|
Koskoca bir 2007 yılını, seçimler nedeniyle kaybettik. Önce, Cumhurbaşkanlığı seçimi ve yaşanan karmaşa gündemi kapattı. Ardından, genel seçimler kapıya dayandı. Sonuçları kimse önceden tahmin edemedi. Ne AK Parti, ne de muhalefe, sandıktan neyin çıkacağını görebildi.
Özellikle, AK Parti’nin beklentisi son derece cılızdı. Durum böyle olunca da, oy kaybettirecek potansiyelde hangi politika var idiyse kepenk indirtti. AKP’nin korkusu, MHP ve CHP’nin Avrupa Birliği üzerinden politika yapmaları ve kabaran milliyetçilik rüzgarıyla oylarını arttırmalarıydı. Sonuçta, AB ile ilgili bütün kapılar kapatıldı. Reformlar durdu. AB konusu, köşe bucak kaçılan bir tabu haline geldi. AKP seçimlerden çıkınca, AB konusunda da ne kadar yanıldığını gördü. Türk toplumu Avrupa ile ilişkilerden, AB’ye tam üyelik hedefinden memnun olduğunu gösterdi. Seçim sonuçları, AB üzerindeki kaygıların yok olmasına yol açtı.
Peki, böyle olunca ne beklersiniz?
AK Parti’nin bu topluma verdiği sözleri tutmasını ve reform sürecini hızlandırmasını, başta 301 olmak üzere, Türkiye-AB ilişkilerine gölge düşüren bir dizi konuda, reformların yeniden gündeme sokulmasını beklemez misiniz?
Hayır, hala yapabilmiş değiller.
301 artık öylesine çiğnendi, öylesine yerden yere vuruldu ki, çoktan çözülmesi gerekirdi. Adalet Bakanı’nın tüm güvencelerine rağmen, bir türlü adım atılamadı.
Reform süreci durdu.
Değiştirilmesi gereken nice yasa sırada bekliyor.
Beni en çok rahatsız eden unsur, bu iktidarın en önemli meşruiyetini oluşturan, Türkiye hakkında gizli bir gündemi bulunmadığını gösteren AB dosyasının Ankara’da doğru dürüst ele dahi alınmaması. Kimse ne yapılacağını bilmiyor. Herşey Başbakan’ın iki dudağı arasında ve onun sinyali bekleniyor.
İşin acı yanı, reformlardan daha kolay yürütülebilecek olan İLETİŞİM alanında dahi somut ve doğru dürüst hiçbir program başlatılamamasıdır. Bu açılardan, Ankara’da sinek bile uçmuyor. Oysa, yapılması gekeren o kadar çok şey var ki...
AB hakkında bilgisizlik kol geziyor. Üniversite öğrencileri başta olmak üzere, AB ile ilgili sadece kulaktan dolma ve genelde de ulusalcıların yaydıkları yalan yanlış veriler üzerinden tartışma yapılıyor. Hükümet bugüne kadar, bu yanlışları düzeltmek için hiç adım atmadı veya atamadı. Ne halkın anlayacağı şekilde bir program teşvik edildi. Ne TRT’de ilgi çekecek programlar dizisi yayınlatıldı. Ne de konferanslar serisi yapıldı. Ankara, Türk kamuoyunun aydınlanmaya ihtiyacı olduğunun dahi farkında değil.
Türkiye’deki bu cehalet bir yana, Avrupa’daki cehalet konusunda da tek bir adım atılamadı.
Abdullah Gül’ün yokluğu her yönden kendini hissettiriyor.
Dışişleri Bakanlığı döneminde hızla giden bir lokomotif gibiydi. Hükümeti harekete geçirir, teker teker bakanlıkları uyarır, bürokrasiyi kamçılar, kabinenin her toplantısında AB konusunu gündeme getirirdi. Başbakan Erdoğan’a HAYIR diyebilen, atılması gereken adımları anlatabilen nadir siyasilerden biriydi.
Bugün, hükümet saflarında AB bayrağını ayakta tutabilecek kimse yok. Gül de Çankaya’dan eskisi gibi müdahale edemiyor. Hareket yeteneği artık eskisi gibi değil. Son derece kısıtlı. Şimdi AB bayrağı Başbakan’ın elinde. Ancak onun da o kadar çok işi var ki, AB’yi düşünecek zamanı yok. PKK terörü, Irak operasyonu gündemi öylesine işgal etti ki, kimsenin sağına soluna bakacak hali kalmadı. Eskiden Gül’ün yapabildiği gibi, Başbakanı uyaracak, geri kalındığını anlatabilecek kimse de yok.
O zaman da yerimizde sayıyoruz. Bu gidiş bize zaman kaybettirecek. Uyanıp harekete geçtiğimizde, çok daha fazla çaba harcamak zorunda kalacağız.
İçimden, Ankara’nın yakasına yapışıp “ Haydi uyanın artık “ diye bağırmak geliyor.
Posta, 4.12.2007
| 
