ÂYET-İ KERİME MEÂLİ

Onlar için bilinen rızıklar, türlü türlü meyveler vardır. Onlar nimetlerle dolu Cennetlerde, karşılıklı koltuklara kurulmuş halde ikramlara mazhar olurlar.

Sâffât Sûresi: 41-44

26.11.2006

HADİS-İ ŞERİF MEÂLİ

Pişmanlık tevbedir. Günahından tevbe eden, hiç günah işlememiş gibidir.

Câmi'ü's-Sağîr, c: 3, 3811

26.11.2006

Medenîlere galebe çalmak iknâ iledir

26 Şubat 1324 (Mart 1909)

Dinî Ceride, No: 70

Hakikat

Biz ‘Kalû Belâ’dan Cemiyet-i Muhammedîde dâhiliz. Cihetü’l-vahdet-i ittihadımız, Tevhittir. Peymân ve yeminimiz, îmandır. Madem ki muvahhidiz, müttehidiz. Herbir mü’min Îlâ-yı Kelimetullah ile mükelleftir. Bu zamanda en büyük sebebi maddeten terakkî etmektir. Zira, ecnebîler fünûn ve sanâyi silâhıyla bizi istibdad-ı mânevîleri altında eziyorlar. Biz de, fen ve san’at silâhıyla Îlâ-yı Kelimetullahın en müthiş düşmanı olan cehil ve fakr ve ihtilâf-ı efkârla cihad edeceğiz.

Amma cihad-ı haricîyi Şeriat-ı Garrânın berâhin-i kàtıasının elmas kılınçlarına havale edeceğiz. Zira medenîlere galebe çalmak iknâ iledir, söz anlamayan vahşîler gibi icbar ile değildir. Biz muhabbet fedâileriyiz; husumete vaktimiz yoktur. Cumhuriyet ki, adâlet ve meşveret ve kanunda inhisâr-ı kuvvetten ibârettir. On üç asır evvel Şeriat-ı Garrâ teessüs ettiğinden, ahkâmda Avrupa’ya dilencilik etmek, din-i İslâma büyük bir cinâyettir. Ve şimâle müteveccihen namaz kılmak gibidir. Kuvvet kanunda olmalı. Yoksa, istibdat tevzî olunmuş olur. “Şüphesiz ki Allah, mutlak kuvvet ve kudret sahibidir” hâkim ve âmir-i vicdanî olmalı. O da mârifet-i tam ve medeniyet-i âmm veyahut din-i İslâm namıyla olmalı. Yoksa istibdat daima hükümfermâ olacaktır.

İttifak hüdâdadır, hevâ ve heveste değil. İnsanlar hür oldular, ama yine abdullahtırlar. Herşey hür oldu. Şeriat da hürdür, meşrûtiyet de. Mesâil-i Şeriatı rüşvet vermeyeceğiz. Başkasının kusuru insanın kusuruna senet ve özür olamaz. Yeis, mâni-i her kemâldir. “Neme lâzım, başkası düşünsün” istibdâdın yadigârıdır.

Bu cümlelerin mâbeynini rabtedecek olan mukaddematı, Türkçe bilmediğim için mütâliînin fikirlerine havâle ediyorum.

Divân-ı Harb-i Örfî, s. 64

Lügatçe:

berâhin-i kàtıa: Kesin deliller.

cihetü’l-vahdet-i ittihad: Birleştiren temel unsur.

husumet: Düşmanlık, kin, garaz.

ihtilâf-ı efkâr: Fikirlerin ayrılığı.

îlâ-yı kelimetullah: Allah kelâmının büyüklüğünü yaymak.

inhisâr-ı kuvvet: Kuvvetin bir elde toplanması.

mâbeyn: Ara, arası.

mâni-i her kemâl: Her mükemmelliğe engel.

mütâliîn: Mütâlaa eden, inceleyen.

muvahhid: Bir olan Allah’a inanan.

peymân: Yemin.

rabtetmek: Bağlamak.

tevzî: Dağıtmak.

yeis: Ümitsizlik.

