Öylesine ilginç bir sürece girdik ki, herşey birbirine karıştı.
Kavramlar, dünya görüşleri, hatta ideolojiler karmaşası yaşıyoruz. Eski solcular, bugünün tutucuları oldular. Eskiden laik kesim dünyaya, özellikle batıya açıktı. Bugün bir bölümü içine kapanmış, herkesi düşman görüyor.
Beni en çok kendileri hem laik, hem de ulusalcı-milliyetçi kanatta görenler şaşırtıyor. Daha doğrusu, onları bir türlü anlayamıyorum. Laik olduklarını söylüyorlar, ancak örneğin AKP kadar dindar ve türban yanlısı olan MHP ideolojisini paylaşıyorlar. Laik sistemi destekleyen, laikliği vazgeçilmez koşul olarak gören ülkelere veya gruplara kapılarını kapatıyorlar.
- Özgüven’i kalmamış ülke’nin her an bölüneceğine, özellikle batı’nın Türkiye’yi parçalayacağına inanan bir kesim.
- Bir büyükelçinin yemek davetini dahi, “adamın ayağına gitmek” diye algılayan, Türkiye’yi kurtarma misyonuna soyunmuş bir kuşak.
- (...)dünya ve Türkiye koşullarının değiştiğini kabul etmeyen bir zihniyet.
Korkutucu bir yalnızlık içinde yaşıyorlar.
Eğer bir gün, kazara bu ülkeyi yönetecek duruma gelseler, bizleri de aynı yalnızlığa mahkum edecekler.
Bu paranoya nedeniyle, gözleri laik sistemi koruma ve kollamanın önemini de görmüyor.
Bir bölümü, “sol” adına laiklik bayrağını dik tutuyor, ancak öte yandan batı düşmanlığı yapıyor.(...)
Laik ulusalcılar, bugün düşman gibi gördükleri AB’yi, eminim yarın mumla arayacaklar.
Laikliğin güvencesi Avrupa Birliğidir
Gözümüzün önünde bir gerçek var ve toplumun geniş kesimi henüz bunu görebilmiş değil.
Türkiye’nin laik sisteminin güvencesi, Avrupa Birliğidir.
Bu gerçeği sürekli tekrarlıyorum ve okurlarımı bıktırma pahasına da hep tekrarlayacağım.
Özellikle, AB’den nefret eden ve açık bir düşman muamelesi yapan ulusalcı laikler bunu çok iyi bilmeliler.(..)
Avrupa Birliği bir melekler kulübü değildir.
AB, bir sistemdir.
Her üye ülkenin çıkarlarını koruyan, zenginleşmelerini sağlayan bir yapıdır. Bu binaya giriş koşulları ve binada yaşama kuralları vardır. (...)
Bu binada oturmanın en önemli ve vazgeçilmez ilkesi üyelerin laik-demokratik bir sistemle yönetilmeleridir.
AB’de kilise veya cami ülke yönetemez. Asker politikaya karışamaz. Darbe yapılamaz.
Eğer bunu Türkçeye tercüme edersek, hepimizin çok korktuğu İran’laşma, Avrupa Birliği binasına girmiş ve tam üyelik katına yerleşmiş bir Türkiye’de gerçekleşemez. Ya o kattan çıkarılır ve binadan atılır veya İran’laşma sevdası taşıyan bir iktidar gelirse bu sevdadan vazgeçmek zorunda bırakılır. Bir süre önce Avusturya’da hükümet olan faşist Jörg Haider iktidarı gibi, “siz bu işi bırakın” denir.
Türkiye giderek muhafazakarlaşıyor. Bütün anketler bunu gösteriyor.(...)
İlerde, partilerden biri çıkıp, bir adım daha atıp din unsurunu ülke yönetimine tam anlamıyla sokmak istediğinde ne olacak?
Bu gidişe laik medya mı karşı çıkacak?
Silahlı Kuvvetler mi DUR diyecek?
Darbe yapıp, milyonları tanklarla mı korkutacağız?
Böyle bir olasılığa sadece AB direnebilir.
Bunun koşulu da tam üyeliktir.
AB ancak tam üye durumuna girmiş bir Türkiye’ye güvence sağlayabilir.
AB ile ekonomik-mali ve sosyal açılardan iç içe girmiş bir Türkiye, Brüksel’den gelecek sinyallare çok daha duyarlı olacaktır.
Ekonominizi, bütçenizi bir sisteme bağladıktan sonra “ben buranın kurallarına uymak istemiyorum” diyemeyeceğinizden dolayı, kulüpten atılma tehlikesi çok daha caydırıcı etki yapacaktır.
İşte bundan dolayı AB, laik sistemimizin en etkili güvencesi olacaktır.
Yeter ki, tam üyelik aşamasına gelebilelim.
Şimdi bana, “uğraşma zaten almayacaklar ki” diyeceksiniz.
Ben de size “Hayır, Türkiye kulübe girip koşullarını yerine getirsin, kimse bizi kapı önünde bırakmaz “ yanıtını vereceğim.
Gelin, bu kısır tartışmaları bir kenara bırakıp, tüm gücümüzle AB projesine asılalım.
Posta, 21 Aralık 2007
| 
