|
Şimdi diyeceksiniz ki, nereden çıktı bu lâkaytlık eğrileri? Haklısınız efendim. Literatürde “Kayıtsızlık Eğrileri” ve “Öğrenim Eğrileri” diye tabirler var. Meselâ “Öğrenim Eğrileri” tecrübeye dayalı olarak zamanla yaptığı işte meleke kazanıp o işi daha iyi ve daha hızlı yapma becerisini elde etme ve işgücü maliyetinde azalma sağlama anlamında kullanılmaktadır. Ancak “Lâkaytlık Eğrileri” isimli bir deyim yok. Efendim bu tabiri de ben icat ettim. Nereden icap etti, diye soracak olursanız açıklamaya çalışacağım.
Son zamanda sürdürmekte olduğum “Araştırma Yöntemleri” dersinde öğrencilerime bir seminer hazırlamaları gerektiğini ve bu bağlamda bir konu bulmalarını istedim. Bu çerçevede konuyu tesbit etmeleri için bir de süre belirledim ve şu zaman dilimi içinde konularınızı tesbit ederek bana bildiriniz dedim. Ayrıca bunu fakültenin ilân panosuna da astırarak duyuruyu genelleştirdim. Bu da yetmedi e-posta adresimi öğrencilere vererek bu yolla da konularını bildirebileceklerini söyledim. Yani kısacası gerek klasik gerekse modern teknolojik yollarla olsun bütün iletişim yollarını sunarak konu tesbitinin yapılıp bana gönderilmesini istedim.
Verilen süre bitti aradan bir müddet zaman geçti ve bazı öğrenciler odama gelerek konularını vermek istediklerini bildirdiler. Bu öğrencilerin bütün bu duyurulardan habersiz olduklarını öğrenince “Lâkaytlık Eğrileri” isimli ifadeyi icat etmek zorunda kaldım. Öğrencilerden birisinin ta 1.sınıftan lâkayt olduğunu hatırlıyordum. Hatta derse hep geç gelirdi. Kendisine sordum, “Seni derslere geç gelmenle tanıyorum, neden böyle lâkayt davranıyorsun?” Öğrenci lâkaytlığını kabul etti ve gerekçe olarak şunu öne sürdü, “Hocam ben bu okulu bir türlü sevemedim, bu yüzden böyleyim…”
Bir insan yaptığı işin kıymetini iyi bilmeli. Yaptığı işi coşkuyla, içtenlikle yapmalı ve her şeyden önce yaptığı işi sevmeli. Yoksa işte nasıl başarılı olunabilir ki?
Ben kaderin bir cilvesidir hiç de bilmediğim ve nasıl ortaokul ile lisede sınıflarımı geçtiğimi anlamadığım bir konuda yani İngilizce alanında lisans eğitimi gördüm. Bilâhare iktisat alanına kaydım ve iktisat alanında yüksek lisansımı, doktoramı tamamladım. İngilizce bölümüne girdiğimde İngilizcenin künhüne vakıf değildim. Sınıfta birçok kişi kolej ya da Anadolu Lisesi mezunu idi ve öğretim elemanlarıyla İngilizce konuşuyorlar ve tartışmalar yapıyorlardı. Ben bunalıma girmiştim ama yılmadım gece gündüz çalışarak Allah’ın izniyle hepsini geçtim. Zira o arkadaşların İngilizce alanında kitapları olmadığı halde benim birkaç kitabım bulunmaktadır. Beni başarıya götüren ve zor bir alanda iyi bir yere gelmemdeki sır, o işi sevmem ve dört elle sarılmamdı. Sakın yanlış anlamayın burada kendimi methetmek niyetinde değilim. Vurgulamak istediğim şey, oldukça zor olan bir alanda lâkayt kalmadığımı, sevdiğimi, sebat ederek çalıştığımı, istikrarlı olduğumu ve başardığımı ima etmektir.
Bir insan sevmediği, coşkuyla, içtenlikle istemediği bir işi yapmamalı veya yapıyorsa bırakmalıdır. Zira o işte optimal bir başarı düzeyine ulaşamayacağı kesindir. Kabiliyetlerini istemediği bir alanda yoğunlaştırmak yerine, kendi kabiliyetlerine uygun alanda yoğunlaşarak yeteneklerinin gelişmesine çalışmalıdır. Bu yolla hem zamanını israf etmemiş olacak hem de işgal ettiği o alanda o işe daha yatkın ve o işi daha çok seven birisine fırsat tanımış olacaktır. Bu da ailesine, çevresine, ülke ekonomisine katkı sağlayıcı davranış biçimini sunan bir erdemlik olacaktır. Aksi takdirde emek israfı ve zaman israfı gibi hiç de hoş olmayan faktörlerin aktif olmasına katkı sağlamış olacaktır.
| 