26.11.2006

Risâle-i Nur’un Eseri: Bediüzzaman

Çok güzel bir resim gördüğümüzde çoğu insanın aklına gelen ilk şey ressamın kim olduğudur. Aslında san’at değeri taşıyan her eser için geçerli ve normal bir tutumdur bu. Yani san’at eseri, san’atkârından bağımsız düşünülemez. Ve aslında san’at değeri taşısın taşımasın bir yazı da, yazarından bağımsız düşünülemez. Yazar ister-istemez, az-çok bir yazıya kendinden bir şeyler ekleyecektir.

Bu nokta o kadar net ve fıtrîdir ki, Risâle-i Nur’un içinde geçen misâller arasında belki de en sık kullanılan misâl, bu noktanın üzerine kurulur. “Madem ki her san’at eserinin bir san’at kârı vardır” der Risâle-i Nur, “öyleyse bin bir çeşit ince san’at larla adeta donatılmış olan kâinatın da bir San’at kârı olacaktır”. Buradan yola çıkılarak “Vacibü’l-Vücud” olan o San’at kârın bir çok özelliği son derece mantıklı bir biçimde açıklanır.

Söz konusu eser-san’at kâr, yazı-yazar ilişkisi Bediüzzaman ve Risâle-i Nur için de geçerli midir? Risâle-i Nur’u Bediüzzaman Said Nursî’den bağımsız düşünmek mümkün müdür? Diğer bir ifadeyle Said Nursî’nin hayatını Risale-i Nurdan ayrı düşünmek mümkün müdür? Elbette değildir.

Çünkü Said Nursî kendi ifadesiyle “netice-i hayatım ve sebeb-i saadetim ve vazife-i fıtratım olan Resâil-i Nur” (4. Şuâ) demiştir. Buna benzer bir çok ifadeyle hayatındaki en önemli olayın Risâle-i Nurlar olduğunu belirtmiştir. Ve Said Nursî, örneğin mahkeme müdafaalarında “yirmi senelik hayatım ve yüz otuz Risâle-i Nur meydanda” (Emirdağ Lâhikası) gibi ifadelerle hayatını ve Risâleleri bir arada zikretmiştir.

Bununla birlikte Bediüzzaman’ın bir diğer yönü daha vardır. Bediüzzaman Risâle-i Nurları kendisine mal etmemiştir. Dikkat ediniz, “hayatının vazifesi, neticesi, meyvesi” olarak yazmış ama hiçbir yerde “hayatımın eseri” dememiştir. Yine dikkat ediniz, mahkemelerde Risâle-i Nur’u “İşte benim eserim meydandadır” gibi ifadelerle zikretmemiş, “İşte Risâle-i Nur meydandadır” şeklinde bahsetmiştir.

Bediüzzaman hem kendi hayatını Risâle-i Nur’dan ayrı düşünmemiştir, hem de Risâle-i Nurları kendisine ait görmemiştir. Eser-san’at kâr ilişkisi açısından burada biraz değişik bir durum söz konusudur. Öyleyse Bediüzzaman’ın hayatı ve şahsı başka bir mânâya gelmektedir. Hakikaten öyledir de...

Zamandan ve mekândan münezzeh olan Kadîr-i Hakîm, Risâle-i Nurları yazdırmak için tâbiri câizse Bediüzzaman’ı adeta seçmiştir. Bediüzzaman bunu Mektûbat’ta şöyle ifade edecektir:

“Şimdi bence kat’iyet peydâ etmiştir ki, ekser hayatım, ihtiyar ve iktidarımın, şuur ve tedbirimin haricinde, öyle bir tarzda geçmiş ve öyle garip bir sûrette ona cereyan verilmiş, tâ Kur’ân-ı Hakîm’e hizmet edecek olan bu nev’î risâleleri netice versin. Adeta bütün hayat-ı ilmiyem, mukaddemât-ı ihzariye hükmüne geçmiş ve Sözlerle i’câz-ı Kur’ân’ın izharı, onun neticesi olacak bir sûrette olmuştur.” (28. Mektub, 7. Mesele, 6. İşaret)

Burada eser-san’at kâr ilişkisinin bir özelliğini vurgulayalım: Eser san’at kârdan etkilenir. Meselâ yazdığınız yazı, sizin fikirlerinizden etkilenir. Halbuki Said Nursî kendi hayatının Risâle-i Nurlardan etkilendiğini ifade etmektedir. Kendi iradesi olmaksızın hayatının Risâleler için hazırlandığını söylemektedir. Zaten Risâle-i Nurları defalarca okuması, okuduğu yerlerden etkilendiğini yakınındaki talebelerine ifade etmesi bu fikrimizi desteklemektedir.

