Evlilik, eşler arasında birlikte yaşamaya ve karşılıklı yardımlaşmaya dayanan ve taraflara karşılıklı hak ve ödevler yükleyen bir sözleşme olarak tanımlanabilir. Ailenin temeli, kadın ve erkeğin meşrû nikâhla bir araya gelmesiyle oluşur. Bediüzzaman Said Nursî, “İnsanın en fazla ihtiyacını tatmin eden kalbine mukabil bir kalbin mevcut bulunmasıdır ki, her iki taraf sevgilerini, aşklarını, şevklerini mübadele etsinler” diyerek nikâha teşvik ediyor. Nikâhtan önce birbirine haram olan kadın ve erkek, nikahla birbirlerine helal olurlar. Peygamber Efendimiz (asm) de Veda Hutbesi’nde “Siz onları Allah’ın adını anarak kendinize helal ediniz” buyuruyor.

Cennete götüren evlilik

Evlilik temelde bir akit olmasına rağmen, diğer sözleşmelerden farklı olarak bir ön hazırlık dönemi gerektirir. Bu dönem de genelde söz ve nişandır. Taraflar, bu süreçte birbirlerini tanımaya çalışarak kurulacak olan yuvanın planlarını yaparlar. Bediüzzaman, evlilikte eşlerin birbirine denk olması gerektiğini “Şer’an koca, karıya küfüv olmalı, yani birbirine münasip olmalı. Bu küfüv ve denk olmak, en mühimi diyanet noktasındadır” diyerek ifade ediyor. Bununla beraber Said Nursî, eşlerin birbirlerini sırf dünyevi güzellik için değil ahirette de bir refika olarak görmesini ve güzel ahlakı için evlenmesi gerektiğini belirtiyor. Bediüzzaman, evlilik hakkında; “Bahtiyardır o adam ki, refika-i ebediyesini kaybetmemek için saliha zevcesini taklit eder, o da salih olur. Hem bahtiyardır o kadın ki, kocasını mütedeyyin görür, ebedi dostunu ve arkadaşını kaybetmemek için o da tam mütedeyyin olur, saadet-i dünyeviyesi içinde saadeti uhreviyesini kazanır” diyerek evliliğin iki dünya için de faydalı olacağını gösteriyor.

İstanbul-Yeni Asya