinin üzerindeki insanı... Ardından düzenlenen törenlerde bulunamadığı halde suikasttın his dünyasını altüst ettiği başkalarının varlığını da düşünelim... Bütün bu insanlara karşı devletin bir borcu var: Gerçeği ortaya çıkarmak...
Sıradan bir cinayette kâtilin ve varsa azmettiricinin yakalanması vicdanların rahat etmesi için yeterli olabilir; ancak siyasi suikastlar -adı üzerinde- siyasi sonuç hedeflenerek işlendikleri için çok daha kapsamlı bir biçimde ele alınmayı hak ediyor. Cinayeti işleyen ile onu eylem için yönlendirenin yanında bütün bu insanların nefes alıp verdikleri ortamı ve o ortamın ürettiği örgüt ve yapıları da ortaya çıkartmak şart.
Geçmişteki siyasi cinayetler soruşturması sırasında ihmal edilen bu yöndü; şimdi de Hrant Dink suikastı aynı âkıbete mâruz bırakılmak isteniyor. İlk bir-iki halkanın ortaya çıkartılmasıyla dosya kapatılarak...
Böyle bir durumda Rahip Santoro cinayeti ile Hrant Dink suikastı arasında irtibat olup olmadığını öğrenemiyoruz. Bu da, başka Santoro ve başka Hrant'ların öldürülmesine dâvetiye çıkarmaktan farksız. Türkiye gibi ülkelerde tetikçiler ve tetikçiyi yönlendiren tiplerden yüzlerce-binlerce bulunur; önemli olan o tipleri kullanmayı âdet edinmiş odakların kökünü kurutmaktır.
Muammer Aksoy öldürüldüğünde bu yapılmadığı için arkası geldi; Bahriye Üçok, Uğur Mumcu, Ahmet Taner Kışlalı cinayetleri öyle bir uygun zeminde işlenebildi. Hrant Dink'in ölümüne yol açan şartlar ortaya çıkarılamadığı takdirde, hiç kuşkunuz olmasın, siyasi cinayet ve suikastlar dönemi tam anlamıyla kapatılmış olmayacaktır.
Bugün 19 Ocak 2008, Hrant Dink'i kaybedişimizin birinci yıldönümü. Bir yıl çok uzun bir süre. Umarım, bundan bir yıl sonra, bu yazının bir benzerini daha yazmak zorunda kalmam.
Yeni Şafak, 19.1.2008
| 
