Noterlikte personel çok artmıştı.
Her köşede yeni bir eleman harıl harıldı.
Yaptıkları iş şuydu:
Hiç durmadan matbu kâğıtları üçe katlıyor, matbu zarf halinde zımbalıyor, üst üste diziyorlardı.
Türkiye’nin dört bir yanında binlerce haneye postalanıp dağılmak üzere yığınlar halinde bekleşiyorlardı.
Her gün 1000 ile 2000 arası tebligat.
Tek bir banka genel müdürlüğü ile tek bir noterliğin iş hacmi.
Onlarca bankanınkini düşünün.
Her bir zarf, “Borcunu ödemeyenler”e “Kredi kartı hesabının kapatılması ve borcun ödenmesi ihtarı.”
Tabii ki yeni icat değil ama son aylarda (yine) anormal artan bir trafik.
Görmemek için kör olmak lazım.
Yahut (Taraf ve Birgün’ün haberlerine göre) “Başbakan korumaları” olup da, duymak, görmek yerine soymak, dövmek, kapalı zarfı fark etmek yerine kapalı arabada protestocu hırpalamak lazım.
Noterliklerdeki o yığın, hükümetin ve bütün bir sistemin safrası.
İktidarın da, ama bir bütün olarak piyasanın, bankaların, sözde “demokratik, laik, sosyal bir hukuk devleti” nin hiç üstlenmedikleri utancı.
Personelini işsizlik tehdidi altında, performans ve hedef manyağı kılıp zincirli köle halinde çalıştıran “modern” bankalar, genç erkekleri ve kadınları sürek avına sürükledi.
Şubeye gireni, sokaktan geçeni, telefon numarasını bir şekilde bulduğunu avla.
Rahat bırakma, yakasını tut, altından gir üstünden çık, pembe tablo çiz, puanlardan, bonuslardan, avantajlardan dem vur, ne yaşına ne başına bak, ne bordrosunu ne gelirini önemse, işi varsa da işsizse de yapış, elini tut kolunu kap, ense tokat, künde, köprü her şekle sok...
Mutlaka bir kart sokuştur.
Sonra bir tane, bir tane daha. Sayıyı tutturamazsan kendine iş ara!
Çünkü kredi kartı çağdaşlık.
Çağdaş sarhoşluğun damıtılmış içkisi, piyasa uyuşmasının afyonu.
Ne ayak kalır, ne yorgan.
“Asgari ödenecek miktar” diye bir olta vardır.
Ücretin, işin, hakkın, bilginin, bilincin, kuşkunun, itibarın, özsaygının asgarisine sahip vatandaşım, hiç ödeyememelerden önce, ödemenin de asgarisine atar kendini.
Bakiyeye dünyanın en acımasız faizlerinden biri işlemeye başlar.
Elbette kart üçkâğıtçıları da vardır; borç yapar, ödemez, adres kaybettirir filan.
Ama, çaresizce noterlikler ile bankalara koşanların çoğu, başı dönmüş, feleğini şaşırmış, kartla (inanın rakamları bilseniz) azıcık açılmış da o borcu bir türlü bir araya getirememiş veya asgari bir işi varken azami işsizliğe düşmüş alt ve orta direkler!
Hatta, borcunu ödeyebilmek için bir başka karttan veya banka kredisinden medet umanlar.
“İhtar” ile “intihar” arasında sıkışanlar da.
Banka tebligatı birliğine ulaşınca, “Ödeme gücünü aşacak mahiyette borçlanma”, çaresizlikle karta sarılmış bir subayın, astsubayın, uzmanın ordudan atılmasına, Askeri Yüksek İdare Mahkemesi’nde haksız bulunmasına, “disiplinsiz, sorumsuz, TSK’nın itibarını sarsıcı” sayılmasına yol açıyor.
Lakin, insanların hayatıyla, onuruyla, işiyle oynayan rakamları bir görseniz. Bir banka genel müdürünün, sahibinin tahayyül edemeyeceği küçüklükte!
Sivilde ise, icra, haciz, ayıp, utanç ve çocukların ruhuna kazınanlar.
İhtar, ihbar... Banka köleleri kart kölelerini avlar!
Her gün yıllık yüzde 63 faiz
Kart anapara borcunun, borç faizleri de anaparaya eklenerek nasıl katlandığını bilirsiniz.
Bakın, bir “borçlu”dan aldığım belgede, “İhtar”ın talepleri nasıl sıralanıyor:
1. Anapara; işlemiş ücret, faiz, vergi tutarı; ihtar tarihine kadar kredi faizi, nakit avans faizi vesaireden oluşan toplam borcun 7 gün içinde ödenmesi.
2. Bakiye anapara ödeme tarihine kadar işleyecek faiz ve vergilerin de 7 gün içinde ödenmesi;
3. 70 YTL’lik noter masrafının da bankaya ödenmesi.
4. Kredi kartının en yakın şubeye iadesi.
5. Aksi takdirde “muaccel” hale gelen alacak için yasal yollara başvurulacak;
6. Bakiye anaparaya YILLIK YÜZDE 63 ORANINDA GECİKME FAİZİ ve faizin gider vergisi işleyecek.
7. Yapılacak masraflar ile avukatlık ücreti de borca ilaveten ayrıca istenecek.
8. Bankadaki her türlü hak ve alacak borca mahsup edilecek.
Ayrıca, Eflak ile Boğdan da!
Aylık yüzde 5 ila 6 gecikme (borç ödememe bile değil) faizleri, her gün (yıllık) yüzde 63’ün ne tür bir risk, ne tür bir serbest piyasa, ne tür bir ticaret hukuku, ne tür bir ahlak, ne tür bir AB, ne tür bir demokrasi ile cumhuriyet faizidir?
Bu piyasa hukukunun milyonlarca insana bakiyesi nedir!
“Bir kadeh rakı yasak” medya düzeninde, bu sorulara yer olmaz. Çünkü, manipülasyon, uydurma haber serbest, piyasayı sorgulamak ise yasaktır özgür basında!
Sabah, 15.5.2008
| 