Bir insan kendisini yazdığı kitabın talebesi olarak değerlendirir mi? Oysa Bediüzzaman kendisini Risâle-i Nur’un bir talebesi olarak görmektedir.

Tüm bunları alt alta koyup üzerinde düşününce karşıma çok enteresan bir sonuç çıkıyordu: Said Nursî Risâle-i Nurların kendisine ait olmadığını söylemekte haklıydı. Ancak yine de Bediüzzaman’ı ve yaşadığı hayatı Risâlelerden ayrı düşünemiyorduk. Çünkü Risâle-i Nurlar Bediüzzaman’ın değil, ama “Bediüzzaman Risâle-i Nurların eseri”ydi.

Şayet öyleyse Risâle-i Nurları Bediüzzaman’a göre değil, Bediüzzaman’ı Risâle-i Nurlara göre değerlendirmemiz daha doğru bir yaklaşım olacaktı. Şayet öyleyse Said Nursî’nin hayatının her safhası ayrı bir mânâya, inceliğe dönüşüyordu. Şayet öyleyse Bediüzzaman’ın Tarihçe-i Hayat’ını Tarihçe-i Risâle-i Nur’a dönüştürmesi de son derece güzel bir mânâ kazanıyordu. Şayet öyleyse Risale-i Nurların üzerine bina edilen dinî hizmetler şahıs endeksli olamazdı. Zaten Bediüzzaman da Risâle-i Nur hizmetini yine Risâle-i Nur endeksli bir şekilde kurmuştu…

Bu açıdan bakıldığında ortaya şu sonuç çıkıyordu: Risâle-i Nurlar hakikaten “ihsan-ı İlâhî” olarak insanlara sunulmuş bir hazineydi. Ve Bediüzzaman—diğer her şey bir yana—bu hazineden en güzel şekilde istifade ettiği için bu eserlerin müellifi olmak ona nasip olmuştu…

Ahmet Tahir UÇKUN

26.11.2006

Bismillah

Her yerde, her zaman söylemelisin sen Allah

Hayırlı işlerde her zaman de ki; Bismillah

Her yerde onu söyle, İslâmın nişanı o…

Şu kâinat mescidinin vird-i zebânı o..

Bismillah ne büyük kuvvet, ne bitmez bereket

Ondan uzak kalanlara var müthiş helâket

Bir zamanlar iki kişi çıkmışlardı yola

Biri ahmak, kalbi kararmış hem serapa

Diğeri inançlı, toprak gibi tevazuyla

Uymuş o yerlerin hâkimine huzurla

Ahmak olan nefsine uymuş, hem de gururlu

Ne acılar, belâlar çekmiş kalbi korkulu

Hem zelîl, hem rezil olmuş, küsmüş hayata

İnançlı insansa, gezermiş hep huzurla

Hem selâmetle gezmiş, hem dolmuş huzurla

Hem ikram görmüş, izzetle gezmiş o namla

Ey sersem nefsim! Aczin ve düşmanın çoktur

Hem zayıf, fakirsin, hem de kudretin yoktur

Öyleyse O’nu tanı, O’nu söyle, O’na abd ol

Zilletten, meskenetten kurtul, imanla dol

Hem de imanı elde et, kâinata sultan ol

Allah’a intisap etsen neler neler olur

Bir ere kocaman padişah esir olur

Bismillah diyerek Allah'a boyun bükersin

O nâm ile her yerde korkusuz gezersin

Düşün! Elsiz bir böcek ipek dokuyor

Zehirli bir böcek çiçekten çiçeğe koşuyor

İnsana tatlı bal, Bismillah’la sunuyor

Güller, çiçekler hep Bismillah deyip kokuyor

Bizden isteği, bu nimetlere tefekkürdür

Hem zikir, hem fikir, hem de şükürdür

Celâl YALÇIN

26.11.2006

Mu'cizât-ı Ahmediye'den (asm.)

