Mahkeme öğretimde uygulanan müfredatın belirli bir din anlayışını esas almaması gerektiğini vurguladı ve "müfredatın içeriği nesnel ve çoğulcu olmalı. Devlet, dinler karşısında tarafsız kalarak, bütün dinsel inançları eşdeğer görmeli" dedi.

Aile önce okula başvuru yapmış, ancak talepleri reddedilince çocuğun "psikolojik travmalar yaşaması, içsel çatışmalar nedeniyle dersi anlamakta zorlanması ve sınıfta kalma riski olması" nedeniyle dava açtı.

Mahkeme ise oybirliği ile bu biçimde bir zorunlu din dersinin hukuka aykırı olduğunu belirtti. Kararda şöyle denildi:

Anayasanın 24. Maddesine göre din kültürü ve ahlak öğretiminin ilk ve ortaöğretim kurumlarında okutulan zorunlu dersler arasında olduğu kuşkusuzdur. Ancak, bu öğretimin Anayasanın öngördüğü amaca uygun bir müfredatla verilmesi gerektiği, içeriğinin nesnel ve çoğulcu olması, kişinin dininin bir ayrım ve eşitsizlik unsuru olarak kullanılmaması ve devletin dinler karşısında tarafsız kalarak, bütün dinsel inançları eşdeğer görmesi gerekmektedir. Öğretimde uygulanan müfredatın belirli bir din anlayışını esas alması durumunda bunun ‘Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi’ dersi olarak kabul edilemeyeceği ve ‘din eğitimi’ halini alacağı açıktır.