|
Türkiye’de 1950’den bu yana, seçilmişler ile atanmışlar arasında bitmeyen bir iktidar mücadelesi vardır. Kökleri çok daha eskiye giden bir mücadeledir bu.
Egemen zümre, iyi kötü demokrasiyle birlikte halkın devreye girmiş olmasını, onun tarafından seçilen siyasetçiler tarafından yönetilmeyi hiçbir zaman hazmedememiştir. Sınıfsal anlamda bu zümrenin bir parçasını oluşturan bürokrasi de, eline geçen her fırsatta demokrasiyi törpülemeye, kendi iktidar alanını genişletmeye, siyasetinkini daraltmaya çalışmıştır.
Bunun en bildik yolu, siyasetçinin yetki ve etki alanını sınırlandırmaktır. Her darbe ve muhtıra döneminde yapılan budur. Diğer yolu, parlamentoyu kötülemek, milletvekillerini aşağılamak, her fırsatta onların maaşlarını ve ‘imkanlarını’ gündeme getirip memurlarınkiyle kıyaslamaktır (tabii çoğu kez bu kıyasa her memur dahil edilmeden).
Bu zümrenin siyasetin alanını daraltma çabası, sadece siyaset dışı aktörlerle gerçekleştirilmez. Siyasetin içinde yer almasına karşın siyasetin alanını daraltmaya çalışan siyasi aktörler de vardır. Türkiye siyasetinde CHP’nin tarihsel işlevlerinden biri budur. Dikkat edilirse CHP siyasetin içinde yer almasına karşın hep toplumun demokratik temsil gücünü sınırlandırmaya, Meclis’in ve Hükümet’in yetkilerini bürokratlara aktarmaya çalışır. İlk bakışta şaşırtıcı görünse de aslında anlaşılabilir bir durumdur bu. Sınıfa sorumluluğun uğraş alanına tercihi söz konusudur ve bu parti, dayandığı kesimin ekonomik ve siyasi iktidarını, ayrıcalıksız çoğunluğun siyasi temsilcilerinin etkisinden uzak tutmaya çalışır.
Şimdilerde CHP ile birlikte ‘bürokratik oligarşi’nin çıkarlarını siyasete taşıma işlevine soyunan MHP, ‘devletin bölünmez bütünlüğü’ne ilişkin suçlarda dokunulmazlığın kaldırılması için Anayasa değişikliği istiyor. DTP’li milletvekillerinin bazı sorumsuz açıklamalarına, siyaset, Meclis ve Milletvekilleri aleyhinde yapılan yayınlar da eklenince, ideolojik meşrulaştırma tamamlanmış oluyor. Haberlere göre Ak Parti de bazı dosyaları Karma Komisyon’da ele almaya razı olabilirmiş.
Milletvekili dokunulmazlığını sınırlandırmak vahim bir hatadır. Çünkü dokunulmazlık demokrasiye sahip olabilmek için ödememiz gereken bir fiyattır. Dokunulmazlık kurumu, vatandaşın çoğu kez yasal veya fiili engeller nedeniyle söyleyemediğini seçtiği kişi söyleyebilsin, o kürsüden doğru olduğuna inandıklarını korkmadan ifade edebilsin diye vardır. ‘Vatanın bütünlüğü konusunda kaldıralım’ demek itirazı zor bir gerekçe gibi görünmektedir; ama Prof. Mustafa Erdoğan’ın dediği gibi ‘14. maddede kullanılan kavramların belirgin politik - keyfi yoruma açık- karakteri nedeniyle, dokunulmazlığa getirilen bu istisna sakıncalıdır’. Bu gerekçeyle kurumu sarsmanın ve yargı bürokrasisinin dokunabilmesine kapı aralamanın maliyeti, demokrasi kaybı olacaktır. Ak Parti bu yolu açarsa, yarın tek kurbanın DTP olmadığını görecektir.
Dokunulmazlık milletvekilinin görev gömleğidir, iş giysisidir, zırhıdır; onu çıkardığınızda egemenlerin karşısında savunmasız kalacaktır. Bu kurum herkese, hatta egemen sınıfların seçip gönderdiklerine de lazımdır.
Ama ona asıl ihtiyacı olanlar, elinde demokrasiden başka hiçbir şeyi olmayanlardır. Onların da kendi elleriyle kendilerine zarar vermeyecekleri umulur.
Star, 4.12.2007
| 