Kabirden gelen ses

Başta İmam-ı Beyhakî gibi râviler, Abdullah ibni Ubeydullahi'l-Ensârî'den haber veriyorlar ki, Abdullah demiş: Sâbit ibni Kays ibni Şemmas'ın Yemâme harbinde şehid düştüğü ve kabre koyduğumuz vakit ben hazırdım. Kabre konulurken, birden ondan bir ses geldi: "Muhammed Allah'ın Resûlüdür. Ebû Bekir Sıddık’tır. Ömer şehiddir. Osman ise, şefkatli ve iyilikseverdir" dedi. Sonra açtık, baktık; ölü, cansız! İşte, o vakit, daha Hazret-i Ömer hilâfete geçmeden, şehadetini haber veriyor.

Mektûbât, s. 156

26.11.2006

Münâcâtü'l-Kur'ân

HÜMEZE

1. Ey tutuşturulmuş ve yandıkça kalplerin tâ üstüne çıkacak olan ateşi yaratan! (6-7)

2. Ey düşmanlarını uzun sütunlar arasında ve her yönden ateşle kapatılmış olarak bırakan! (8-9)

26.11.2006

Zübeyir Gündüzalp'in kaleminden

Bu zehirlere tonlarca ihtiyacımız var!

Savcı iddianamesinde diyor ki: “Said Nursî eserleriyle üniversite gençlerini zehirlemiştir.” Biz de buna mukabil deriz ki: “Eğer Risâle-i Nur bir zehir ise, bizim bu zehirlere tonlarla, binlerce kilo ihtiyacımız vardır. Eğer çoklukla olduğu yeri biliyorsa, bize tayyarelerle sevk etsin.”

Afyon Mahkemesi müdafaasından, 1948

26.11.2006

Nur'un dilinde Risale-i Nur

19. Mektub, 10. ve 29. Sözler ve Âyetü’l-Kübrâ

“Evet, bu asrın ehemmiyetli ve manevî ve ilmî bir mürşidi olan Risâletü’n-Nur’un heyet-i mecmuâsı, sair şahsî büyük mürşidler gibi kendine muvafık ve hakikat-i ilmiyeye münasip olarak, birkaç nev’îde ve bilhassa hakaik-i imaniyenin izharında, intişarında azim kerâmetleri olduğu gibi, üç kerâmet-i zahiresi bulunan Mucizat-ı Ahmediye, Onuncu Söz ve Yirmi Dokuzuncu Söz ve Âyetü’l-Kübrâ gibi çok risâleleri dahi herbiri kendine mahsus kerâmetleri bulunduğunu çok emâreler ve vakıalar bana kat’î bir kanaat vermiş. Hatta sekeratta bulunan talebelerine imanını kurtarmak için bir mürşid gibi yetiştiğine, müteaddit vakıalar şüphe bırakmıyor.” (Kastamonu Lâhikası, s. 11-12)

***

“Biraderzadem Merhum Abdurrahman, sekiz seneden beri benden ayrılıp dünyanın gaflet ve evhamlarına bulaştığı hâlde, şahsıma karşı haddimden çok fazla hüsn-ü zannı varmış. Bende olmayan ve elimden gelmeyen himmeti istiyor ve medet bekliyordu. Kur’ân-ı Hakîmin himmeti imdadına yetişti, haşre dair olan Onuncu Sözü vefatından üç ay evvel eline yetiştirdi. O Söz, onu mânevî kirlerinden ve evham ve gafletten temizlemekle beraber, adeta mertebe-i velâyete çıkmış gibi, vefatından evvel yazdığı mektubunda üç zâhir kerâmet izhar etmiş. Yirmi Yedinci Mektub’un fıkraları içinde derc edilmiş; müracaat olunsun.” (Mektûbât, s. 341)

Sözü edilen Abdurrahman’ın mektubu, Barla Lâhikası s. 32-33’tedir. Şahsen bu mektubu okumanızı rica ediyorum.

Fatma ÖZER

26.11.2006