İleri sürülen gerekçelerden biri, Arap harflerini öğrenmenin güçlüğüne dair iddiadır. Bu iddia güçlü bir iddia değil, gülünç bir iddiadır.
Zira 7 yaşındaki normal zekâlı bir çocuk Arapça alfabeyi, pardon elifbayı 2 haftada “sökebilmektedir”.
Elbette her okuyan konuşamaz, hatta her konuşan, telaffuz ve diksiyon anlamında, iyi konuşamaz.
Ben mesela “N’örüyon”un ne manaya geldiğini askerde iken Kayserili bir arkadaştan öğrenmiştim!
Keza, bazıları der ki: “Arap alfabesindeki bazı harfler birbirine çok benziyor. Bir adet noktayı koymazsanız anlam bambaşka oluyor.”
Fakat Latin alfabesinde de aynı sıkıntının veya “riskin” mevcut olduğunu söylemezler.
Bazı sessiz harfler var ki üstüne nokta koyduğunuzda bambaşka bir anlam çıkıyor!
(Tam burada belirteyim: Harf inkılâbına dair yasanın orijinal metninde o, ö’den; u, ü’den önce geliyor. Ama ı, i’den sonra geliyor. Gerçi çok da önemli bir nokta değil bu, geçelim!)
Yine özellikle Cumhuriyetin ilk çizerlerinden Ramis, Cemal Nadir gibi isimlerin karikatürize ettiği üzere Arap harfleri tamamen şarklılık kompleksinden dolayı itilip kakılmıştır.
Oysa bu düzenlemeyi getiren “Cumhuriyet inkılâbı”ndaki Cumhuriyet de inkılap da Arapça sözcükler... Mantıksızlık dediğim de zaten bu...
Bu inkılâp yasası o kadar yanlış “kurgulandı ki”, yasanın çıktığı 1928’den 1933’e kadar Arapça harflerle yazılmış Kur’an-ı Kerim’in İlahiyat Fakültesi’ne sokulması bile yasaktı. 
Mukayese için söylemiyorum ama Nutuk’un yasaklandığı bir İnkılap Tarihi dersi olur mu?!
Bu arada niye 1933 dedim? Çünkü 1933’te zaten İlahiyat Fakültelerinin kapısına kilit vurulmuştu.
Şark’a, Arap’a, Fars’a düşmanlık o derece büyüktü ki okullarda Arapça ve Farsça öğretilmesi yasaklandı.
Oysa Latin harflerine geçiş, Arapça ve Farsçayı da öğrenmenin neden gerekçesi olsun ki?
Yüzyıllardır oluşmuş bir kültür kodumuzun imhası, sağlıklı bir neslin inşasına mani değil midir?
Fikri Akyüz
Akşam, 30.9.2013