Fransa’nın başşehri Paris’de düzenlenen bir terör baldırısında ölen Elif Doğan’ın aldığı maaşın çeyreğini öğrencilere burs olarak verdiğinin ortaya çıkması örnek gösterilmesi gereken bir davranış değil mi?

Hatırlamak gerekirse, Paris’te 14 Kasım 2015’de IŞİD mensuplarının düzenlediği saldırıda 129 kişi ölmüş, 352 kişi de yaralanmıştı. Bu isimler arasında ailesi İzmir’de yaşayan Elif Doğan da vardı. Cenazesi Belçika’nın Liege şehrinde defnedilen Doğan’ın, Senegal’de okuyan 3 üniversite öğrencisine para yardımı yaptığını ailesi bile ancak ölümünden sonra öğrenmiş.

Aslında bu hadiseden alınması gereken çok ders olmalı. Bir defa, 2 bin Euro maaş alan birinin bunun dörtte birini (500 euro) öğrencilere burs olarak vermesi çok rastlanan bir durum değil. Ayrıca bu konudan ailesine bile bahsetmemiş olması, hayrı ve yardımı ‘gizli’ tutmuş olması da tebriki hak ediyor. Güya Müslümanlar adına hareket ettiğini iddia eden bir örgütün, ölümüne sebep olduğu kişi bu. Şimdi, kim Müslümanlar için daha faydalı olmuş?

Daha önemli bilgi de, Elif Doğan’ın alesinin, ölüm sonrası Fransa devletinin vereceği tazminatın da yine öğrenciler yararına burs olarak verileceğini açıklamış olmasıdır. 

Henüz kesin olarak açıklanmamakla birlikte Fransa’nın terör saldırılarında ölen kişiler için 30 bin euro tazminat vereceği ifade ediliyor. Baba Kemal Doğan, ailesiyle konuşup bu tazminatı da ihtiyacı olan öğrencilere kızı adına burs olarak dağıtmaya karar verdiğini açıklamış. Aile ayrıca, kızlarının Belçika’daki arkadaşları aracılığıyla da vakıf kuracağını ve kızları adına burs faaliyetlerinin yürütüleceğini ifade etmiş. (DHA, 2 Ocak 2016)

Bu vesile ile bir defa daha ifade etmek gerekir ki, öğrenciye, talebeye, ilim öğrenene, okullarda okuyanlara mutlak surette maddî ve manevî yardım elini uzatmak icap ediyor. “Her işin başı eğitimdir” demeyi biliriz, ama sıra öğrencilere yardıma geldiğinde nedense üzerimize düşen görevleri tam olarak yapmayız. Elbette öğrencilere yardım için yarışanlar vardır ve bu vesile ile onlara teşekkür ediyoruz. Maksadımız ‘başkaları’na öğüt vermek değildir. Kendimizi de içine alan bir eksiklikten, bir yetersizlikten bahsediyoruz. Eğitim önemli ise, öğrencilerimizin maddî ihtiyaçları tam olarak karşılamak durumundayız.

Ülkemizde eğitim ‘ücretsiz’ gibi görünse de aslında çok pahalıdır. Bir üniversite öğrencisinin ailesinden uzak bir şehirde okuması az para ile mümkün olmaz. Tabiî ki üniversite öğrencilerinin ‘öğrenim kredisi’ alma imkânı vardır, ama aslolan, olması gereken ‘kredi’ değil, ‘karşılıksız burs’ temin edebilmektir. Neticede bugün alınan öğrenim kredisi sonraki yıllarda ödenmek durumunda. İnsanlar sonraki yıllarda başlarına ne geleceklerinden emin olmadıkları için çok mecbur kalmadıkları durumlarda kredi almayı tercih etmiyor. 

Türkiye’de yaşayan milyonlarca insan az ya da çok, öğrencilere karşılıksız burs verebilecek durumdadır. Kimimiz bir aylık karşılıksız burs verebilecek durumdayken, kimimiz bir yıl boyunca burs verebiliriz. Türkiye’yi idare edenler bu meseleyi gündemlerinde tutmalı ve imkânı olanları burs vermeye teşvik etmeli. Güzel örnekler çoğaldıkça öğrencilerin sıkıntıları da azalacaktır.

Tabiî ki eğitim meselesi sadece para, burs ve kurs meselesi değildir. Asıl mesele okullarda çocuklarımıza ne öğrettiğimizdir. Bunu da hiç unutmayalım...