Büyük İslam Alimi Bediüzzaman Said Nursi, Arefe gününde bin İhlâs-ı Şerif okumayı tavsiye etmektedir.
Peygamber Efendimizin -Aleyhissalatu Vesselam- veciz bir şekilde ifade buyurdukları 'Alimler peygamberlerin varisleridir' kudsi hakikatine muhatap Büyük İslam Alimi Bediüzzaman Said Nursi,
Kur'an-ı Hakimin nurlu ve hakikatli bir tefsiri olan Risale-i Nur'da, Kur'an-ı Hakim ve Sünnet-i Seniyye'den mülhem olarak Asr-ı Saadet uygulamalarını Nur Talebeleri'ne tavsiye etmektedir.
Üstad Hazretleri; ''Bizim memlekette eskide Arefe gününde bin İhlâs-ı Şerif okurduk. Ben, şimdi bir gün evvel beş yüz ve Arefe’de dahi beş yüz okuyabilirim. Kendine güvenen, birden okuyabilir.'' ifadeleriyle Arefe'den bir gün önce ve Arefe gününde beş yüzer olmak üzere bin İhlas-ı Şerif'in tamamlanabileceğini vurgulayarak bizleri, büyük bir hayra davet etmektedir.
Bediüzzaman'ın ilgil mektubu şu şekilde;
Aziz, mübarek kardeşlerim,
Pek çok selâm... Bizim memlekette eskide Arefe gününde bin İhlâs-ı Şerif okurduk. Ben, şimdi bir gün evvel beş yüz ve arefede dahi beş yüz okuyabilirim. Kendine güvenen, birden okuyabilir. Ben, gerçi sizleri göremiyorum ve hususî herbirinizle görüşmüyorum; fakat ben, ekser vakitler, duâ içinde herbirinizle bazan ismiyle sohbet ederim.
Bediüzzaman Said Nursi, Risale-i Nur, Şuâlar, s. 266 (yeni tanzim, s. 474)
Arefe Gününde bin İhlâs-ı Şerif
Aziz, sebatkâr, fedakâr, sıddık kardeşlerim,
Evvelâ: Gelecek bayramınızı tebrik ederim. "Ve’l-fecri ve leyâlin aşr” [Yemin olsun fecre. Ve o geceye (Fecir Sûresi: 2)] kasem-i Kur′âniyle fevkalâde kıymetleri tahakkuk eden o mübarek gecelerde ve seherlerde mübarek kardeşlerimin mübarek duâları hem bana, hem ehl-i imana çok bereketli ve nurlu olmasını rahmet-i Rahman′dan niyaz ederim.
Kastamonu Lâhikası, s. 14
***
Yirmi Yedinci Sözün, içtihada Mâni Esbabın Beşinci Sebebinin Üçüncü Noktasının Üçüncü Misalinin Haşiyesidir.
Mühim bir suâl: Bazı ehl-i tahkik derler ki: “Elfâz-ı Kur’âniye ve zikriye ve sair tesbihlerin herbiri müteaddit cihetlerle insanın letâif-i mâneviyesini tenvir eder, mânevî gıda verir. Mânâları bilinmezse, yalnız lâfız ifade etmiyor, kâfi gelmiyor. Lâfız bir libastır; değiştirilse, her taife kendi lisanıyla o mânâlara elfaz giydirse, daha nâfi olmaz mı?”
Elcevap: Elfâz-ı Kur’âniye ve tesbihât-ı Nebeviyenin lâfızları câmid libas değil, cesedin hayattar cildi gibidir; belki mürur-u zamanla cilt olmuştur. Libas değiştirilir; fakat cilt değişse vücuda zarardır. Belki namazda ve ezandaki gibi elfâz-ı mübarekeler, mânâ-yı örfîlerine alem ve nam olmuşlar. Alem ve isim ise değiştirilmez.
Ben kendi nefsimde tecrübe ettiğim bir hâleti çok defa tetkik ettim, gördüm ki, o hâlet hakikattir.
O hâlet şudur ki:
Sûre-i İhlâsı Arefe Gününde yüzer defa tekrar edip okuyordum. Gördüm ki, bendeki mânevî duyguların bir kısmı, birkaç defada gıdasını alır, vazgeçer, durur. Ve kuvve-i müfekkire gibi bir kısım dahi, bir zaman mânâ tarafına müteveccih olur, hissesini alır, o da durur. Ve kalb gibi bir kısım, mânevî bir zevke medar bazı mefhumlar cihetinde hissesini alır, o da sükût eder.
Ve hâkezâ, git gide, o tekrarda yalnız bir kısım letâif kalır ki, pek geç usanıyor; devam eder, daha mânâya ve tetkikata hiç ihtiyaç bırakmıyor. Gaflet kuvve-i müfekkireye zarar verdiği gibi ona zarar vermiyor. Lâfız ve lâfz-ı müşebbi’ olduğu bir meâl-i icmâlî ile ve isim ve alem bulundukları mânâ-yı örfî onlara kâfi geliyor. Eğer mânâyı o vakit düşünse, zararlı bir usanç verir.
Ve o devam eden lâtifeler, taallüme ve tefehhüme muhtaç değiller; belki tahattura, teveccühe ve teşvike ihtiyaç gösterirler. Ve o cilt hükmündeki lâfızları onlara kâfi geliyor ve mânâ vazifesini görüyorlar. Ve bilhassa o Arabî lâfızlar ile, kelâmullah ve tekellüm-i İlâhî olduğunu tahattur etmekle, daimî bir feyze medardır.
İşte, kendim tecrübe ettiğim şu hâlet gösteriyor ki, ezan gibi ve namazın tesbihâtı gibi ve her vakit tekrar edilen Fâtiha ve Sûre-i İhlâs gibi hakaikleri başka lisanla ifade etmek çok zararlıdır. Çünkü, membaı daimî olan elfâz-ı İlâhiye ve Nebeviye kaybolduktan sonra, o daimî letâifin daimî hisseleri de kaybolur. Hem her harfin lâakal on sevabı zayi olması; ve huzur-u daimî bütün namazda herkes için devam etmediğinden, gaflet içinde, tercüme vasıtasıyla insanların tabirâtı ruha zulmet vermesi gibi zararlar olur.
Evet, nasıl İmam-i Âzam demiş: “Lâilâheillallah tevhide alem ve isimdir.”
Biz de deriz:
Kelimât-ı tesbihiye ve zikriyenin, hususan ezanda ve namazda olanların ekseriyet-i mutlakası, alem ve isim hükmüne geçmişler.
Mektûbât, 26. Mektub, 4. Mebhas, 8. Mesele
LÛGATÇE:
alem: Bayrak
kuvve-i müfekkire: Düşünme duygusu.
lâfz-ı müşebbi’: Doyurucu, tatmin edici söz.
meâl-i icmâlî: Kısaca özet mânâ.
mânâ-yı örfî: Bilinen, anlaşılan, kabul edilen mânâ.
tefehhüm: Anlama.
tekellüm-i İlâhî: Allah’ın kulları ile konuşması.