|
Bu coğrafyada kendilerini kurtarıcı görenler sürekli olarak ülkenin başını derde sokmuştur. Demokratik bir sistem kurtarıcıya değil, hukuka ve kurallara ihtiyaç duyar.
Eğer birtakım insanlar kendilerine kurtarıcı rolü biçip hukuk dışı yollara sapmayı bir hak olarak görürse tehlike çanları çalmış demektir. Bugün gelinen noktada Türkiye’nin yine birtakım kurtarıcıların senaryolarıyla karşı karşıya olduğu net bir şekilde görülmektedir.
Hedef gayet açık ortadadır. Birtakım insanlar ellerinde mastır planlarla ortalarda dolaşmaktadır. Değeri kendinden menkul bu kişiler devletin kurulu sistemine açıkça kafa tutmaktadır ki, bunlar arasında güvenlik sistemi de vardır.
İşin üzücü yanı, bu mastır planının belirli bir süredir hepimizin gözü önünde olması ve düne kadar kimsenin bu konuda kılını kıpırdatmamasıdır. Son operasyonla ilgili yayın yasağı, sadece bu olayın üzerine giden medyayı etkilemiştir aslında.
Çünkü medyanın önemli bir bölümüne kalsa, böyle bir olay yok gibidir. Sivil siyasetin en küçük yanlışının üzerine acımasız şekilde gidenler, çeteler konusunda nedense sus pus olmaktadır. Türkiye’nin en büyük sorunu da budur. Asgari müşterekler üzerinde anlaşamamak.
Oysa hukuka saygı, hukuk dışı her oluşumun karşısında tek vücut olmak, her türlü yasadışı girişimin karşısında durmak, bu asgari müştereklerin ilk akla gelenlerindendir. Görevi, geçmiş hizmetleri ne olursa olsun hukuk dışılığa kayan herkese tavır almak laik, demokratik hukuk devleti ilkesine inanan herkesin temel görevidir.
Laiklik elbette hepimizin sahip çıkması gereken temel bir değerdir. Ancak hukukun üstünlüğü, kuralların dışına çıkılamaması da öyledir. Cumhuriyet gazetesine atılan bombalarla başlayan süreçte belirli kesimlerin aşırı suskunluğu veya başını başka yöne çevirmesi bu nedenle dikkat çekicidir.
Oysa hukuksuzluğun nerede duracağı, kimi, ne zaman vuracağı belli olmaz.
O yüzden herkesin her türlü çeteleşmeye karşı tavrını net bir şekilde belirlemesinde büyük önem vardır.
Sabah, 23 Haziran 2007
| 
